و

[ویکی الکتاب] معنی أَثَاماً: سزا-مجازات - کیفر سخت
معنی أَثْخَنتُمُوهُمْ: بسیار آنها را کشتید- برآنها غلبه کردید - آنان را از قدرت و توان انداختید (کلمه اثخان به معنای بسیار کشتن ، و غلبه و قهر بر دشمن است . کلمه ثِخَن به معنی غلظت و بی رحمی است و اثخان کسی به معنی بازداشتن و مانع حرکت وجنبش او شدن است مثلاً با کشتن او . د...
معنی أَثَرِ: اثر-جای پا
معنی أَثَرْنَ: زیر ورو کردند-برپا نمودند
معنی أَثَرِی: در پی من
معنی أَثْقَالاًَ: بارهای سنگین
معنی أَثْقَالَکُمْ: بارهای سنگینتان
معنی أَثْقَالَهَا: بارهای سنگینش
معنی أَثْقَالَهُمْ: بارهای سنگینشان
معنی أَثْقَلَت: آن زن سنگین شد
معنی أَثْلٍ: نام گیاهی بی میوه(طرفاء)
معنی أَثُمَّ: آیا بعد از
معنی أَثْمَرَ: میوه داد
معنی أَثِیمٍ: گناه پیشه
معنی أَجِئْتَنَا: به سراغ ما آمده ای
ریشه کلمه:
و (۹۵۹۴ بار)

و ( تلفظ: واو ) حرف سی ام در الفبای فارسی، حرف بیست وششم در الفبای عربی و ششمین حرف از حروف الفبای عبری ( ו ) است. نام این حرف «واو» است. این حرف از حروف ربط نیز می باشد.
در خط و زبان فارسی حرف «و» نمایندهٔ چند واج به شمار می رود:
• در آخر کلماتی مانند ناو، گاو، سرو
• در آخر کلماتی که به ـُ ختم می شوند مانند: دو، تو، نو، ایزو ( این کلمه به ـُ استثنا معروف است[ ۱] [ ۲] )
• حرف واو مانند: وضو، واکس، گاو، باور، سوار
• نمایندهٔ واج «ـُ و» مانند: نور، دور، صورت، پرستو
• نوعی دیگر از حرف واو وجود دارد که نشان دهندهٔ واج «اَوْ» می باشد. این واج که در کلمات عربی وجود دارد امروزه در ایران به صورت ـُ کشیده خوانده می شود مثل: «توحید، اولیاء، فردوس، قول، کوکب، موج» که در عربی به صورت «تَوْحید، اَوْلیاء، فردَوْس، قَوْل، کَوْکب، مَوْج» گفته می شود.
• واو معدوله مانند: خواب، خواجه، خود، خوالیگر ( آشپز ) [ ۳]
• واو تفریق: برای تشخیص و تفریق تلفظ در نوشته ها می آید؛ مثل «عمرو» که «عَمر» خوانده می شود ( و افزودن واو به انتهایش کمک می کند که با «عُمَر» اشتباه نشود ) .
همچنین واو به عنوان یک واژهٔ مستقل یا یک وند نیز به کار می رود:
• واو عطف: بین دو واژه که نقش یکسان دارند می آید، نظیر «حسن و حسین پسران علی هستند. »
• واو ربط: دو جمله را به هم مرتبط می کند نظیر «حسن به خانه آمد و علی را دید. »
• واو معیت: به معنی «همراه با» است و اغلب در شعر مشاهده می شود، نظیر «گفتم من و طالع نگونسارم»
• تضاد|واو مقابله: برای اشاره به تضاد دو موضوع به کار می رود، نظیر «عمر برف است و آفتاب تموز»
• واو استبعاد ( دور بودن ) : برای برجسته کردن چیزی و اشاره به این که بعید است اتفاق بیفتد استفاده می شود، نظیر «حسن و بدقولی؟» ( که یعنی حسن هرگز بدقولی نمی کند )
• واو میان وند: در تک واژهای ترکیبی به کار می رود، نظیر «آموزش و پرورش»
• واو وند اشتقاقی: به کثرت ( زیاد بودن ) اشاره دارد، نظیر «شکمو» ( کسی که بسیار شکم چران است ) یا «نق نقو» ( کسی که زیاد نق نق می کند )
• واو ضمیر: فرم کوتاه شده ای از ضمیر «او» است، مثلاً «همو گفت» که کوتاه شدهٔ «هم او گفت» است.

