وریستور

وَریستورها که به عنوان مقاومت های وابسته به ولتاژ ( Voltage Dependent Resistors ) از آنها یاد می شود، قطعات الکتریکی هستند که وظیفه اصلی شان حفاظت از مدارهای الکترونیکی و سیستم های قدرت توسط جذب انرژی اضافی و تنظیم مقادیر ناخواسته ولتاژهای زودگذر ( ناپایدار ) است.
ولتاژهای سریع و گذرا در نیروگاه ها و پست های قدرت یا مدارهای الکترونیکی می تواند ناشی از رعد و برق یا کلیدزنی قطع و وصل خواسته یا ناخواسته یا در مدارهای الکترونیکی حساس می تواند ناشی از تخلیه الکتریسیته ساکن جمع شده در بدن انسان باشد که وریستورها بدون خراب شدن می توانند به طور مکرر عمل تنظیم و محدود کردن این گونه ولتاژهای ناپایدار و زودگذر را انجام دهند.
قدیمی ترین این وسایل، یکسوکننده های سلنیومی می باشند که به طور وسیع در سیستم های قدیمی تلفن و دیگر دستگاه ها برای جلوگیری از ولتاژهای غیرعادی و ناپایدار به کار می رفته اند. با پیشرفت دانش فنی، این گونه وسایل با سیستم های تک بلور سیلیسیم و از طریق دیودهای زنری برای کاربردهای ولتاژ پایین و انواع چند بلوره کاربید سیلیسیم و اکسید روی برای کاربردهای ولتاژ بالا، جایگزین شدند.
تحقیقات برای ساخت وریستورهای اکسید روی برای اولین بار در سال ۱۹۶۵ در شرکت ماتسوشیتای ژاپن توسط گروه پژوهشی م. ماتساکا ( M. Matsaka ) آغاز شد که در نهایت منجر به کشف و ساخت وریستورهای پایه اکسید روی در سال ۱۹۶۸ گردید. به علت مقاومت غیرخطی بالای این وریستورها پژوهش در مورد افزایش کارایی و حل مشکلات این قطعات گسترده تر نیز شده و در طی سال های ۱۹۶۸ تا ۱۹۸۸ مشکلات طراحی با وریستورهای اکسید روی به تدریج حذف گردید.