هزاره جات

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] هَزاره جات یا هزارستان یا بربرستان، منطقه وسیع کوهستانی در ارتفاعات مرکزی افغانستان است که بیشتر ساکنان آن شیعه مذهب و از قوم هزاره هستند. این منطقه تا اواسط دوران اسلامی، غور یا غرجستان خوانده می شده و تا پیش از سده نوزدهم میلادی، همواره منطقه ای مستقل بوده است.
اغلب جمعیت هزاره جات، شیعه جعفری، هزاره و از نژاد تاتارند. آنها اغلب به زبان فارسی با گویش هزارگی سخن می گویند.
هزاره جات هیچگاه مرز روشنی نداشته است، اما به طور تقریبی، بامیان در شمال، سرچشمه رودخانه هلمند در جنوب، فیروزکوه در غرب و گذرگاه سالنگ در شرق را دربرمی گیرد. بر اساس تقسیمات کشوری کنونی افغانستان، هزاره جات از ولایات مرکزی بامیان و دایکندی و بیشتر مناطق استان های وردک، غزنی، سرپل، سمنگان، غور و پروان تشکیل شده است. و بر اساس تخمین منابع مختلف، کل منطقه هزاره جات، بین ۱۰ تا ۱۵ هزار کیلومتر مربع مساحت دارد.

پیشنهاد کاربران

درود بر شما
اگر واژه هزارستان را در تیتر بگزارید بجای �هزارجات� بهتر است چون واژه هزارستان پیش از صد سال واضح استفاده شده است در کتاب �تواریخ خورشید جهان� و منبع انگلیسی. من چند تصویر روان میکنم که شما بتوانید منبع اصلی را دنبال کنید.
...
[مشاهده متن کامل]

لطف کنید این را هم ذکر کنید که در زبان هزارگی حرف �ح یا ه� وجود ندارد بنابراین هزاره ها ح یا ه را تلفظ نمی کنند و چون در الفباه فارسی نمی شود حرف �ا� ( الف ) را در وصت یا آخر واژه استفاده کرد از واژه ه کار گرفته شده مثل �هزازه� در حال که هزاره ها خود �آزره یا ازر ه, Azra, Azre� میگوند. بسیار منتقد است که نا کشور آزربایجان ربط دارد با نام آزره یا ازره هزارستان. در انگلسی هم کمی وضاحت داده شود که حرف H در Hazara ، Hazaristan بی صدا است مثل Hour انگلیسی.
اگر خواستید کمی دقت تر بدانید با آقای عباس دلجو که نوسنده است در این باره یک تماس بگرید!
به درود

هزاره جاتهزاره جاتهزاره جاتهزاره جاتهزاره جاتهزاره جات
هزاره جات [haza:rajat]، سرزمینهای هزاره نشین، سکونت گاه هزاره ها؛ به مناطق مرکزی و تا قسمتی از جنوب و غرب افغانستان که از قسمتهایی از بلخ، هرات، تا هلمند، لشکرگاه، قندهار، غزنین، پکتیا، کابل تا شمال این
...
[مشاهده متن کامل]
کشور سمنگان را در بر می گیرد که نامهایی همچون غرجستان هم بر آن نهاده اند. در حال حاضر به خاطر هجوم اقوام پشتو در این نواحی اقلیت هزاره که ساکنان اصلی این مناطق بوده اند در طول سالیان دراز به ویژه بعد از دوران حکومت و تباهی حکمرانان درانی و سپس غلزایی همچون عبدالرحمان از قوم پشتو این قوم مجبور به ترک زمینها و خاک حاصلخیز زادگاه خویش شده اند و به بسیاری به مناطق کوهستانی و صعب العبور مرکز همچون بامیان، بهسود و غزنی پناه برده اند.

بپرس