هتل مانیل ( انگلیسی: Manila Hotel ) یک هتل پنج ستارهٔ تاریخی با ۵۵۰ اتاق است که در امتداد خلیج مانیل در مانیل، فیلیپین واقع شده است. [ ۳] این هتل، قدیمی ترین هتل در فیلیپین است که در سال ۱۹۰۹ و برای رقابت با مالاکانیانگ پالاس، اقامتگاه رسمی رئیس جمهور فیلیپین ساخته شد و به منظور بزرگداشت روز استقلال ایالات متحده آمریکا، در ۴ ژوئیهٔ ۱۹۱۲ افتتاح شد. [ ۵] این مجموعهٔ اقامتی در منطقهٔ احیاشده ای به مساحت ۳۵٬۰۰۰ متر مربع ( ۳۸۰٬۰۰۰ فوت مربع ) در شمال غربی ریزال پارک و در امتداد جادهٔ بونیفاسیو درایو در ارمیتا احداث شد. [ ۶] داگلاس مک آرتور در طول مدت تصدی خود به عنوان مشاور نظامی مشترک المنافع فیلیپین از ۱۹۳۵ تا ۱۹۴۱ در پنت هاوس این هتل اقامت داشت. [ ۷]
هتل مانیل توسط سازمان های مطبوعاتی خارجی نظیر نیویورک تایمز به عنوان دفتر کار مورد استفاده قرار گرفته است. [ ۵] این هتل همچنین میزبان رهبران جهان و نویسندگانی نظیر ارنست همینگوی و جیمز ای میچنر، بازیگران داگلاس فیربنکس جونیور و جان وین، ناشر هنری لوس، سرگرمی سازانی همچون سامی دیویس جونیور، مایکل جکسون و گروه موسیقی بیتلز و رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا، بیل کلینتون نیز بوده است. [ ۲] [ ۶]
ساختمان برج هتل، که به عنوان بخشی از برنامهٔ گسترش و نوسازی از ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۷ ساخته شد، بلندترین برج هتل در منطقهٔ خلیج مانیل است.
هنگامی که ایالات متحده در سال ۱۸۹۸ و پس از جنگ آمریکا و اسپانیا جزایر فیلیپین را از دست اسپانیایی ها درآورد، [ ۸] رئیس جمهور ایالات متحده ویلیام مک کینلی روند آمریکایی سازی لین مستعمرهٔ پیشین اسپانیا را آغاز کرد. او در سال ۱۹۰۰ ویلیام هووارد تفت را برای برآورد نیازهای این قلمروی جدید به سرپرستی کمیسیون فیلیپین منصوب کرد. تفت، که بعداً به نخستین فرماندار غیرنظامی فیلیپین تبدیل شد، [ ۹] تصمیم گرفت تا مانیل، پایتخت فیلیپین را به شهری برنامه ریزی شده تبدیل کند. او دانیل برنهم را که یونیون استیشن و ساختمان میدان پست را در واشینگتن، دی. سی. ساخته بود، به عنوان معمار و برنامه ریز شهری خود استخدام کرد. برنهم در نظر داشت که بلواری طولانی، عریض و دارای سه خطر عبوری را در مانیل و در امتداد خلیج احداث کند که از یک پارک با یک هتل باشکوه آغاز شود. تفت، ویلیام ئی. پارسونز، معمار اهل نیویورک را برای اجرای برنامه های برنهم استخدام کرد. پارسونز طرح هتلی مجلل و تأثیرگذار را برای احداث در پروژه ای در کالیفرنیا در ذهن داشت که از این هتل بزرگ تر بود. [ ۶] طرح اولیهٔ ساختمان متشکل از بنایی به شکل H بود که بر اتاق هایی با تهویهٔ مناسب در دو بالهٔ خود و ارائهٔ نمایی وسیع از بندرگاه، پارک ریزال و منطقهٔ تاریخی اینتراموروس متمرکز بود. بالاترین طبقهٔ ساختمان درواقع یک عرشهٔ بزرگ تماشا بود که برای امور مختلف، از جمله تماشای ورود کشتی های ناوگان نیروی دریایی ایالات متحده به بندرگاه، کاربرد داشت. [ ۱۰]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهتل مانیل توسط سازمان های مطبوعاتی خارجی نظیر نیویورک تایمز به عنوان دفتر کار مورد استفاده قرار گرفته است. [ ۵] این هتل همچنین میزبان رهبران جهان و نویسندگانی نظیر ارنست همینگوی و جیمز ای میچنر، بازیگران داگلاس فیربنکس جونیور و جان وین، ناشر هنری لوس، سرگرمی سازانی همچون سامی دیویس جونیور، مایکل جکسون و گروه موسیقی بیتلز و رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا، بیل کلینتون نیز بوده است. [ ۲] [ ۶]
ساختمان برج هتل، که به عنوان بخشی از برنامهٔ گسترش و نوسازی از ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۷ ساخته شد، بلندترین برج هتل در منطقهٔ خلیج مانیل است.
هنگامی که ایالات متحده در سال ۱۸۹۸ و پس از جنگ آمریکا و اسپانیا جزایر فیلیپین را از دست اسپانیایی ها درآورد، [ ۸] رئیس جمهور ایالات متحده ویلیام مک کینلی روند آمریکایی سازی لین مستعمرهٔ پیشین اسپانیا را آغاز کرد. او در سال ۱۹۰۰ ویلیام هووارد تفت را برای برآورد نیازهای این قلمروی جدید به سرپرستی کمیسیون فیلیپین منصوب کرد. تفت، که بعداً به نخستین فرماندار غیرنظامی فیلیپین تبدیل شد، [ ۹] تصمیم گرفت تا مانیل، پایتخت فیلیپین را به شهری برنامه ریزی شده تبدیل کند. او دانیل برنهم را که یونیون استیشن و ساختمان میدان پست را در واشینگتن، دی. سی. ساخته بود، به عنوان معمار و برنامه ریز شهری خود استخدام کرد. برنهم در نظر داشت که بلواری طولانی، عریض و دارای سه خطر عبوری را در مانیل و در امتداد خلیج احداث کند که از یک پارک با یک هتل باشکوه آغاز شود. تفت، ویلیام ئی. پارسونز، معمار اهل نیویورک را برای اجرای برنامه های برنهم استخدام کرد. پارسونز طرح هتلی مجلل و تأثیرگذار را برای احداث در پروژه ای در کالیفرنیا در ذهن داشت که از این هتل بزرگ تر بود. [ ۶] طرح اولیهٔ ساختمان متشکل از بنایی به شکل H بود که بر اتاق هایی با تهویهٔ مناسب در دو بالهٔ خود و ارائهٔ نمایی وسیع از بندرگاه، پارک ریزال و منطقهٔ تاریخی اینتراموروس متمرکز بود. بالاترین طبقهٔ ساختمان درواقع یک عرشهٔ بزرگ تماشا بود که برای امور مختلف، از جمله تماشای ورود کشتی های ناوگان نیروی دریایی ایالات متحده به بندرگاه، کاربرد داشت. [ ۱۰]
wiki: هتل مانیل