هجا

هِجا (syllahle)
(یا: سیلاب و بخش) در اصطلاح به مجموع اصواتی اطلاق می شود که با یک دم زدن و بدون قطع و فاصله ادا شود و به تنهایی معنای خاصی را نمی سازند. انواع هجا عبارت است از هجای کوتاه، هجای بلند و هجای کشیده. هجای کوتاه: از به هم پیوستن یک صامت و یک مصوّت به وجود می آید مانند «کِ»، «بِ»؛ هجای بلند: که از یک صامت و یک مصوّت بلند ساخته می شود مانند «ما»، «را» یا این که از یک صامت و یک مصوّت کوتاه و یک صامت دیگر به وجود می آید مانند «سَر»، «تَن». هر هجای بلند، دو برابر هجای کوتاه، محسوب می شود. هجای کشیده: اگر بعد از هجایِ بلند، یک صامت بیاید، هجا کشیده نامیده می شود، مانند «سَرد»، «دار». در هر واژه، به تعداد هجاهای آن مصوّت وجود دارد.