هربرت جورج بلومر ( به انگلیسی: Herbert George Blumer ) ؛ ( ۷ مارس ۱۹۰۰–۱۳ مارس ۱۹۸۷ ) جامعه شناس آمریکایی است و در حوزه کنش متقابل نمادین فعالیت می کرد. [ ۱] این مکتب باورمند است افراد مستقل از طریق کنش فردی و جمعی به جامعه شکل می دهند. [ ۲] بلومر اندیشه و نظریاتش را در مقالاتی چاپ کرد که در کتاب Symbolic Interactionis منتشر شده است. [ ۳] بلومر منتقدی پر سر و صدا علیه روش های پوزیتیویستی در جامعه شناسی بود. [ ۴] [ ۵] < ref> Martyn Hammersley ( 1989 ) . The Dilemma of Qualitative Method: Herbert Blumer and the Chicago tradition. London: Routledge. < /re هربرت بلومر در سال ۱۹۳۰ پس از سال ها تحصیل و پژوهش با راهنمایی جرج هربرت مید فارغ التحصیل گشت. او مدت ها به عنوان سخنگوی مکتب رفتارگرایی مید در شرح نظریات استادش کوشش نمود. وی در سال ۱۹۳۷ با نام گذاری عنوان مکتب «کنش متقابل گرایی نمادی» را پایه گذاری کرد. او اولین کسی است که با جامعه شناسی عواملی به مخالفت پرداخت.
هربرت بلومر به عنوان نماینده مکتب کنش متقابل نمادین تلاش کرد تا شکل گیری نبض تاریخ و جامعه را در گرو کنش متقابل نمادین نشان دهد. آنچه که وی با عنوان مکتب کنش متقابل گرایی نمادین معرفی کرد تکمیل کار استادش جرج هربرت مید است. وی معتقد بود در علوم اجتماعی هیچ چیز تعیین کننده ای در مورد رفتار انسان نمی توان یافت و همین نکته مهمی در تقابل با عوامل گرایی است. از نظر وی انسان موجودی کنشگر است که تنها تحت تأثیر شرایط و ساخت موجود قرار می گیرد و نه تحت تعین. همچنین بر خلاف عوامل گرایان، به انسان با دیدی هابزی نمی نگرد و طبیعت انسان را شرور فرض نمی کند. شیوه نگرش او به طبیعت انسان همانند دیگر تفسیرگرایان، اسپینوزایی است. انسان تفسیرگرا به شیوه اسپینوزایی بر مبنای شناخت و تفهم، خود و جان را تفسیر می کند، جامعهٔ زمان خود را تعریف می کند و بر مبنای آن تعریف یا همنوا می شود یا انقلابی یا به شیوه کاملاً تازه کنش می کند. در این شیوه انسان، فاعل و تغییر دهندهٔ تاریخ است و بر خلاف عوامل گرایی، انسان خوب، انسانی نیست که منقاد و مطیع در برابر هنجارهای فرهنگی باشد. انسان اگرچه در ضروریات زمان و مکان و تنگنای تاریخی درگیر و محصور در شرایط اجتماعی، فرهنگی و… است اما شرطی شرایط نیست. پس رابطه انسان و جامعه رابطه ای دو سویه و دوجانبه است: هم اثر می گیرد و هم اثر می گذارد اما تعیین نمی شود. بلومر در مقدمه کتاب خود "چشم انداز و روش کنش کتقابل گرایی نمادی" به بیان مطالب اساسی کنش متقابل نمادی پرداخته و مفاهیم هستی شناختی و بنیادهای فلسفی مکتب خویش را در سه قضیه مهم از هم تفکیک می کند: قضیه اول: جهانی که انسان در رابطه متقابل با آن است اعم از درونی یا بیرونی، جهان اعیان است؛ یعنی جهان عبارت از کلیه چیزهایی است که برای انسان قابل فهم بوده و دارای معناست. معانی ای که انسان می تواند به آن ها اشاره کند و بر اساس آن اشارات رابطه برقرار کند. این اعیان خود بر سه دسته اند:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهربرت بلومر به عنوان نماینده مکتب کنش متقابل نمادین تلاش کرد تا شکل گیری نبض تاریخ و جامعه را در گرو کنش متقابل نمادین نشان دهد. آنچه که وی با عنوان مکتب کنش متقابل گرایی نمادین معرفی کرد تکمیل کار استادش جرج هربرت مید است. وی معتقد بود در علوم اجتماعی هیچ چیز تعیین کننده ای در مورد رفتار انسان نمی توان یافت و همین نکته مهمی در تقابل با عوامل گرایی است. از نظر وی انسان موجودی کنشگر است که تنها تحت تأثیر شرایط و ساخت موجود قرار می گیرد و نه تحت تعین. همچنین بر خلاف عوامل گرایان، به انسان با دیدی هابزی نمی نگرد و طبیعت انسان را شرور فرض نمی کند. شیوه نگرش او به طبیعت انسان همانند دیگر تفسیرگرایان، اسپینوزایی است. انسان تفسیرگرا به شیوه اسپینوزایی بر مبنای شناخت و تفهم، خود و جان را تفسیر می کند، جامعهٔ زمان خود را تعریف می کند و بر مبنای آن تعریف یا همنوا می شود یا انقلابی یا به شیوه کاملاً تازه کنش می کند. در این شیوه انسان، فاعل و تغییر دهندهٔ تاریخ است و بر خلاف عوامل گرایی، انسان خوب، انسانی نیست که منقاد و مطیع در برابر هنجارهای فرهنگی باشد. انسان اگرچه در ضروریات زمان و مکان و تنگنای تاریخی درگیر و محصور در شرایط اجتماعی، فرهنگی و… است اما شرطی شرایط نیست. پس رابطه انسان و جامعه رابطه ای دو سویه و دوجانبه است: هم اثر می گیرد و هم اثر می گذارد اما تعیین نمی شود. بلومر در مقدمه کتاب خود "چشم انداز و روش کنش کتقابل گرایی نمادی" به بیان مطالب اساسی کنش متقابل نمادی پرداخته و مفاهیم هستی شناختی و بنیادهای فلسفی مکتب خویش را در سه قضیه مهم از هم تفکیک می کند: قضیه اول: جهانی که انسان در رابطه متقابل با آن است اعم از درونی یا بیرونی، جهان اعیان است؛ یعنی جهان عبارت از کلیه چیزهایی است که برای انسان قابل فهم بوده و دارای معناست. معانی ای که انسان می تواند به آن ها اشاره کند و بر اساس آن اشارات رابطه برقرار کند. این اعیان خود بر سه دسته اند:
wiki: هربرت بلومر