هشام بن سالم جوالیقی

[ویکی شیعه] هشام بن سالم جوالیقی جعفی، از اصحاب امام صادق(ع) و امام کاظم(ع). تخصّص او در علم کلام بیش از فقه بود. امام صادق(ع) در برخی مسائل کلامی مانند توحید به او ارجاع می داد. او روایاتی را از امام صادق و امام کاظم نقل کرده است. و از نظر علمای رجالی فردی ثقه به شمار می آید. نام وی در سلسلسه سند ۶۶۳ حدیث در کتب حدیثی شیعه آمده است. هشام پس از شهادت امام صادق(ع)، در ترویج امامت امام کاظم(ع) نقش داشت. وی آثاری نیز داشته است که مشهورترین آنها کتابی درباره معراج است.اهل سنت برخی آراء خاص در توحید را به هشام نسبت داده اند.
هشام بن سالم اصالتاً از اهالی جوزجان که منطقه ای در نواحی بلخ خراسان بوده می باشد. برخی از منابع وی را از جمله اسرا به حساب آورده اند ولی با توجه به این که فتح جوزجان در سال ۳۳ هجری قمری بوده، ظاهراً پدر یا اجداد وی از اسرا بوده اند. هشام بن سالم تا سال ۱۸۳ هجری قمری زنده بوده است. وی در مدینه، خدمتکار بشر بن مروان بود. کنیه اش ابومحمد است. به وی غلام جعفی جوالیقی و علاف نیز می گفتند. وی از اصحاب امام صادق و امام کاظم است. وی بر مباحث کلامی تسلط داشت و نامش در شمار راویان حدیث نیز ذکر شده است.
بر پایه روایتی هنگامی که پس از شهادت امام صادق(ع) عبدالله افطح ادعای امامت کرد. هشام بن سالم و مؤمن طاق از او درباره زکات پرسیدند و با پاسخ وی دچار تردید شدند. هشام با برخوردی که با امام کاظم(ع) داشت، تردیدش برطرف شد و امامت آن حضرت را در بین خواص اصحاب امام صادق(ع) تبلیغ می کرد. این کار او سبب شد اطراف عبدالله افطح خلوت شود و عبدالله کسانی را گماشته بود تا او را کتک بزنند.