ورشو

ورشو (آلیاژ). ورشو، نقرهٔ نیکلی ( به انگلیسی: nickel silver ) نقرهٔ آلمانی، [ ۱] آرژِنتان، [ ۱] نقرهٔ نو، [ ۱] نیکل برنج، [ ۲] آلباتا، [ ۳] آلپاکا[ ۴] و یا الکتروم[ ۵] آلیاژی ساخته شده از فلزات مس، نیکل و روی است. این فلز معمولاً با ترکیب بندی ۶۰٪ مس، ۲۰٪ نیکل و ۲۰٪ روی ساخته می شود. [ ۶] ورشو جلایی مانند نقره دارد و در برابر زنگ زدگی نیز مقاوم است. با توجه به وجود مس و روی، ورشو گاهی یکی از انواع برنج محسوب می شود. بر خلاف نام این فلز که از آن به نقرهٔ نیکلی یادمی شود، هیچ فلز نقره ای در ترکیبات آلیاژ این فلز به کار نمی رود، مگر در مواقعی که ورشو را با نقره اندودکاری یا به اصطلاح آبکاری ( به انگلیسی: Electroplating ) می کنند. نام نقرهٔ آلمانی به توسعهٔ آن توسط فلزکارانِ آلمانیِ قرن ۱۹ میلادی اشاره دارد که در تقلید از آلیاژِ چینی شناخته شده ای بنام پاک تونگ ( به انگلیسی: Cupronicke ) که از ترکیب مس و نیکل به دست می آمد، بازمی گردد. [ ۷] [ ۸] در صنعت کنونی، ورشوهای تجاریِ مهم ( مانند آن هایی که دارای استاندارد ASTM B122 اند ) دارای مقدار قابل تَوجهی روی هستند و گاهی نیز در زیرمجموعهٔ فلز برنج قرار می گیرند. [ ۹]
مردم چین، ورشو را برای نخستین بار و از قرن ها پیش می شناختند و از آن استفاده می کردند. در درازای حکومتِ دودمان چینگ و با وجود ممنوعیتِ صادرات آن توسط دولت، این فلز به بخش های مختلف هندشرقی قاچاق، [ ۱۰] با نام تجاری بای - تونگ یا پاک تونگ ( به معنیِ واژگانِ مسِ سفید白銅 ) به غرب وارد و در ترکیباتِ رنگِ نقره ای این فلز، از نقره استرلینگ تقلید می شده است. بر پایه گفته های بِرتهولد لاوفر ( به آلمانی: Berthold Laufer ) یکی از هفت فلزی است که بوسیله جابرابن حیان شناخته شده است. [ ۱۱]
در اروپا، ابتدا این فلز را پاک تونگ می خواندند، که در گویشِ کانتونی تلفظ می شود. [ ۱۲] اولین اشاره های اروپایی به این فلز در سال ۱۵۹۷ رخ می دهد و از آن پس تا پایان قرن هجدهم، از کانتون به اروپا صادر می شده، اما با این حال در حدود سال های ۱۷۵۰ و در آلمان و با تقلید از پاک تونگ، فلزِ نقرهٔ نیکلی ظاهر می شود. [ ۱۲] در سال ۱۷۷۰ و در شهر زول ( به آلمانی: Suhl ) ، فلزکاران موفق شدند تا یک آلیاژ مشابه را تولید کنند. در سال ۱۸۲۳ و در یک رقابتِ آلمانی که برای بهبود فرایند تولید برگزار شده بود، هدف، گسترشِ تولیدِ آلیاژی بود که نزدیک ترین شباهت های دیداری را به فلز نقره داشته باشد. براداران هِنیگر ( به آلمانی: Henniger ) در برلین و ارنست آگوست گایتنر ( به آلمانی: Ernst August Geitner ) در اِشنیبرگ ( به آلمانی: Schneeberg ) هر کدام جداگانه به این هدف دست یافته بودند. شرکت تولیدکنندهٔ بِرندورف ( به آلمانی: Berndorf ) نام تجاری آلپاکا را برای این محصول انتخاب می کند که عمدتاً در شمال اروپا نقرهٔ نیکلی را با این نام می شناسند. در سال ۱۸۳۰ در حالی فرایند تولید صنعتی این فلز به انگلستان معرفی می شود که صادرات پاک تونگ از چین به تدریج متوقف شده است. به همین دلیل، امروزه این آلیاژ نام اصلیِ پاک تونگ را از دست داده و با نام نقرهٔ آلمانی ( در ایران با نام ورشو ) شناخته شده است. [ ۱۲] در سال ۱۸۳۲ شکل دیگری از نقرهٔ آلمانی در بیرمنگام انگلستان متولد شد. [ ۱۳] پس از دهه ۱۸۴۰، توسعه آبکاری، باعث گستردگیِ استفاده از ورشو می شود و بستری ایده آل، قوی و روشن برای فرایند آبکاری شکل می گیرد. نقرهٔ آلمانی به شکل آبکاری نشده و برای ساخت کالاهای با کیفیتِ پایین تر همچون کارد و چنگال نیز مورد استفاده قرار می گرفته است.

ورشو (منطقه تاریخی). ورشو ( لهستانی: Stare Miasto, and collectively with the New Town, known colloquially as: Starówka ) منطقه قدیمی شهر ورشو است که جزء میراث جهانی یونسکو در لهستان می باشد.

وَرشو (German silver)
وَرشو
(یا: نقرۀ آلمانی، نقره نیکل) هر نوع آلیاژ حاصل از مس، روی، و نیکل. غالباً نسبت این فلزات سه به دو به دو است. این ماده جلوۀ ظاهری نقره را داراست و برای ساخت جواهرآلات بدلی و تزیینات ارزان قیمت به کار می رود. برای ساخت وسایل چای نیز مورد استفاده است. این ماده در ظروف آب نقره کاری شده نیز مصرف می شود. عبارت آب کاری شده با ورشو (EPNS) روی این ظروف و زیورآلات حک می شود. ورشو دارای ۵۲ درصد مس، ۲۶ درصد نیکل، و حدود ۲۲ درصد روی است.