وقتیه مطلقه

[ویکی فقه] وقتیه مطلقه، قضیه ای است که به ضرورت ثبوت محمول برای موضوع در وقت معینی حکم شده باشد.
وقتیه مطلقه، یا حینیه مطلقه از اقسام قضایای موجهه بسیطه است و آن قضیه ای است که به تحقق نسبت بین موضوع و محمول دلالت می کند، اما دلالت آن فقط در زمان اتصاف موضوع به صفت و حالت خود، صادق است، مانند: هر پرنده ای مادام که در حال پرواز است، بال های خود را حرکت می دهد.
وجه تسمیه
نام گذاری این قضیه به "وقتیه" به دلیل مقید شدن آن به ضرورت در وقت معین و به "مطلقه" به دلیل عدم تقید آن به "لا دوام" است. این قضیه به دلیل این که جهت آن مشروط است به اتصاف موضوع به وصف عنوانی، شبیه قضیه مشروطه و قضیه عرفیه است.
مستندات مقاله
در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است: • گرامی، محمدعلی، منطق مقارن.• فرصت شیرازی، میرزا محمد، اشکال المیزان.• شهاب الدین سهروردی، یحیی بن حبش، منطق التلویحات.• تفتازانی، عبدالله بن شهاب الدین، الحاشیة علی تهذیب المنطق.• مشکوةالدینی، عبدالمحسن، منطق نوین مشتمل بر اللمعات المشرقیه فی الفنون المنطقیه.