ورزشکاران به دلایل مختلف از جمله انتقال سیاسی، تحریم های بین المللی، تعلیق کمیته های ملی المپیک و دلسوزی به عنوان ورزشکاران مستقل المپیک در بازی های المپیک شرکت کرده اند. ورزشکاران مستقل از مقدونیه، تیمور شرقی، سودان جنوبی و کوراسائو به دلیل تغییرات ژئوپلیتیکی در سال های قبل از المپیک، عده ای از جمهوری فدرال یوگسلاوی ( مونته نگرو و صربستان کنونی ) در نتیجه تحریم های بین المللی، عده ای از هند و کویت به دلیل تعلیق کمیته ملی المپیک خود و عده ای هم از روسیه به دلیل نقض گسترده قوانین ضد دوپینگ به این تیم آمدند.
در المپیک ۱۹۹۲ و ۲۰۱۶، هر دو بار در تیراندازی، مدال های المپیک این تیم کسب شد. قوانین نام گذاری و کد کشور برای این ورزشکاران مستقل نامتناقض نبوده است. ورزشکاران مستقل پارالمپیک نیز با همان دلایل ورزشکاران مستقل المپیک در قالب این تیم در بازی های پارالمپیک شرکت کردند.
قبل از بازی های بین المللی ۱۹۰۶، ورود به تیم هایی که توسط کمیته های ملی المپیک ( NOC ) نامزد شده بودند، محدود نبود. تیم های مختلط در برخی مسابقات تیمی به رقابت پرداختند.
بازی های المپیک زمستانی ۱۹۴۰ در بهار ۱۹۳۹ به گارمیش - پارتنکیرشن واگذار شد. همزمان با ادعاهای آلمان نازی در مورد چکسلواکی، برگزارکنندگان از به رسمیت شناختن کمیته المپیک چکسلواکی خودداری کردند. با این حال آنها آماده بودند تا به ورزشکاران این کشور اجازه دهند تا زیر پرچم المپیک شرکت کنند. در هر صورت، بازی ها به دلیل جنگ جهانی دوم لغو شد.
در جنگ سرد، برخی از ورزشکارانی که از کشورهای اروپای کمونیستی مهاجرت کردند، نتوانستند در المپیک شرکت کنند، زیرا کمیته المپیک کشور اصلی آنها نه آنها را در تیم خود می خواست و نه به آنها اجازه انتقال ملیت را می داد. برخی در سال های ۱۹۵۲ و ۱۹۵۶ برای رقابت به عنوان انفرادی درخواست دادند، اما رد شد.
زمانی که گویان به تحریم المپیک ۱۹۷۶ پیوست، جیمز گیلکز دونده آن از کمیته بین المللی المپیک خواست تا به صورت انفرادی در مسابقات شرکت کند، اما با آن مخالفت شد.
کمیته بین المللی المپیک برای اولین بار شرایطی را برای ورزشکاران فراهم کرد تا در المپیک تابستانی ۱۹۸۰ در مسکو تحت پرچم المپیک شرکت کنند. برخی از کمیته های ملی المپیک، عمدتاً از اروپای غربی، علیرغم حمایت دولت هایشان از تحریم آمریکا در اعتراض به تهاجم شوروی به افغانستان، مایل به شرکت در بازی ها بودند. کمیته ملی المپیک در استفاده از نمادهای ملی بدون تأیید دولت تردید داشت، بنابراین کمیته بین المللی المپیک این الزام را کاهش داد: ۱۴ کمیته ملی المپیک با پرچم المپیک رقابت می کردند، در حالی که سه کمیته ملی المپیک نیوزلند، اسپانیا و پرتغال، زیر پرچم کمیته ملی المپیک مربوط به خود به رقابت پرداختند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر المپیک ۱۹۹۲ و ۲۰۱۶، هر دو بار در تیراندازی، مدال های المپیک این تیم کسب شد. قوانین نام گذاری و کد کشور برای این ورزشکاران مستقل نامتناقض نبوده است. ورزشکاران مستقل پارالمپیک نیز با همان دلایل ورزشکاران مستقل المپیک در قالب این تیم در بازی های پارالمپیک شرکت کردند.
قبل از بازی های بین المللی ۱۹۰۶، ورود به تیم هایی که توسط کمیته های ملی المپیک ( NOC ) نامزد شده بودند، محدود نبود. تیم های مختلط در برخی مسابقات تیمی به رقابت پرداختند.
بازی های المپیک زمستانی ۱۹۴۰ در بهار ۱۹۳۹ به گارمیش - پارتنکیرشن واگذار شد. همزمان با ادعاهای آلمان نازی در مورد چکسلواکی، برگزارکنندگان از به رسمیت شناختن کمیته المپیک چکسلواکی خودداری کردند. با این حال آنها آماده بودند تا به ورزشکاران این کشور اجازه دهند تا زیر پرچم المپیک شرکت کنند. در هر صورت، بازی ها به دلیل جنگ جهانی دوم لغو شد.
در جنگ سرد، برخی از ورزشکارانی که از کشورهای اروپای کمونیستی مهاجرت کردند، نتوانستند در المپیک شرکت کنند، زیرا کمیته المپیک کشور اصلی آنها نه آنها را در تیم خود می خواست و نه به آنها اجازه انتقال ملیت را می داد. برخی در سال های ۱۹۵۲ و ۱۹۵۶ برای رقابت به عنوان انفرادی درخواست دادند، اما رد شد.
زمانی که گویان به تحریم المپیک ۱۹۷۶ پیوست، جیمز گیلکز دونده آن از کمیته بین المللی المپیک خواست تا به صورت انفرادی در مسابقات شرکت کند، اما با آن مخالفت شد.
کمیته بین المللی المپیک برای اولین بار شرایطی را برای ورزشکاران فراهم کرد تا در المپیک تابستانی ۱۹۸۰ در مسکو تحت پرچم المپیک شرکت کنند. برخی از کمیته های ملی المپیک، عمدتاً از اروپای غربی، علیرغم حمایت دولت هایشان از تحریم آمریکا در اعتراض به تهاجم شوروی به افغانستان، مایل به شرکت در بازی ها بودند. کمیته ملی المپیک در استفاده از نمادهای ملی بدون تأیید دولت تردید داشت، بنابراین کمیته بین المللی المپیک این الزام را کاهش داد: ۱۴ کمیته ملی المپیک با پرچم المپیک رقابت می کردند، در حالی که سه کمیته ملی المپیک نیوزلند، اسپانیا و پرتغال، زیر پرچم کمیته ملی المپیک مربوط به خود به رقابت پرداختند.
