هشیار

معنی هشیاری : be aware of sth ، آگاه بودن از چیزی .
یعنی آدمی اول آگاه می شود و سپس هشیاری پدیدار می شود .
آگاه بودن ، نوری است که انرژی تاریک را به حیات می آورد .
الله نور اسموات و الارض. نوری ، ورای نورها .
موضوعات حسی از درگاه دل وارد می شوند و سپس توسط نور آگاه بودن یا جان ، که قسمت روشن ذهن است ، دیده می شوند .
آنگاه با ضمیر ناخودآگاه که شامل اطلاعات دی ان ای و ژن و غرایز بدن است مقایسه شده و آگاهی/ دانستگی از موضوع پدیدار می شود . ( در دل )
سپس مغز هشیار می شود . ضمیر هشیار و ناهشیار در مغز است .
ضمیر ناهشیار شامل یادگیری و آموزش و خاطرات از بدو تولد است .
اگر آدمی بیدار باشد و پنج حس حضور داشته باشند ، آنگاه هشیاری دارد .
اگر آدمی خواب یا در خلسه باشد و پنج حس در حالت معلق باشد ، آنگاه آگاهی دارد .
اگر در جریان مراقبه ، تنها شاهد محض باشد آنگاه تنها آگاه است . فقط آگاه بودن ، که طبیعت ذاتی و حقیقت وجودی آدمی است و آن جان است .
حضرت می فرماید :
صوفی چرا هشیار شد ساقی چرا بیکار شد
مست بودن در عرفان به معنی حضور در لحظه و مشاهده گری است . بدن وارد خلسه می شود و مغز مست می شود . هشیاری ناپدید می شود اما سالک هنوز در دل آگاه است و با چشم دل در حال مشاهده گری است . ساقی همان مغز است که عاملِ روانِ حضور در لحظه از آن جاری می شود و ساغر ، دل است که حضور را پیاله پیاله به شاهد می رساند .
معنی: صوفی چرا به حالت هشیار بودن برگشت . یعنی از حالت خلسه و مشاهده گری خارج شد . ساقی یا ریشه ذهن که عاملِ روانِ حضور در لحظه را میفرستاد چرا بیکار شد . یعنی سالک از حضور در لحظه و مشاهده گری در دل و آگاه بودن در دل ، بیرون اومد و دوباره از پنج حس آگاهی پیدا کرد و هشیار شد .
زندگی در هوشیاری ، یعنی با حسها زندگی کردن و با تفکر و تعقل و توهم و تصور و تجسم و تخیل زندگی کردن . یعنی در خواب بودن .
اما تنها آگاه بودن و از طریق چشم دل به تماشای حسها و دنیا نشستن ، یعنی بیدار بودن . در اینجا خرد ( سکوت ) و عشق ( آگاه بودن محض ) حاضر است .
وحی چه بود ؟ گفتنی از حس نهان .
حس نهان ، همان عامل روانِ خرد است .
سکوت محض ، یعنی خاموشی پچ پچ درونی و گزارشگر درونی که موجب جاری شدنِ خرد میشود .
پس هشیار ، خردمند نیست . اما عاقل است . فیلسوف است . متفکر است . دانشمند است .
حضرت می فرماید:
هشیار مباش زان که هشیار
در مجلس عشق سخت رسواست
مجلس عشق : به مشاهده نشستن و تنها آگاه بودن

کنون ای سخنگوی بیدارمغز
یکی داستانی بیارای نغز.
فردوسی .
که بیداردل بود و بیدارمغز
زبان چرب و شایسته ٔ کارنغز.
فردوسی .
نشستند بیدارمغزان روم
بمهر فلک نرم گردن چو موم .
نظامی .
برآنگونه کز چند بیدارمغز
شنیدم درین شیوه گفتار نغز.
نظامی .
چو بیهوش بود او بیک راه نغز
دد و دام را کرد بیدارمغز.
نظامی .

نظامی.
همان بیند آن مرد بیدارهوش
که دیگر کس از خواب و خواب از سروش.
نظامی.