هواگرد اب نشین

هواگرد آب نشین. هواپیمای آب نشین گونه ای از هواگرد ثابت بال است که قابلیت برخاست و فرود بر روی سطح آب را داراست. این هواپیما زیرمجموعه ای از هواپیماهای آبی خاکی محسوب می شوند که قادر به فرود و برخاست بر روی سطح خشک و آب را دارا هستند. هواپیماهای آب نشین، به دو گروه هواپیمای آب نشین دارای ارابه فرود و شناورهای پرنده تقسیم بندی می شوند که گونه اول، شامل هواپیماهای سبک با شعاع پروازی کم و دسته دوم شامل هواپیماهای سنگین تر و شعاع پروازی بیشتر هستند.
نخستین پرواز موفق با اینگونه از هواپیما، در سال ۱۹۰۵ ( میلادی ) بر روی رودخانه سن فرانسه انجام گرفت. نیروی دریایی فرانسه، نخستین سفارش دهنده از این نوع هواپیما در سطح جهان بود و به دنبال آن، نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا و نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا نیز مدل هایی از این هواپیما را به سازندگان داخلی، سفارش دادند. در خلال جنگ جهانی اول، نیروی دریایی بریتانیا توانست با استفاده از این هواپیما، حملات دریایی مؤثرتری را علیه المان ترتیب دهد. با پایان جنگ جهانی اول، شرکت های هواپیمایی بریتانیا، پروازهای دوربردی را به آفریقای جنوبی و استرالیا، با استفاده از این هواپیما، ترتیب دادند. خطوط هوایی سراسری آمریکا نیز با بکارگیری هواپیمای آب نشین بوئینگ ۳۱۴ کلیپر، شروع به استفاده از این گونه هواگرد کرد. در خلال جنگ جهانی دوم، استفاده از این هواپیما به اوج رسید. کشورهای زیادی که ارزش استفاده از آن را درک کرده بودند، در اموری نظیر دیده بانی توپخانه برای نبردناوها، عملیات امداد و نجات هوایی در دریا، انهدام زیردریایی های دشمن و گشت زنی دریایی، از این هواگرد بهره می بردند. با پایان جنگ جهانی دوم و ظهور جت، استفاده از این هواپیما به مرور زمان، کم رنگ شد. نیروی دریایی آمریکا، تنها موسسه ای بود که تحقیق و گسترش بر روی این هواپیما را ادامه داد و در نهایت، در دهه ۱۹۷۰ ( میلادی ) آن را متوقف کرد.