هنر ویکتوریایی

مکتب هنر ویکتوریایی یا هنر ویکتورین ( به انگلیسی: Victorian decorative arts ) که در ۱۹۰۰ - ۱۸۲۰ در انگلستان و آمریکا رواج داشت و این مکتب برگرفته از خانوادهٔ سلطنتی و اشرافیت نیست بلکه یک پاسخ در مقابل عوامل و بازتاب های زیبایی شناسانه اجتماع آن دوران بود. پیروان مکتب ویکتوریا اعتقاد داشتند که ارائه بسیار خوب و مؤثر از مواد و مصالح مختلف چشم و دید بصری را تقویت می کند. لذا آن ها به تزیینات بیش از حد پرداختند به این ترتیب که خانه های ویکتوریایی از اغراقات در تزیین های ویکتوریایی پر شد و این سبک به گونه ای از آسایش تزلزل ناپذیر خبر می داد و به عبارت دیگر شلوغی این سبک را نشان می داده است. از هنرمندان این سبک می توان به آگوستوس ولبی نورث مورپیوگین اشاره کرد. بازرگانان هنر ویکتوریایی را که منشا آن انگلستان بود به سرزمین های دیگر بردند.
از ویژگی های این هنر تزیین کاری افراطی که از ویژگی های معماری معاصر آن زمان بود، طراحی خشن و خام، حروف نگاری ( تایپو گرافی ) بسیار ضعیف، قالب های جدید پرداخت شده از حروف بودانی و دیدات رواج یافت و تبدیل به قالب های به وجود آمده در مکتب ویکتورین شده البته آن ها درشت تر و سیاه تر بودند که به حروف سیاه معروف بودند که فرم های جدیدی درحروف نگاری به وجود آمد. از جمله این که آن ها توانستند حروف خطی دور سفید سایه دار را به وجود آوردند. حروف مصری که پس از کشورگشایی های ناپلئون احیا شده بود تبدیل به حروف سیاه و پیوسته شد که یکی از اصولی ترین فرم های حروف نگاری آن دوره شد و قالب های چوبی در این دوره متداول شد. یکی از خصوصیات صفحه آرایی ویکتوریایی تنوع شدید، حجم و اندازهٔ حروف که در یک تیتر واحد به صورت فشرده بود و این اعتقاد وجود داشت که باید از هر ذره نهایت استفاده را برد. حکاکی روی چوب، کلیشه سازی و حروف گوتیک اروپایی در نهایت مسیر را برای حضور اشکال منفی دار و ارگانیک مهیا کرد. در طول دوران ۷۵ سالهٔ خود خود سبک گوتیک را مجدداً احیا کرد و به استقبال مدرنیسم شتافت. [ ۱]
دوره ملکه ویکتوریا در هنر که دوره ویکتوریایی هم گفته می شود، دوره اوج انقلاب صنعتی در بریتانیا و اوج امپراتوری بریتانیا بود؛ در این دوره که همزمان با شروع تاریخ عکاسی است عکاسان در حال تجربه کردن با دوربین، این اختراع جدید عصر خود هستند. خلاقیت عکاسان این دوره در سوژه یابی به نوعی حس شوخ طبعی ترسناک ختم شد. عکاسی از افراد مرده خانواده که بیشتر به منظور باقی ماندن تصویری و یادی از آن ها انجام می گرفت مشهورترین سوژه این عکاسان بود. اما یکی دیگر از سوژه های مورد علاقه عکاسان این دوره عکاسی از افراد بدون سر است که به مجموعه"پرتره های بی سر" مشهور است. در این مجموعه عکاس، سر سوژه اش را از تصویر تن او جدا می کند و در دست، روی میز، روی هوا یا در حالی که جسم تیزی در آن فرو رفته قرار می دهند. یکی از عکاسان این مجموعه جرج ایستمن است که عکس او از مردی که با چاقوی خونین در یک دست و سر خود در دست دیگر در برار دوربین ایستاده از عکس های مشهور دوره ویکتوریایی در تاریخ عکاسی است. این مجموعه تصویر همگی به سال های پیش از ۱۸۷۵ برمی گردد و تلاش هنرمندان برای خلق اثری متفاوت را نشان می دهد. [ ۲]