هم پیمایی، هم سفری یا به اشتراک گذاری خودرو ( به انگلیسی: carpooling ) به امری گفته می شود که طی آن مالکین خودرو، صندلی های خالی خودروی خود را با مسافران هم مسیر خود به اشتراک می گذارند تا از حجم ترافیک، آلودگی هوا و هزینه ها بکاهند. هم پیمایی اشتراک خودروی سواری شخصی است به طوری که بیش از یک نفر بتواند در یک زمان از آن خودرو استفاده کند. این روش یکی از بهترین روش ها برای کم کردن تعداد خودروهای تک سرنشین در سطح شهر می باشد.
در واقع در هم پیمایی از هر چهار خودرو، یکی به تردد خود ادامه می دهد و سه تای دیگر از چرخه حمل و نقل کنار گذاشته می شوند. ایده محوری همپیمایی استفاده حداکثری از ظرفیت خودروهای در حال تردد است و می توان آن را یکی از مصادیق مدیریت بهینه و مصرف بهینه برشمرد.
این فرایند، یک عمل اجتماعی محسوب می شود و افرادی که اقدام به استفاده از سامانه های هم پیمایی می کنند بیش از آنکه اهداف مالی و اقتصادی را دنبال کنند به دنبال کاهش ترافیک و آلودگی هوا هستند اما بیهوده نیست اگر بگوییم که مزایای مالی همپیمایی آنقدر به صرفه و زیاد است که حتی با انگیزه های مالی نیز حرکتی اقتصادی محسوب می شود اما فایده جمعی همپیمایی چنان مهم است که حتی هزینه کردن برای آن نیز معقول است. [ ۱] امروزه همپیمایی به صورت همپیمایی رویدادی، همپیمایی سازمانی و همپیمایی عمومی اجرا می شود.
هم پیمایی در سال ۱۹۷۰ با بحران سوخت در ایالات متحده رواج پیدا کرد و پس از گذر از این بحران، جوامع مختلف به آن علاقه مند شدند چرا که مصرف سوخت را تا حد چشمگیری کاهش داد ( در مصارف شخصی، همپیمایی مصرف سوخت را می تواند تا یک چهارم کاهش دهد ) .
• کاهش مصرف سوخت
• کاهش هزینه های جانبی خودرو
• کاهش میزان تولید آلاینده های سوختی
• کاهش حجم ترافیک شهری
• کاهش استرس های ناشی از رانندگی
• نیاز کمتر به جای پارک
نخستین مزیت هم پیمایی کاهش خودروهای در حال تردد و کاهش مصرف سوخت است که این دو، کاهش ترافیک و کاهش آلودگی هوا را در پی دارند. همچنین به خاطر ارتباطاتی که میان افراد در طی هم پیمایی شکل می گیرد، هم پیمایی یکی از بهترین راه های افزایش سرمایه های اجتماعی است.
هم سفری هم می تواند در سفرهای بین شهری و هم سفرهای درون شهری انجام می شود. بدین گونه که افرادی که قصد سفر در یک زمان واحد، از یک مبدأ معین به یک مقصد مشترک را دارند، می توانند طی توافقی کتبی یا شفاهی، از یک خودروی سواری مشترک استفاده کنند. در سفرهای بین شهری عموماً فردی که صاحب خودرو است تنها رانندگی می کند، در عوض افرادی که با او سفر می کنند، مخارج خودرو اعم از سوخت و مخارج تعمیرات خودرو را به عهده می گیرند. اما در مسیرهای بین شهری، ۳ یا ۴ نفر از افرادی که در یک محله زندگی می کنند و محل کارشان نیز در نزدیکی هم است، توافق می کنند هر روز با خودروی شخصی یکی از خودشان به محل کار بروند و بازگردند یا اگر یکی از آن ها فاقد خودروی شخصی بود هزینهٔ سوخت را بپردازد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر واقع در هم پیمایی از هر چهار خودرو، یکی به تردد خود ادامه می دهد و سه تای دیگر از چرخه حمل و نقل کنار گذاشته می شوند. ایده محوری همپیمایی استفاده حداکثری از ظرفیت خودروهای در حال تردد است و می توان آن را یکی از مصادیق مدیریت بهینه و مصرف بهینه برشمرد.
این فرایند، یک عمل اجتماعی محسوب می شود و افرادی که اقدام به استفاده از سامانه های هم پیمایی می کنند بیش از آنکه اهداف مالی و اقتصادی را دنبال کنند به دنبال کاهش ترافیک و آلودگی هوا هستند اما بیهوده نیست اگر بگوییم که مزایای مالی همپیمایی آنقدر به صرفه و زیاد است که حتی با انگیزه های مالی نیز حرکتی اقتصادی محسوب می شود اما فایده جمعی همپیمایی چنان مهم است که حتی هزینه کردن برای آن نیز معقول است. [ ۱] امروزه همپیمایی به صورت همپیمایی رویدادی، همپیمایی سازمانی و همپیمایی عمومی اجرا می شود.
هم پیمایی در سال ۱۹۷۰ با بحران سوخت در ایالات متحده رواج پیدا کرد و پس از گذر از این بحران، جوامع مختلف به آن علاقه مند شدند چرا که مصرف سوخت را تا حد چشمگیری کاهش داد ( در مصارف شخصی، همپیمایی مصرف سوخت را می تواند تا یک چهارم کاهش دهد ) .
• کاهش مصرف سوخت
• کاهش هزینه های جانبی خودرو
• کاهش میزان تولید آلاینده های سوختی
• کاهش حجم ترافیک شهری
• کاهش استرس های ناشی از رانندگی
• نیاز کمتر به جای پارک
نخستین مزیت هم پیمایی کاهش خودروهای در حال تردد و کاهش مصرف سوخت است که این دو، کاهش ترافیک و کاهش آلودگی هوا را در پی دارند. همچنین به خاطر ارتباطاتی که میان افراد در طی هم پیمایی شکل می گیرد، هم پیمایی یکی از بهترین راه های افزایش سرمایه های اجتماعی است.
هم سفری هم می تواند در سفرهای بین شهری و هم سفرهای درون شهری انجام می شود. بدین گونه که افرادی که قصد سفر در یک زمان واحد، از یک مبدأ معین به یک مقصد مشترک را دارند، می توانند طی توافقی کتبی یا شفاهی، از یک خودروی سواری مشترک استفاده کنند. در سفرهای بین شهری عموماً فردی که صاحب خودرو است تنها رانندگی می کند، در عوض افرادی که با او سفر می کنند، مخارج خودرو اعم از سوخت و مخارج تعمیرات خودرو را به عهده می گیرند. اما در مسیرهای بین شهری، ۳ یا ۴ نفر از افرادی که در یک محله زندگی می کنند و محل کارشان نیز در نزدیکی هم است، توافق می کنند هر روز با خودروی شخصی یکی از خودشان به محل کار بروند و بازگردند یا اگر یکی از آن ها فاقد خودروی شخصی بود هزینهٔ سوخت را بپردازد.
wiki: هم پیمایی