هوازن

هَوازِن، نام قبیله ای از قیس عیلان از تبار عدنانیان بود. این قبیله تیره های فراوانی داشت که بنی سعد بن بکر، بنی معاویه بن بکر و بنی منبه بن بکر از مشهورترین آنان به شمار می آمدند. آنان در منطقه نجد نزدیک یمن سکونت داشتند و حنین از سرزمین های مهم شان بود. مهمترین بت شان در قبل از اسلام جهار بود که در بازار عکاظ قرار داشت. قبیله هوازن در عصر جاهلیت جنگ های زیادی کردند که مشهورترین و مهمترین آن، یوم أنتان و یوم شمطه و یوم فجار چهارم بود. آنان در این سه جنگ به ترتیب با قبیله کنانه و قریش نبرد کردند. پیامبر اسلام در ماه شوال سال هشتم هجری، پس از فتح مکه، در منطقه حنین با هوازن به پیکار پرداخت که به شکست هوازنیان منتهی گشت. [ ۱]
طبری از هشام بن عروه به نقل از پدرش روایت کرده که تعداد اسیران هوازن شش هزار نفر بود ، فرستادگان هوازن نزد محمد آمده و مسلمان می شوند و در عوض محمد تمام آن شش هزار نفر را آزاد می کند. [ ۲]

هَوازِن
قبیله بزرگ عرب، از قبایل عدنانی، مرکب از سه گروه اصلی ازجمله بنومنبه بن بکر بن هوازن، ساکن طائف و نجد عربستان تا حوالی یمن. بعضی از نسب شناسان عرب، قبیلۀ معروف ثقیف را از هوازن دانسته و بعضی دیگر آنان را از موالی هوازن خوانده اند. قبیله هوازن در دوره جاهلیت جنگ هایی با دیگر قبایل عرب داشت که برخی از آن ها به «ایام عرب» تبدیل شده بود. حلیمه مادر رضاعی پیامبر اسلام (ص) از همین قبیله بود. زینب و میمونه، دو تن از همسران پیامبر (ص) نیز از این قبیله بودند. غزوه حنین در ۸ق، جنگ با این قبیله بود. در این جنگ، سپاه اسلام پیروز شد و گروه کثیری از هوازن کشته شدند و به اسارت افتادند. اینان پس از مدتی خواهان پیوستن به اسلام شدند و پس از استرداد خانواده های خود به اسلام گرویدند. ازجمله اسیران این غزوه، شیما، دختر حلیمه، خواهر رضاعی پیامبر (ص) بود که احترام دید و با هدایایی که از پیامبر (ص) گرفته بود، میان قبیله خود بازگشت. گروه هایی از قبیله هوازن در قرون اول اسلامی به مصر و شمال افریقا مهاجرت کردند و اعقاب آنان تا قرون ۸ و ۹ق هنوز باقی بودند. شمر بن ذی الجوشن از قاتلان امام حسین (ع) از هوازن بود و گروه هایی از مردمش در جنگ کربلا شرکت داشته و در پایان آن جنگ، سرهای بعضی از کشتگان را با خود به کوفه بردند.