در سال ۱۹۹۲ پونسالماجین اوچیربات ( نخستین رئیس جمهور مغولستان پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ) اعلام کرد که کشورش یک منطقه بدون جنگ افزار هسته ای مستقل خواهد بود. در همان سال، آخرین افراد نیروی زمینی روسیه خاک این کشور را ترک کردند. این کار باعث تغییر وضعیت ژئوپلیتیک مغولستان به حالت بی طرف شد.
ابتکار عمل اصلی برای تبدیل مغولستان به یک منطقه بدون جنگ افزار هسته ای از سوی همسایگان آن یعنی چین و روسیه ( که هر دو از کشورهای دارنده جنگ افزار هسته ای هستند ) و همچنین جامعه بین المللی بود. این موضوع تا حدودی غیرمعمول بود. زیرا در گذشته، کشورها به صورت گروهی، عضو چنین پیمان هایی می شدند. اگرچه انجام چنین کاری از مدت ها پیش به رسمیت شناخته شده بود. قطع نامه ۳۲۶۱F مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۹ دسامبر ۱۹۷۴ بیان می کند که: تعهدات مربوط به ایجاد مناطق عاری از سلاح های هسته ای می توانند نه تنها از سوی گروهی از کشورها، از جمله کل قاره ها یا مناطق بزرگ جغرافیایی، بلکه توسط گروه های کوچکی از کشورها یا حتی یک کشور مستقل به عهده گرفته شوند. [ ۱]
حرکت مغولستان برای به رسمیت شناختن در جامعه بین المللی طی قطع نامه ۵۳/۷۷D مجمع عمومی سازمان ملل[ ۲] که در تاریخ ۴ دسامبر ۱۹۹۸ تصویب شد نتیجه داد که از هدف مغولستان استقبال کرده و آن را در دستور کار جلسه بعدی قرار داد.
در ۲۸ فوریه ۲۰۰۰، سفیر مغولستان در سازمان ملل، طی نامه ای به شماره A/55/56 S/2000/160[ ۳] ، شرح قانون خلع سلاح هسته ای مغولستان را ارائه داد. در این مرحله، مشخصا به رسمیت شناختن بین المللی از وضعیت مغولستان عاری از سلاح های هسته ای کامل شد.
در طول دو نشست در ماه های فوریه و ژوئیه ۲۰۰۶، توجه خاصی به آسیب پذیری اقتصاد و محیط زیست مغولستان و همچنین امنیت این کشور شد و اجرای قطعنامه ۵۹/۷۳ مجمع عمومی سازمان ملل شده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفابتکار عمل اصلی برای تبدیل مغولستان به یک منطقه بدون جنگ افزار هسته ای از سوی همسایگان آن یعنی چین و روسیه ( که هر دو از کشورهای دارنده جنگ افزار هسته ای هستند ) و همچنین جامعه بین المللی بود. این موضوع تا حدودی غیرمعمول بود. زیرا در گذشته، کشورها به صورت گروهی، عضو چنین پیمان هایی می شدند. اگرچه انجام چنین کاری از مدت ها پیش به رسمیت شناخته شده بود. قطع نامه ۳۲۶۱F مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۹ دسامبر ۱۹۷۴ بیان می کند که: تعهدات مربوط به ایجاد مناطق عاری از سلاح های هسته ای می توانند نه تنها از سوی گروهی از کشورها، از جمله کل قاره ها یا مناطق بزرگ جغرافیایی، بلکه توسط گروه های کوچکی از کشورها یا حتی یک کشور مستقل به عهده گرفته شوند. [ ۱]
حرکت مغولستان برای به رسمیت شناختن در جامعه بین المللی طی قطع نامه ۵۳/۷۷D مجمع عمومی سازمان ملل[ ۲] که در تاریخ ۴ دسامبر ۱۹۹۸ تصویب شد نتیجه داد که از هدف مغولستان استقبال کرده و آن را در دستور کار جلسه بعدی قرار داد.
در ۲۸ فوریه ۲۰۰۰، سفیر مغولستان در سازمان ملل، طی نامه ای به شماره A/55/56 S/2000/160[ ۳] ، شرح قانون خلع سلاح هسته ای مغولستان را ارائه داد. در این مرحله، مشخصا به رسمیت شناختن بین المللی از وضعیت مغولستان عاری از سلاح های هسته ای کامل شد.
در طول دو نشست در ماه های فوریه و ژوئیه ۲۰۰۶، توجه خاصی به آسیب پذیری اقتصاد و محیط زیست مغولستان و همچنین امنیت این کشور شد و اجرای قطعنامه ۵۹/۷۳ مجمع عمومی سازمان ملل شده است.
