همخوان چاکنایی

دانشنامه عمومی

همخوان چاکنایی همخوانی است که جایگاه تولید اصلی آن چاکنای است. پرده های آوایی را می توان در جایگیری های گوناگونی گذاشت، ولی سه جاگیری پایه ای چاکنای، زیرساخت بخش بزرگی از گفتار را می سازد:
آواهای بی واک: زمانیکه پرده های آوایی از یکدیگر جدا هستند، هوا یکراست از میان چاکنای می گذرد. هر آوایی که با چاکنای بازسازی شود بی واک خوانده می شود. در هنگام ساخت یک آوا، بی واکی آن را می توان با گذاشتن انگشت بر گلو شناسایی کرد. هیچ لرزشی به سرانگشتان نمی رسد. آوای آغازین واژه های فروهر، ساده، و هنر همگی بی واکند.
آواهای واکدار: هنگامی که تارهای آوایی به یکدیگر نزدیک شوند، ولی سخت به هم نچسبند، هوایی که از میان آنها می گذرد مایه لرزش آنها می شود و جایگیری ای پدیدمی آورد که واکداری خوانده می شود. در واج نخست واژگان زیبا و ویژه این لرزش را می توان دریافت.
زمزمه: آرایش دیگری از چاکنای زمزمه را پدیدمی آورد. زمزمه بی واک است ولی پرده های آوایی به گونه ای جاگیری می کنند که بخش پیشین آنها به هم نزدیک و بخش پسین آنها از یکدیگر دور می شود.
نمونه آشناترین همخوان سایشی چاکنایی بی واک، [ ۱] واج نخست واژه هوا در فارسی است. [ ۲]
عکس همخوان چاکنایی
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس