هوانوردی نظامی

هوانوردی نظامی به کارگیری هر گونه هواگرد برای مقاصد نظامی را گویند.
نخستین کاربرد نظامی از یک هواگرد به سال ۱۷۹۴ بر می گردد هنگامی که فرانسوی ها در نبرد فلوروس یک بالن شناسایی به نام انترپرنان را به هوا فرستادند تا تحرکات نیروهای اتریشی را زیر نظر بگیرند. در نبردهای بعدی نیز از بالن برای شناسایی استفاده شد که نمونهٔ بارز آن جنگ داخلی آمریکا بود. استفاده از این بالن ها حتی تا جنگ جهانی دوم نیز ادامه داشت، ولی کاربرد آن با ساخت هواگردهای پیشرفته تر کم گردید.
از زمانی که هواپیما اختراع شد به این دستاورد بشر به چشم یک جنگ افزار نگریسته می شد. هواپیمای برادران رایت در سال ۱۹۰۹ به وسیلهٔ ارتش آمریکا برای مقاصد نظامی خریداری گردید و در سال ۱۹۱۱ ایتالیایی ها از انواع هواپیما برای مقاصد شناسایی، عکاسی شناسایی و بمباران در جنگ ایتالیا و عثمانی بهره گرفتند. نخستین مأموریت هواپیماهای نظامی، شناسایی بود، ولی با آغاز جنگ جهانی اول به عنوان دیده بان، شکاری و بمب افکن نیز به کار گرفته شدند. با آغاز جنگ جهانی دوم پیشرفت سریعتری در تکنولوژی هواگرد پدید آمد و گوناگونی مأموریت هواگردها افزایش یافته و کارایی آن ها نیز بیشتر شد. در جنگ جهانی دوم هواگردها نقش بسیار عمده تری در جنگ ایفا نموده و نقش سرنوشت سازی در جنگ داشتند که از میان این نبردها می توان نبرد بریتانیا و حمله به پرل هاربر را نام برد. ناوهای هواپیمابر نسبت به رزم ناوها نقش مهمتری ایفا می نمودند و هزینهٔ بسیار هنگفتی صرف ساخت ناوهای هواپیمابر و نابودی ناوهای هواپیمابر دشمن گردید. اختراع موتور جت، رادار، بمب افکن استراتژیک و موشک های اولیه و کامپیوترها از پیشرفت های جنگ جهانی دوم بود که این اختراع ها تا هم اکنون نیز کاربرد دارد. همچنین نمونهُ اولیه هلیکوپتر در اواخر جنگ جهانی دوم اختراع گردید. در دورهٔ جنگ سرد پیشرفت تکنولوژی هواگردها ادامه یافت و در چندین نبرد از جمله جنگ کره و جنگ ویتنام از هواگردها بهره برداری شد.
از دههٔ هشتاد تاکنون پیشرفت های بسیاری در زمینهٔ الکترونیک هواگردها، مانورپذیری آن ها و عمودپرواز بودن و همچنین رادارگریز بودن آن ها پدید آمده است.