هولوکاست در بلژیک به تعقیب و آزار، اخراج اجباری، و کشتار یهودیان و مردم کولی در بلژیک تحت اشغال آلمان نازی در جریان جنگ جهانی دوم گفته می شود. از میان ۷۵٬۰۰۰ یهودی که در ۱۹۴۰ در این کشور زندگی می کردند، نزدیک ۲۴٬۰۰۰ تن در جریان هولوکاست کشته شدند.
در آغاز جنگ، اکثریت جمعیت ۸ میلیونی بلژیک را کاتولیک ها تشکیل می دادند و یهودیان با جمعیتی بالغ بر ۷۰–۷۵٬۰۰۰ تن بزرگترین اقلیت مذهبی کشور به شمار می رفتند. بیشتر ایشان در شهرهای آنتورپ، بروکسل، شارلروآ و لیژ زندگی می کردند. اکثر آن ها نیز مهاجرانی بودند که به دلیل آزار در آلمان نازی و شرق اروپا به بلژیک پناهنده شده بودند؛ از این رو تنها تعداد به نسبت کمتری از یهودیان آن کشور را شهروندان بلژیکی تشکیل می دادند.
انکی پس از نبرد بلژیک، حکومت نظامی بلژیک مجموعه ای از قوانین ضدیهودی را در اکتبر ۱۹۴۰ به تصویب رساند. کمیته دبیران کل از همان آغاز با تصویب این قوانین مخالفت کرد و حکومت نظامی نیز تمایل چندانی به تصویب معیارهای سخت گیرانه بیشتر نشان نمی داد. در آوریل ۱۹۴۱، همدستان فلاندی بدون دستور مشخص از سوی مقامات آلمانی اقدام به تخریب دو کنیسه یهودی در آنتورپ و سوزاندن خانه ربی شهر در جریان پوگروم آنتورپ کردند. آلمانی ها نیز اقدام به برپایی جودنراتی با عنوان «سازمان یهودیان بلژیک» ( به فرانسوی: Association des Juifs en Belgique ) در کشور کردند که همه یهودیان به ناچار می بایست عضو آن می شدند. به عنوان بخشی از راه حل نهایی، تعقیب یهودیان از ۱۹۴۲ به بعد افزایش پیدا کرد. از مه ۱۹۴۲، یهودیان ناچار به پوشیدن نشان زرد بر لباس خود در انظار همگانی شدند. با کمک فهرست هایی که «سازمان یهودیان بلژیک» از یهودیان ساکن کشور تهیه کرده بود، آلمانی ها اقدام به اخراج یهودیان به اردوگاه های کار اجباری در لهستان کردند. یهودیان نخست می بایست به اردوگاه انتقالی مشلان منتقل می شدند، سپس از آنجا با قطارهایی به اردوگاه های کار اجباری، و اغلب اردوگاه آشوویتس، فرستاده می شدند. میان اوت ۱۹۴۲ تا ژوئیه ۱۹۴۴، نزدیک ۲۵٬۰۰۰ یهودی و ۳۵۰ کولی از بلژیک اخراج شدند و بیش از ۲۴٬۰۰۰ تن از ایشان پیش از آزادسازی اردوگاه ها توسط نیروهای متفق کشته شدند.
