هری گوردون فرانکفورت ( به انگلیسی: Harry Gordon Frankfurt ) ( زادهٔ ۲۹ مه ۱۹۲۹ – درگذشتهٔ ۱۶ ژوئیه ۲۰۲۳ ) فیلسوفِ آمریکایی بود. حوزه هایِ اصلیِ فعالیتِ او، مربوط به فلسفهٔ ذهن، فلسفهٔ اخلاق، نظریهٔ کنش و خردگرایی قرنِ ۱۷م است. مقالهٔ ۱۹۸۶ او با نامِ در باب مزخرف گویی، پژوهشی فلسفی دربارهٔ مفهومِ «حرفِ مزخرف» است که چاپِ آن به صورتِ کتاب در سالِ ۲۰۰۵ میلادی پرفروش شد و باعثِ شهرتِ رسانه ایِ او و از آن جمله حضورش در برنامهٔ دیلی شو گردید. در سالِ ۲۰۰۶، او کتابی مرتبط با نامِ «دربارهٔ حقیقت» منتشر کرد که موضوعِ آن از بین رفتنِ بهایِ حقیقت در نزدِ جامعه بود. [ ۲] اما در بینِ فیلسوفان، شهرتِ فرانفکورت بیش از همه به خاطرِ تفسیر او از اندیشه هایِ دکارت و همچنین دفاعِ او از اختیار و ارادهٔ آزاد است و همچنین مثال هایِ نقضِ معروف اش که در آن ها تلاش می کند نشان دهد که یک فرد، ممکن است نتواند کارِ دیگری انجام دهد - غیر از آنچه که انجام داده است. - اما با این وجود، در وضعیت هایی خاص، شهود حکم می کند که باز هم فرد دارایِ اختیار بوده است. هر چند نوشته هایِ جدیدِ او دربارهٔ عشق نیز، بحث هایِ بسیاری را برانگیخته است. [ ۱] [ ۲]
ناسازگارگرایان که بسیاری از آن ها از مخالفانِ ارادهٔ آزاد محسوب می شوند، معمولاً به برهانِ معروفِ زیر برایِ دفاع از حرف شان استناد می کنند:
• اصل وجود دیگر چاره ها: فرد در قبالِ عملی که انجام داده است ( مثلاً عملِ "الف" ) مسئول است تنها اگر قادر می بود که به جایِ عملِ "الف" به عملی دیگر ( مثلاً عملِ "ب" ) دست می زد.
• فرد تنها در صورتی قادر است که به عملی دیگر توسل جوید که جبرگرایی نادرست باشد.
• فرد تنها در صورتی در قبالِ رفتارهایش مسئول است که جبرگرایی نادرست باشد.
سازگارگرایان که معتقدند جبرگرایی ( در فیزیک ) دارایِ تضاد با اختیارِ انسان نیست، برایِ رد کردنِ برهانِ بالا و دفاع از ارادهٔ آزاد، معمولاً بندِ دومِ برهان را موردِ انتقاد قرار می دهند. فرانکفورت اما برایِ نخستین بار در قالبِ یک مثالِ نقض، تلاش می کند تا اصلِ وجودِ دیگر چاره ها را به سؤال بکشد. [ ۳] به چنین مثال هایِ نقضی که می خواهند نشان دهند فرد حتی اگر کارِ دیگری را نتواند انجام دهد، باز هم می تواند دارایِ مسئولیتِ اخلاقی باشد، مثال هایِ فرانکفورت گونه می گویند. به عنوان مثال می تواند نمونهٔ زیر را که متعلق به رابرت کین می باشد بیان کرد:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفناسازگارگرایان که بسیاری از آن ها از مخالفانِ ارادهٔ آزاد محسوب می شوند، معمولاً به برهانِ معروفِ زیر برایِ دفاع از حرف شان استناد می کنند:
• اصل وجود دیگر چاره ها: فرد در قبالِ عملی که انجام داده است ( مثلاً عملِ "الف" ) مسئول است تنها اگر قادر می بود که به جایِ عملِ "الف" به عملی دیگر ( مثلاً عملِ "ب" ) دست می زد.
• فرد تنها در صورتی قادر است که به عملی دیگر توسل جوید که جبرگرایی نادرست باشد.
• فرد تنها در صورتی در قبالِ رفتارهایش مسئول است که جبرگرایی نادرست باشد.
سازگارگرایان که معتقدند جبرگرایی ( در فیزیک ) دارایِ تضاد با اختیارِ انسان نیست، برایِ رد کردنِ برهانِ بالا و دفاع از ارادهٔ آزاد، معمولاً بندِ دومِ برهان را موردِ انتقاد قرار می دهند. فرانکفورت اما برایِ نخستین بار در قالبِ یک مثالِ نقض، تلاش می کند تا اصلِ وجودِ دیگر چاره ها را به سؤال بکشد. [ ۳] به چنین مثال هایِ نقضی که می خواهند نشان دهند فرد حتی اگر کارِ دیگری را نتواند انجام دهد، باز هم می تواند دارایِ مسئولیتِ اخلاقی باشد، مثال هایِ فرانکفورت گونه می گویند. به عنوان مثال می تواند نمونهٔ زیر را که متعلق به رابرت کین می باشد بیان کرد:
wiki: هری فرانکفورت