هوکبالهاپ ( انگلیسی: Hukbalahap ) یک جنبش چریکی سوسیالیستی / کمونیستی بود که توسط کشاورزان سنترال لوزون تشکیل شده بود. در اصل برای مبارزه با نیروی زمینی امپراتوری ژاپن تشکیل شده بود.
فیلیپین از اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم تحت حمایت مستقیم سیاسی و نظامی ایالات متحده قرار داشت، اگرچه وضعیت یک مستعمره به طور رسمی به آن اختصاص داده نشد اما یک کشور «خودمختار»، در واقع یک نیمه مستعمره بد. در طول جنگ جهانی دوم، فیلیپین نیز توسط ژاپن اشغال شد که به نوبه خود جنبش مقاومت را به وجود آورد. ارتش چریکی هوکبالهاپ که توسط میهن پرستان ایجاد شده و متأثر از کمونیست ها بود، نبردهای طولانی و تلخی را با اشغالگران ژاپنی انجام داد. هنگامی که نیروهای آمریکایی در اکتبر ۱۹۴۴ به فیلیپین رسیدند، قسمت قابل توجهی از کشور / جزیره لوزون / توسط فیلیپینی ها آزاد شده بود. ژنرال داگلاس مک آرتور، که فرماندهی آمریکایی ها را بر عهده داشت، «خلع سلاح کشور» را با خلع سلاح پارتیزان ها، دستگیری مبارزان استقلال و بازگرداندن نظم قدیمی آغاز کرد. فعالیت های وی موجب خشم عمومی مردم و افزایش احساسات ضد آمریکایی شد.
پس از بازگشت ایالات متحده به جزایر، مسئله اعطای استقلال به فیلیپین کاملاً داغ شد. گسترده ترین اقشار مردم موافق این امر بودند. تشکل های صنفی و دهقانی و همچنین احزاب و انجمن های سیاسی در کشور شروع به ظهور کردند. اگر نیروهای چپ در اطراف اتحاد دموکراتیک ( شامل حزب کمونیست فیلیپین، هوکبالهاپ، اتحادیه ملی دهقانان و غیره ) گروه بندی می شدند، که شعارهای اصلی دستیابی به استقلال کامل، انجام اصلاحات کشاورزی و صنعتی را ارائه می دادند، جناح راست، تحت حمایت ایالات متحده، تحت لوای حزب ناسیونالیست ها و شخصاً یکی از رهبران آن مانوئل روخاس ( از مه ۱۹۴۶ تا آوریل ۱۹۴۸ رئیس جمهور این کشور بود ) ، که در سال های قبل از جنگ نقش مهمی در دولت «خودمختاری» ایفا کرد، تجمع کردند. مانوئل روکساس در اوایل سال ۱۹۴۶ برای ریاست جمهوری معرفی شد. اتحاد دموکراتیک از سرجیو اوسمنیا، یکی از رهبران ملی گراها، که یک مسیر سیاسی انعطاف پذیرتر از همتای راستگرای خود را دنبال کرد، حمایت کرد. پس از موافقت اوسمنیا برای کاندیداتوری به عنوان رئیس جمهور، گروه روکساس از حزب ملی گرایان جدا شد و یک حزب مستقل جدید - لیبرال، که حمایت بخشی از دیوان سالاری، بازرگانان بزرگ و مالکان زمین را دریافت کرد، تشکیل داد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففیلیپین از اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم تحت حمایت مستقیم سیاسی و نظامی ایالات متحده قرار داشت، اگرچه وضعیت یک مستعمره به طور رسمی به آن اختصاص داده نشد اما یک کشور «خودمختار»، در واقع یک نیمه مستعمره بد. در طول جنگ جهانی دوم، فیلیپین نیز توسط ژاپن اشغال شد که به نوبه خود جنبش مقاومت را به وجود آورد. ارتش چریکی هوکبالهاپ که توسط میهن پرستان ایجاد شده و متأثر از کمونیست ها بود، نبردهای طولانی و تلخی را با اشغالگران ژاپنی انجام داد. هنگامی که نیروهای آمریکایی در اکتبر ۱۹۴۴ به فیلیپین رسیدند، قسمت قابل توجهی از کشور / جزیره لوزون / توسط فیلیپینی ها آزاد شده بود. ژنرال داگلاس مک آرتور، که فرماندهی آمریکایی ها را بر عهده داشت، «خلع سلاح کشور» را با خلع سلاح پارتیزان ها، دستگیری مبارزان استقلال و بازگرداندن نظم قدیمی آغاز کرد. فعالیت های وی موجب خشم عمومی مردم و افزایش احساسات ضد آمریکایی شد.
پس از بازگشت ایالات متحده به جزایر، مسئله اعطای استقلال به فیلیپین کاملاً داغ شد. گسترده ترین اقشار مردم موافق این امر بودند. تشکل های صنفی و دهقانی و همچنین احزاب و انجمن های سیاسی در کشور شروع به ظهور کردند. اگر نیروهای چپ در اطراف اتحاد دموکراتیک ( شامل حزب کمونیست فیلیپین، هوکبالهاپ، اتحادیه ملی دهقانان و غیره ) گروه بندی می شدند، که شعارهای اصلی دستیابی به استقلال کامل، انجام اصلاحات کشاورزی و صنعتی را ارائه می دادند، جناح راست، تحت حمایت ایالات متحده، تحت لوای حزب ناسیونالیست ها و شخصاً یکی از رهبران آن مانوئل روخاس ( از مه ۱۹۴۶ تا آوریل ۱۹۴۸ رئیس جمهور این کشور بود ) ، که در سال های قبل از جنگ نقش مهمی در دولت «خودمختاری» ایفا کرد، تجمع کردند. مانوئل روکساس در اوایل سال ۱۹۴۶ برای ریاست جمهوری معرفی شد. اتحاد دموکراتیک از سرجیو اوسمنیا، یکی از رهبران ملی گراها، که یک مسیر سیاسی انعطاف پذیرتر از همتای راستگرای خود را دنبال کرد، حمایت کرد. پس از موافقت اوسمنیا برای کاندیداتوری به عنوان رئیس جمهور، گروه روکساس از حزب ملی گرایان جدا شد و یک حزب مستقل جدید - لیبرال، که حمایت بخشی از دیوان سالاری، بازرگانان بزرگ و مالکان زمین را دریافت کرد، تشکیل داد.
wiki: هوکبالهاپ