وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی.
وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی
وزارتخانه ای با هدف تأمین بهداشت و درمان همۀ افراد کشور از طریق تعمیم و گسترش خدمات بهداشتی و درمانی و آموزشی. در اواخر سلطنت ناصرالدین شاه قاجار به مسئلۀ بهداشت عمومی و امور اطبا توجه شد، و در هر شهر کسانی از طرف دولت به عنوان «حافظ الصحه» مأمور رسیدگی به حفظ سلامت عمومی بودند. در ۱۲۶۸ش مریض خانه ای (بیمارستان سینا) در تهران تأسیس شد. در ۱۲۷۹ش (۱۹۰۰) به دنبال کنفرانس صحی بین المللی که در پاریس تشکیل شد و نمایندۀ ایران آن را امضا کرده بود، اولین مجلس حفظ الصحۀ دولتی در ۱۲۸۴ش در تهران منعقد و نظام نامه ای برای آن نوشته شد. وظایف این مجلس عبارت بود از تأسیس قرنطینه در بنادر ایران که ابتدا به دست پزشکان خارجی اداره می شد، آبله کوبی عمومی و بنیاد بیمارستانی اختصاصی برای زنان و کودکان در ۱۲۹۵ش در تهران. در ۱۳۲۰ش «وزارت صحیه» تشکیل شد، ولی بعدها جزو تشکیلات وزارت داخله (کشور) به شمار رفت. از ۱۳۲۰ به بعد، ادارۀ کل صحیۀ مملکتی از وزارت کشور جدا و تبدیل به وزارت بهداری شد. از آغاز تشکیل وزارت بهداری، فعالیت های فنی آن توسط دو ادارۀ کل انجام می گرفت؛ ادارۀ کل معاونت عمومی که مسئول امور درمانی، بیمارستان ها و درمانگاه های وزارت بهداری بود، و ادارۀ کل بهداشت که وظیفۀ مهم آن پیشگیری از بیماری ها بود. از ۱۳۷۳ش وزارت بهداری به وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی تغییر نام یافت. سازمان های وابسته به این وزارتخانه عبارت اند از انستیتو پاستور ایران، شرکت سهامی دارویی کشور، شرکت سهامی دارو پخش، سازمان تأمین اجتماعی، سازمان انتقال خون، سازمان بهزیستی، دانشگاه های علوم پزشکی، بانک رفاه کارگران و سازمان های منطقه ای و بهداشت و درمان. وظایف اساسی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی از این قرار است: تعیین سیاست و خط مشی کلی بهداشت و درمان کشور، همکاری در تنظیم خط مشی آموزش عالی کشور در زمینه های پزشکی و پیراپزشکی؛ تأمین بهداشت محیط و نظارت بر آبِ آشامیدنی، فاضلاب، جمع آوری و رفع فضولات جامد، حشرات ناقلِ بیماری، تأمین بهداشت محیط کار و مبارزه با آلودگی هوا؛ پیشگیری از شیوع بیماری های واگیر و بیماری های مشترک دام و انسان؛ توسعۀ خدمات بهداشتی به ویژه بهداشت عمومی، بهداشت مادر و کودک و مدارس و خانواده؛ تأمین درمان افراد جامعه در اجرای اصل ۲۹ قانون اساسی، و توزیع عادلانۀ امکانات بهداشتی و درمانی با تأکید بر مناطق روستایی و محروم؛ تأمین خدمات درمانی بیمه شدگان سازمان تأمین اجتماعی و کارمندان دولتِ مشمول خدمات درمانی؛ صدور یا لغو پروانۀ کار برای تأسیس و بهره برداری مؤسسه های درمانی دولتی و خصوصی و صاحبان حرفه های مختلف پزشکی و پیراپزشکی؛ نظارت بر کار مؤسسه های درمانی و تهیۀ مقررات و ضوابط مربوط؛ بررسی امکانات درمانی کشورهای خارجی جهت فرستادن بیمارانی که امکان درمان آن ها در داخل کشور فراهم نیست، و ارزیابی نتایج درمان این گونه بیماران برای ایجاد خودکفایی در این باره؛ نظارت در اجرای مقررات مراکز تولید و نگهداری مواد دارویی، غذایی، آرایشی و بهداشتی، توزیع آن ها و تهیه و تدوین ضوابط ورود آن ها به کشور؛ شناخت و استفاده از امکانات داخلی کشور برای تهیۀ فرآورده های دارویی، انحصار و کنترل کامل ورود دارو، تهیه و تولید آن در سراسر کشور، استفاده از نام علمی داروها و اقدام در جهت خودکفایی؛ تأمین نیروی انسانی در زمینۀ پزشکی و پیراپزشکی، تأسیس مجموعه های آموزشی و پژوهشی، عضویت در سازمان های بین المللی و شرکت در مجامع مربوط.
وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی
وزارتخانه ای با هدف تأمین بهداشت و درمان همۀ افراد کشور از طریق تعمیم و گسترش خدمات بهداشتی و درمانی و آموزشی. در اواخر سلطنت ناصرالدین شاه قاجار به مسئلۀ بهداشت عمومی و امور اطبا توجه شد، و در هر شهر کسانی از طرف دولت به عنوان «حافظ الصحه» مأمور رسیدگی به حفظ سلامت عمومی بودند. در ۱۲۶۸ش مریض خانه ای (بیمارستان سینا) در تهران تأسیس شد. در ۱۲۷۹ش (۱۹۰۰) به دنبال کنفرانس صحی بین المللی که در پاریس تشکیل شد و نمایندۀ ایران آن را امضا کرده بود، اولین مجلس حفظ الصحۀ دولتی در ۱۲۸۴ش در تهران منعقد و نظام نامه ای برای آن نوشته شد. وظایف این مجلس عبارت بود از تأسیس قرنطینه در بنادر ایران که ابتدا به دست پزشکان خارجی اداره می شد، آبله کوبی عمومی و بنیاد بیمارستانی اختصاصی برای زنان و کودکان در ۱۲۹۵ش در تهران. در ۱۳۲۰ش «وزارت صحیه» تشکیل شد، ولی بعدها جزو تشکیلات وزارت داخله (کشور) به شمار رفت. از ۱۳۲۰ به بعد، ادارۀ کل صحیۀ مملکتی از وزارت کشور جدا و تبدیل به وزارت بهداری شد. از آغاز تشکیل وزارت بهداری، فعالیت های فنی آن توسط دو ادارۀ کل انجام می گرفت؛ ادارۀ کل معاونت عمومی که مسئول امور درمانی، بیمارستان ها و درمانگاه های وزارت بهداری بود، و ادارۀ کل بهداشت که وظیفۀ مهم آن پیشگیری از بیماری ها بود. از ۱۳۷۳ش وزارت بهداری به وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی تغییر نام یافت. سازمان های وابسته به این وزارتخانه عبارت اند از انستیتو پاستور ایران، شرکت سهامی دارویی کشور، شرکت سهامی دارو پخش، سازمان تأمین اجتماعی، سازمان انتقال خون، سازمان بهزیستی، دانشگاه های علوم پزشکی، بانک رفاه کارگران و سازمان های منطقه ای و بهداشت و درمان. وظایف اساسی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی از این قرار است: تعیین سیاست و خط مشی کلی بهداشت و درمان کشور، همکاری در تنظیم خط مشی آموزش عالی کشور در زمینه های پزشکی و پیراپزشکی؛ تأمین بهداشت محیط و نظارت بر آبِ آشامیدنی، فاضلاب، جمع آوری و رفع فضولات جامد، حشرات ناقلِ بیماری، تأمین بهداشت محیط کار و مبارزه با آلودگی هوا؛ پیشگیری از شیوع بیماری های واگیر و بیماری های مشترک دام و انسان؛ توسعۀ خدمات بهداشتی به ویژه بهداشت عمومی، بهداشت مادر و کودک و مدارس و خانواده؛ تأمین درمان افراد جامعه در اجرای اصل ۲۹ قانون اساسی، و توزیع عادلانۀ امکانات بهداشتی و درمانی با تأکید بر مناطق روستایی و محروم؛ تأمین خدمات درمانی بیمه شدگان سازمان تأمین اجتماعی و کارمندان دولتِ مشمول خدمات درمانی؛ صدور یا لغو پروانۀ کار برای تأسیس و بهره برداری مؤسسه های درمانی دولتی و خصوصی و صاحبان حرفه های مختلف پزشکی و پیراپزشکی؛ نظارت بر کار مؤسسه های درمانی و تهیۀ مقررات و ضوابط مربوط؛ بررسی امکانات درمانی کشورهای خارجی جهت فرستادن بیمارانی که امکان درمان آن ها در داخل کشور فراهم نیست، و ارزیابی نتایج درمان این گونه بیماران برای ایجاد خودکفایی در این باره؛ نظارت در اجرای مقررات مراکز تولید و نگهداری مواد دارویی، غذایی، آرایشی و بهداشتی، توزیع آن ها و تهیه و تدوین ضوابط ورود آن ها به کشور؛ شناخت و استفاده از امکانات داخلی کشور برای تهیۀ فرآورده های دارویی، انحصار و کنترل کامل ورود دارو، تهیه و تولید آن در سراسر کشور، استفاده از نام علمی داروها و اقدام در جهت خودکفایی؛ تأمین نیروی انسانی در زمینۀ پزشکی و پیراپزشکی، تأسیس مجموعه های آموزشی و پژوهشی، عضویت در سازمان های بین المللی و شرکت در مجامع مربوط.
wikijoo: وزارت_بهداشت،_درمان_و_آموزش_پزشکی