هواگرد ناوپایه

هواگرد ناونشین نوعی هواگرد نظامی است که برای انجام عملیات از روی عرشه ناو هواپیمابر یا ناوهای دارای باند فرود بالگرد طراحی شده است. این اصطلاح هم شامل هواپیماهای ناونشین و هم شامل بالگردهای ناونشین می شود. هواگردهای ناونشین باید توانایی برخاست و فرود در یک مسافت کوتاه را داشته باشند. این دسته از هواپیماها اصولاً دارای مکانیسم بال تا شونده هستند تا بتوان تعداد بسیاری از آنها را در عرشه های پایین ناو نگهداری نمود. هواگردهای ناونشین برای هدف های گوناگون از جمله نبردهای هوا به هوا، تهاجم هوا به سطح، حمله به زیردریایی، عملیات جستجو و نجات، ترابری، شناسایی و… طراحی می شوند.
پس از اختراع هواپیما در سال ۱۹۰۳ نخستین پرواز هواپیما از روی عرشهٔ یک ناو نیروی دریایی ایالات متحدهٔ آمریکا در سال ۱۹۱۰ انجام شد. اختراع کشتی های عرشه مسطح ساخت نخستین کشتی های هواپیمابر را در پی داشت. در دههٔ ۲۰ ناوهای هواپیمابری مانند هوشو ( ۱۹۲۲ ) ، ایچ ام اس هرمس ( ۱۹۲۴ ) ، بئارن ( ۱۹۲۷ ) و ناو هواپیمابر کلاس لکسینگتن ( ۱۹۲۷ ) ساخته شد. این توسعه در ساخت ناو نیاز برای ساخت هواگردهایی مناسب برای برخاست و فرود بر روی عرشه این ناوها را در پی داشت.
اهمیت توانایی هوایی در جنگ جهانی دوم از بعد برد، انعطاف و کارایی هواپیماهای ناونشین افزایش یافت. پس از جنگ جهانی دوم عملیات ناوهای هواپیمابر از نظر تعداد و اهمیت افزایش پیدا کرد.