از ۱۹۴۲ به بعد، مخالفت مردم محلی در بلژیک با بدرفتاری با یهودیان افزایش پیدا کرد. بیش از ۴۰ درصد یهودیان بلژیک به صورت پنهانی و در پناه مردم زندگی می کردند؛ بسیاری از ایشان توسط مردم نایهودی به ویژه روحانیون کاتولیک و راهبه ها محافظت می شدند. عده ای دیگر نیز توسط گروه های مقاومت سازمان یافته از جمله کمیته دفاع از یهودیان ( به فرانسوی: Comité de Défense des Juifs ) کمک دریافت می کردند. بسیاری از این یهودیان به گروه های مقاومت پیوستند. در آوریل ۱۹۴۳، اعضای کمیته دفاع از یهودیان به یکی از قطارهای حامل یهودیان که به سوی آشوویتس می رفت حمله کردند و توانستند مسافران آن را نجات دهند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر آغاز جنگ، اکثریت جمعیت ۸ میلیونی بلژیک را کاتولیک ها تشکیل می دادند و یهودیان با جمعیتی بالغ بر ۷۰–۷۵٬۰۰۰ تن بزرگترین اقلیت مذهبی کشور به شمار می رفتند. بیشتر ایشان در شهرهای آنتورپ، بروکسل، شارلروآ و لیژ زندگی می کردند. اکثر آن ها نیز مهاجرانی بودند که به دلیل آزار در آلمان نازی و شرق اروپا به بلژیک پناهنده شده بودند؛ از این رو تنها تعداد به نسبت کمتری از یهودیان آن کشور را شهروندان بلژیکی تشکیل می دادند.
انکی پس از نبرد بلژیک، حکومت نظامی بلژیک مجموعه ای از قوانین ضدیهودی را در اکتبر ۱۹۴۰ به تصویب رساند. کمیته دبیران کل از همان آغاز با تصویب این قوانین مخالفت کرد و حکومت نظامی نیز تمایل چندانی به تصویب معیارهای سخت گیرانه بیشتر نشان نمی داد. در آوریل ۱۹۴۱، همدستان فلاندی بدون دستور مشخص از سوی مقامات آلمانی اقدام به تخریب دو کنیسه یهودی در آنتورپ و سوزاندن خانه ربی شهر در جریان پوگروم آنتورپ کردند. آلمانی ها نیز اقدام به برپایی جودنراتی با عنوان «سازمان یهودیان بلژیک» ( به فرانسوی: Association des Juifs en Belgique ) در کشور کردند که همه یهودیان به ناچار می بایست عضو آن می شدند. به عنوان بخشی از راه حل نهایی، تعقیب یهودیان از ۱۹۴۲ به بعد افزایش پیدا کرد. از مه ۱۹۴۲، یهودیان ناچار به پوشیدن نشان زرد بر لباس خود در انظار همگانی شدند. با کمک فهرست هایی که «سازمان یهودیان بلژیک» از یهودیان ساکن کشور تهیه کرده بود، آلمانی ها اقدام به اخراج یهودیان به اردوگاه های کار اجباری در لهستان کردند. یهودیان نخست می بایست به اردوگاه انتقالی مشلان منتقل می شدند، سپس از آنجا با قطارهایی به اردوگاه های کار اجباری، و اغلب اردوگاه آشوویتس، فرستاده می شدند. میان اوت ۱۹۴۲ تا ژوئیه ۱۹۴۴، نزدیک ۲۵٬۰۰۰ یهودی و ۳۵۰ کولی از بلژیک اخراج شدند و بیش از ۲۴٬۰۰۰ تن از ایشان پیش از آزادسازی اردوگاه ها توسط نیروهای متفق کشته شدند.
از ۱۹۴۲ به بعد، مخالفت مردم محلی در بلژیک با بدرفتاری با یهودیان افزایش پیدا کرد. بیش از ۴۰ درصد یهودیان بلژیک به صورت پنهانی و در پناه مردم زندگی می کردند؛ بسیاری از ایشان توسط مردم نایهودی به ویژه روحانیون کاتولیک و راهبه ها محافظت می شدند. عده ای دیگر نیز توسط گروه های مقاومت سازمان یافته از جمله کمیته دفاع از یهودیان ( به فرانسوی: Comité de Défense des Juifs ) کمک دریافت می کردند. بسیاری از این یهودیان به گروه های مقاومت پیوستند. در آوریل ۱۹۴۳، اعضای کمیته دفاع از یهودیان به یکی از قطارهای حامل یهودیان که به سوی آشوویتس می رفت حمله کردند و توانستند مسافران آن را نجات دهند.
wiki: هولوکاست در بلژیک