هیل کره

هیل کره یا کرهٔ روش، ( به انگلیسی: Hill sphere ) در اخترشناسی یک حوزهٔ گرانشی منطقه ای از یک جسم آسمانی است که گرانش آن ماهواره ها را زیر تأثیر خود دارد. پوستهٔ بیرونی آن منطقه از «سطحی با سرعت صفر» تشکیل شده است. برای نگه داشته شدن توسط یک سیاره، لازم است که مدار یک قمر در درون هیل کرهٔ آن سیاره قرار داشته باشد. چنین قمری به نوبهٔ خود دارای یک حوزهٔ هیل از نوع ویژهٔ خود است. هر جسمی درون آن محدودهٔ ویژه، به جای گردش بر گرد خود سیاره، به ماهواره ای برای آن قمر تبدیل می شود. یک نمونهٔ ساده در گسترهٔ منظومه شمسی، هیل کره خورشید؛ با توجه به ستاره های محلی و هسته های کهکشانی فعال است. [ ۱]
به عبارتی دقیق تر، هیل کره حوزهٔ گرانشی تأثیر یک بدن کوچکتر را در مواجهه با آشفتگی های از یک بدن انبوه تر تقریب می دهد. این تعریف توسط ستاره شناس آمریکایی جورج ویلیام هیل، بر اساس کار ستاره شناس فرانسوی ادوارد روش انجام شد. به همین دلیل، آن نیز به نام کرهٔ روش ( که نباید با محدودیت روش یا لب روش اشتباه گرفته شود ) شناخته شده است.
در مثال سمت چپ، هیل کرهٔ زمین بین نقاط لاگرانژی L1 و L2، که در امتداد خط مرکزهای دو جسم ( زمین و خورشید ) قرار دارند، امتداد دارد. ناحیه تأثیر جسم دوم در این جهت کوتاهترین است و بنابراین به عنوان عامل محدود کننده برای اندازهٔ کره هیل عمل می کند. فراتر از این فاصله، یک جسم سوم در مدار دور دوم ( به عنوان مثال ماه ) حداقل بخشی از مدار خود را خارج از حوزهٔ هیل می گذراند و به تدریج توسط نیروهای جزر و مدی پیکر مرکزی ( در مثال خورشید ) دچار اختلال می شود و این به گردش دور جسم دوم می انجامد.