وستا

وستا (اسطوره). وستا، در اساطیر روم و در مذهب رومی، الهه باکره اجاق یا آتشدان خانگی، و نیز الهه خانه و خانواده و ارامش بود. حضور وستا نماد و سمبلی از آتش مقدسی بود که در اجاق یا آتشدان خاص او، و همین طور در معبدش افروخته می شد. نزدیک ترین همسان و معادل یونانی او، هستیا است. [ ۱]
وستا ایزدبانوی اجاق یا آتشدان خانگی بود و نامش از جنبه اشتقاق و هم ریشه بودن، معادل هستیا، ایزدبانوی یونانی است. آیین های پرستش این دو الهه نیز به یکدیگر بسیار شبیه بود. البته مقام وستا در جمع خدایان رومی، خیلی بالاتر از مقام هستیا در میان خدایان یونانی بود.
در ایام بسیار کهن روم، ( و شاید تحت تأثیر فرهنگ و دین ایران که در آن آتش، مقدس تلقی می شد و نگاهبانی آتش از وظایف مقدس بود ) ، ضرورت حفظ و نگهداری دائمی آتش، به صورت وظیفه ای مقدس درآمد که در ابتدا پادشاه مسئول اصلی آن بود. این وظیفه بعدها بر عهدهٔ دختران پادشاه گذاشته شد، زیرا مهم تر و بعدها مقدس تر از آن بود که به غلامان سپرده شود. پرستشگاه مدور وستا در ۷۱۵ پیش از میلاد تأسیس شد و کهن ترین و مقدس ترین بارگاه در مرکز شهر رومیان بود که پرستشگاه های اصلی و بناهای عمومی در آن موقع بود و آتشدان جامعهٔ رومی به شمار می رفت.
بنابراین در روزگاران بعد، آتش نه تنها در خانه های رومی همچون عملی دینی و پرستشی، همیشه روشن نگه داشته می شد، بلکه یک آیین رسمی هم وجود داشت که در آن، از یک آتشدان مقدس و شاهانه توسط شش تن دختر جوان از خانواده های ممتاز، به عنوان کاهنه های باوقار، بر پرستش وستا و آتش پرستشگاه او نظارت داشتند. دختران ممتازی که وظیفه مراقبت و نگهبانی از آتشدان مقدس را عهده دار می شدند ( به افتخار وستا ) ، به نام باکره ها یا دوشیزگان وستال شناخته می شدند. [ ۲] هر باکرهٔ پرستشگاه وستا در سن بلوغ برگزیده می شد و تا ۳۰ سال خدمت می کرد. اگر باعث خاموشی آتش می شد، او را سخت مجازات می کردند. آن ها به نگهبان نیاز نداشتند و می توانستند در دادگاه شهادت بدهند، صاحب اموال باشند یا وصیت کنند. آن ها همچنین تا حدی صاحب قدرت سیاسی بودند. یک باکره وستا پس از سی سال می توانست جهیزیهٔ ارزشمندی از دولت بپذیرد، از مقام خود کناره گیرد و ازدواج کند. اما بیشتر آن ها ترجیح می دادند که کاهنه باقی بمانند. [ ۳]
بخش بزرگی از تاریخ روم، به نیایش وستا و نگهداری آتش جاودان او، توسط وستال ها یا کاهنه های وستا اختصاص داشت. [ ۴]

وستا (اخترشناسی). وِسْتا (اخترشناسی)(Vesta)
در اخترشناسی، سیارکی که در حد فاصل مدارهای مریخ و مشتری، در فاصلۀ میانگین۲.۳۶ واحد اخترشناسی (تقریباً ۳۵۳میلیون کیلومتر)، بر گرد خورشید مدار می پیماید. قطر آن تقریباً ۳۸۵ کیلومتر است. وِستا سومین سیارک بزرگ، و چهارمین سیارک کشف شده است. در ۱۸۰۷، اخترشناس آلمانی، هاینریش اولبرس، آن را یافت. براساس رصدهای ۱۹۹۹ فضاپیمای دیپ اسپیس، متعلق به سازمان ملی هوافضا (ناسا)، وستا و سیارک ۹۹۶۹ بریل، که از نزدیک زمین می گذرد، از مواد مشابهی ساخته شده اند. دانشمندان براساس اطلاعات به نظریه ای دربارۀ ارتباط وستا و بسیاری از شهاب سنگ هایی دست یافته اند که به دفعات به زمین اصابت کرده اند.

وستا (اسطوره). وِسْتا (اسطوره)(Vesta)
وِسْتا
در اساطیر روم، الهۀ خانه و کاشانه، همتای هستیا در اساطیر یونان. در رُم، آتش مقدس آرامگاه او در فوروم نماد روح جمعی بود و ۶ باکره های وستایی همواره آن را روشن نگه می داشتند. وستا پیوند نزدیک با لارس و پناتس، خدایان خانواده داشت؛ او همچنین الهۀ نانواها و الاغ هایی بود که سنگ های آسیا را می چرخاندند. جشن او، معروف به وستالیا، روز هشتم ژوئن برگزار می شد. بنابر روایات، نوما پومپیلیوس، شاه افسانه ای لاوینیوم، پرستش او را در روم رواج داد. آتش مقدس را آینئاس، پهلوان تروایی، به اتفاق پنات ها از تروا به لاوینیوم آورده بود. براساس باورهای رایج، نوما پرستشگاه اصلی او را در فوروم ساخت.