همه می میرند

همه می میرند (کتاب).
سیمون دو بووار، نویسنده ی رمان «همه می میرند»
(عنوان اصلی: Tous les hommes sont mortels) رمانی به زبان فرانسه، نوشته ی سیمون دو بووار. این کتاب که در سال 1946 منتشر شد، از مهم ترین آثار داستانی دوبووار به شمار می آید و داستان مردی را روایت می کند که محکوم به زندگی جاودان است. از این اثر در سال 1955 اقتباسی سینمایی به کارگردانی آته دی یانگ صورت گرفته است.
طرح داستان
داستان با شرح دغدغه های رژین آغاز می شود؛زن جوانی که در آستانه ی شکوفایی در حرفه ی خود، یعنی بازیگری تئاتر، قرار دارد. اگرچه ستاره ی اقبال او هر روز روشن تر می شود، اما رژین از زندگی رضایت ندارد، چون آرزو دارد که تمامی توجهات همیشه معطوف به او باشد و هر لحظه نگران است که نظر دیگران در موردش چیست. او به خصوص با فلورنس، یکی دیگر از بازیگران گروه، احساس رقابت می کند و حسادتی عمیق نسبت به او دارد. در تمام روزهایی که در هتل اقامت دارند و شب ها به سر صحنه ی تئاتر می روند، رژین وضعیت ظاهری و کیفیت زندگی عاطفی اش را با فلورانس مقایسه می کند. در همین روزها، توجه او به مردی جلب می شود که در همان هتل اقامت دارد. مردی مرموز به نام ریموند فوسکا که پیش از این توجه چند نفر دیگر را نیز جلب کرده است، چون هیچ وقت با کسی حرف نمی زند و حتی وقتی کسی او را خطاب قرار می دهد پاسخی نمی گیرد. مردی که آرامشی همیشگی در چهره اش وجود دارد و روزش را همیشه در حیاط هتل به شب می رساند، همیشه یک لباس به تن دارد و هیچ وقت کسی او را در حال خوردن چیزی ندیده است.
رژین در زمان غیبت مرد با کنجکاوی وارد اتاق او می شود و آن جا برگه ای پیدا می کند که طبق آن گواهی شده این مرد از فراموشی رنج می برد و برای مدتی نامعلوم در پناهگاه حبس بوده است، اما از آن جا که فردی بی خطر تشخیص داده شده، گواهی آزادی اش یک ماه قبل صادر شده است. رژین از سر کنجکاوی و برای دفع ملال، به سراغ مرد می رود و با واکنش سرد او روبه رو می شود.با این حال، به ملاقات های هرروزه ادامه می دهد و در این بین، فوسکا به او می گوید که نه تنها دچار فراموشی نیست، که تمامی اتفاقات زندگی اش را به خوبی به خاطر دارد، از جمله سی سالی را که در پناهگاه سپری کرده است.
این دیدارهای مکرر خیلی زود رژین را دچار ملال می کند. او به پاریس بازمی گردد و با پیشنهادی کاری برای سینما مواجه می شود. با این حال، درست سه روز پس از بازگشت به پاریس، فوسکا به در خانه ی او می آید. مرد ادعا می کند که بعد از مدت ها جلب رفتارهای کسی شده و قصد دارد تا قبل از مردن رژین، تمامی سال های آینده را صرف تعقیب و تماشای زندگی او کند. فوسکا راز جاودان بودنش را با رژین در میان می گذارد و بعد از تمسخر او، با تیغی گلوی خود را می برد. خون از گلوی مرد جاری می شود و او ظاهراً در حال مرگ است، اما چند لحظه بعد جریان قطع می شود و حتی اثری از زخم نیز باقی نمی ماند.
رژین که همیشه تمنای باقی ماندن در حافظه ی مردم را داشته است، جلب این ایده می شود که در صورت موافقت با پیشنهادِ فوسکا، مردی وجود خواهد داشت که حتی ده هزار سال بعد نیز او را به یاد بیاورد. به این ترتیب، دوستی این دو آغاز می شود. رژین که از بی تفاوتی فوسکا نسبت به جنبه های مختلف زندگی مدرن متعجب است، از او می خواهد که داستان زندگی اش را بازگو کند. چند فصل بعدی رمان، به شرح زندگی طولانی و پر ماجرای فوسکا اختصاص دارد. او در قرن سیزدهم میلادی در کارمونای ایتالیا به دنیا آمده و به دلیل خوردن معجونی مصری، جاودان شده است. اتفاقی که در ابتدا موجب خوشحالی اش شده و به او احساس برتری نسبت به باقی مردم داده است، اما خیلی زود جایش را با ملال و بی تفاوتی عوض کرده و حالا او مدت هاست که حسرت زندگی و شوق و هیجان باقی انسان ها را می خورد. او داستان شهر زادگاهش کارمونا و استبداد حاکمان و در نهایت، حکومت خودش بر شهر کوچکش را مفصلاً بازگو می کند. او با آرزوی گسترش حکومت و چیرگی بر تمام دنیا، برای مدتی ملال را دفع می کند. اما بعد از دویست سال درمی یابد که این نیز چاره ی کار نیست. فوسکا جستجوی معنا را در رابطه های عاشقانه پی می گیرد، اما نزدیکان محبوبش نیز بعد از فهمیدن رازش به او حسادت می کنند یا تنفری عمیق در وجودشان ریشه می گیرد. بنابراین، فوسکا محکوم به از دست دادن تمامی عزیزان و تماشای زوال و مرگ آن هاست، از جمله رژین که حالا در فهرست دوستان فوسکا قرار گرفته است. در پایان، رژین با اصرار فوسکا به جدایی رضایت می دهد و به زندگی پیشینش برمی گردد، البته با دید و رویکردی کاملاً متفاوت نسبت به گذشته.
مضمون
اگزیستانسیالیسم، فلسفه ای که دوبووار در کنار همراه همیشگی اش،ژان_پل_سارتر، از مورجان اصلی آن بود، در انتخاب موضوع کتاب و نحوه ی گسترش آن کاملاً مشهود است. او با ایجاد تقابل میان سرگذشت فوسکا (به عنوان موجودی فناناپذیر) با زندگی انسانی معمولی مانند رژین، محدودیت ها و در عین حال، فرصت های انسان بودن را پررنگ تر می کند. در خلال داستان، بارها از زبان فوسکا بر این موضوع تأکید می شود که در سایه ی زندگی جاودان، همه چیز اهمیت خود را از دست می دهد. ضمناً، سرنوشت خود او نیز گواهی بر این مدعاست: فوسکا، بعد از مدت ها تلاش به این نتیجه رسیده که به خوابی همیشگی فرو رود و نسبت به تمامی اتفاقات جهان بی تفاوت باشد، اگرچهدیدار رژین این نقشه را بر هم می زند. به این ترتیب، برای همیشه زنده بودن، برابر است با زندگی نکردن و این مرگ است که به عنوان پایانی محتوم، به زندگی معنا می بخشد. این برداشتی عمیقاً اگزیستانسیالیستی است و در آثار سارتر نیز به تفصیل درباره ی آن صحبت شده. از نظر او، زندگی کوتاه هر انسان، فاصله ی محدودی است مابین دو اتفاق-یعنی تولد و مرگ- که در دستان او نبوده اند.با وجود این، همین محدوده ی کوتاه،عرصه ی آزادی عمل انسانی است و اگرچه به خودی خود واجد معنا نیست، اما هر فردی با انتخاب های خود به آن معنا می بخشد.
این رمان با ترجمه ی مهدی سحابی از زبان فرانسه، به فارسی منتشر شده است.