هواگرد

هواگَرد[ ۱] ( انگلیسی: Aircraft ) وسیله ای است که می تواند به کمک هوای جو، پرواز کند. با این تعریف انواع وسائل پرنده مانند بالن و بادپر و بالگرد و حتی فضاپیما را می توان هواگرد نامید. [ ۲]
هواگرد، برای غلبه بر نیروی جاذبه از نیروی ایستا یا نیروی پویا یک ماهی واره استفاده می نماید؛ و در اندک مواردی، از نیروی موتورهای جت استفاده می شود. [ ۲]
به فعالیت های انسان پیرامون هواگرد، اصطلاحاً هوانوردی گفته می شود. هواگردها می توانند به وسیلهٔٔ خلبان، کنترل از راه دور یا سیستم های خودکار هدایت شوند. هواگردها را می تواند بر حسب معیارهای متفاوتی دسته بندی نمود، از قبیل نوع پرواز، نوع نیرو، کارکرد و سایر موارد.
از نظر نحوه شناور شدن در هوا هواگردها را به دو دسته بزرگ می توان بخش کرد: هواگردهای سنگین تر از هوا و هواگردهای سبک تر از هوا.
طرح ها و داستان های پرواز به سده های دور بر می گردد؛ با این حال، نخستین فعالیت های روش مند و مطمئن، به بالون های هوای گرم و قرن هجدهم بر می گردد. همچنین در خلال جنگ های جهانی، این صنعت با پیشرفت های قابل ملاحظه ای همراه گردید. به طور کلی، تاریخ هوانوردی را می توان در طول پنج عصر دسته بندی کرد:
• پیشگامان پرواز، از تجربه های اولیه تا ۱۹۱۴؛
• جنگ جهانی اول، ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۸؛
• هوانوردی در فواصل بین دو جنگ جهانی، ۱۹۱۸ تا ۱۹۳۹؛
• جنگ جهانی دوم، ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵؛
• عصر پس از جنگ، که عصر جت نیز خوانده می شود، از ۱۹۴۵ تا امروز.
انواع بالن و هواناوهائی مانند زپلین در این دسته قرار دارند. در پروازهای ایستا از نیروی شناوری به منظور جاری شدن در هوا مانند جاری شدن کشتی ها در آب استفاده می شود. در این نوع از پرواز، از یک یا چند کیسهٔ هوا یا چادرهای بزرگ مملو از گازهای با تراکم نسبتاً پایین مانند هلیوم، هیدروژن، یا هوای گرم، به سبب تراکم کمتری نسبت به هوای محیط، استفاده می شود. با دمیده شدن این گازها به سازهٔ هواگرد، پرواز صورت می گیرد.
بالون های هوای گرم، نخستین بار در چین باستان در ۳ سده پیش از میلاد ابداع شدند و اساساً در جشن های سنتی استفاده می - شدند. علاوه بر آن، پیشینهٔ استفاده از بادبادک های اولیه، که آن نیز برای نخستین بار در چین باستان ابداع شد، به بیش از دو هزار سال قبل بازمی گردد.
هواپیماهای متداول ( یا هواپیماهای دارای بال ثابت ) و هلیکوپتر و هواسرها در این دسته جای دارند. هواگردهای سنگین تر از هوا، از قبیل هواپیماها، به وسیلهٔٔ خارج شدن هوا یا گاز ( بر اساس قوانین نیوتون ) به حرکت در می - آیند. اصطلاح آیرودین، [ ۳] اشاره به حرکت پویا به وسیلهٔٔ نیروی هوا دارد. دو روش برای پرواز پویا وجود دارد: حرکت آیرودینامیک، و حرکت قدرتی.

هَواگَرد (aircraft)
(یا: هوارو) هرگونه وسیله هوانوردی که بتواند در هوا پرواز کند. هوارو یا از هوا سبک تر است و تحت اثر نیروی شناوری در هوا می ماند یا از هوا سنگین تر است و تحت اثر جریان هوا روی سطوحش در هوا می ماند. بالون و کشتی هواییازجمله هواروهای سبک تر از هوا، و هواپیما، گلایدر، هواچرخ، و بالگرد ازجمله هواروهای سنگین تر از هوایند. هواگردهایی که قادرند به شکل عمودی بلند شوند و فرود آیند، هواگردهای عمودپرواز و عمودفرود نامیده می شوند. بال گردها، کشتی های هوایی، بالون ها، و برخی از هواپیماهای ثابت بال، مثل هواپیمای تبدیلی، از این جمله اند.