و (ایتالیا). وُ ( به ایتالیایی: Vo' ) یک کومونه در ایتالیا است که در استان پادووا واقع شده است. [ ۱] و ۲۰٫۴ کیلومتر مربع مساحت و ۳٬۴۱۶ نفر جمعیت دارد.

و (لوآر آتلانتیک). وِ، لوآر - آتلانتیک ( به فرانسوی: Vay, Loire - Atlantique ) یک کمون در فرانسه است که در لوآر - آتلانتیک واقع شده است. [ ۲]
وِ ۳۶٫۱۳ کیلومترمربع مساحت و ۱٬۷۲۵ نفر جمعیت دارد.

سی امین حرف از الفبای فارسی و حرف بیست وهفتم از حروف الفبای عربی (ابتثی) و حرف ششم از الفبای ابجدی که در حساب جمل آن را معادل شش حساب می کنند. در ترتیب الفبای فارسی، حرف «و» قبل از «ه » می آید، اما در الفبای عربی حرف «ه » قبل از «و». از نظر آوایی، حرف «و» نمایندۀ صامتِ لب و دندانی ـ سایشی «v» است چنان که در «وارد=vâred» و نیز نمایندۀ مصوت «o»، چنان که در «تو (ضمیر)= to» و مصوت «u»، چنان که در «تو (داخل)= tu» و مصوت «o»، چنان که در «دور (اطراف)= dor». نام این حرف «واو= vâv» است. حرف «و» به عنوان پسوند اشتقاقی به کلمات متصل می شود و صفت نسبی با مفهوم تحقیر و تصغیر می سازد، مثلِ کرمو، سبیلو، غرغرو، ترسو، یارو. حرف «و» به عنوان حرف ربط هم پایگی دو جمله را به هم پیوند می دهد، مثلِ «دیگران کاشتند و ما خوردیم». حرف «و» به عنوان حرف عطف، دو کلمه یا گروهِ هم نقش را در یک جمله به هم پیوند می دهد، مثل «قسمت خود می خورند، منعم و درویش ـ روزی خود می برند پشّه و عنقا». در فارسی نوشتاری معاصر، غالباً اگر بیش از دو کلمه را بخواهیم به هم پیوند بدهیم، فقط دو کلمۀ آخر را با حرف «و» به هم عطف می کنیم و کلمات اول و دوم و سوم و... را با ویرگول «،» به هم پیوند می دهیم. مثلِ «امروز در شهرهای اردبیل، آستارا، بندر انزلی و نوشهر باران بارید.» حرف «و» به عنوان حرف اضافه، به معنی «با، دربرابر، همراهِ، معادلِ» در متون فارسی کهن بسیار آمده است، مثلِ «عمر برف است و آفتابِ تموز ـ اندکی ماند و خواجه غرّه هنوز» (گلستان سعدی). «پس زندگی یادکن روز مرگ ـ چنانیم با مرگ چون باد و برگ» (شاهنامۀ فردوسی). در فارسی کهن، حرف مصوت «و» را به دو صورتِ «مجهول و معروف» تلفظ می کرده اند که در زبان فارسی معاصر چنین تمایزی وجود ندارد. «و» مجهول واوی بوده است که در تلفّظ اندکی مفهوم بوده است، مثلِ «بور، هور، بو، سبو» و حرف «و» معروف واوی بوده است که در تلفظ مفهوم می شده است، مثل «سور، دور، گلو، آسود، پالود، خوب». «واو معدوله» که بلافاصله بعد از صامت «خ» در کلمات فارسی می آید، نوشته می شود اما به تلفظ درنمی آید. توضیح این که در فارسی دری «خو= xo» واج صامت مستقلی بوده است که رفته رفته ازمیان رفته و هنوز در بعضی لهجه ها باقی مانده است. شکل مکتوب آن در برخی واژه ها از قبیل «خواب، خواندن، خواستن، خواهش، خویش، خوار» باقی مانده است. تلفظ واو عطف در پهلوی به صورت «او=u» بوده است که در فارسی دری به «o» تغییر یافته، بعداً بر اثر آمیختگی با «واو» عربی دگرگونی هایی در آن رخ داده، «وَ» «va» تلفظ می شود.