هاینکل هائی ۷۰ ( به آلمانی: Heinkel He 70 ) یک هواگرد تک موتورهٔ تک باله بود که توسط زیگفریدگونتر طراحی و از سال ۱۹۳۲ در شرکت هاینکل کشور آلمان تولید شد. نخستین استفاده کنندهٔ این هواگرد شرکت هواپیمایی لوفت هانزا بوده است. این هواگرد برای نخستین بار پنج ماه پس از طراحی در ۰۱۹۳۲−۱۲−۰۱ ۱ دسامبر ۱۹۳۲ میلادی مورد استفاده قرار گرفت.
به دنبال اعلام نیاز شرکت های هواپیمایی لوفت هانزا و سوئیس ایر برای یک هواپیمای پُرسرعت و قابل رقابت با هواپیمای آمریکایی لاکهید وگا در مسیرهای کوتاه برد، ساخت هاینکل ۷۰ آغاز شد. ویژگی های این هواگرد از بسیاری جهات نقطه عطفی در تاریخ هوانوردی بود. لوفت هانزا در سال های ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۷ تعدادی از این هواپیما را به منظور خدمات پرواز سریع مابین برلین و شهرهای فرانکفورت، هامبورگ و کلن و همچنین بین دو شهر هامبورگ و کلن آلمان به خدمت گرفت. علاوه بر نسخه غیرنظامی، نسخه های نظامی این هواپیما نیز توسعه یافت. نیروی هوایی آلمان در دوره رایش سوم از سال ۰۱۹۳۵ ۱۹۳۵ هاینکل ۷۰ را به عنوان هواگرد شناسایی موقت و بمب افکن سبک و بعدها به عنوان هواپیمای سفر، خدمات هوایی و هواگرد رابط تا پایان جنگ جهانی دوم استفاده نمود. در جنگ داخلی اسپانیا ۲۸ فروند از آن توسط یگان لژیون کوندور نیروی هوایی آلمان به کار گرفته شد. نیروی هوایی سلطنتی مجارستان در سالهای ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۲ میلادی ۱۸ فروند هواپیمای شناسایی سریع هاینکل مدل صادراتی He 70K ( که بعداً He 170A نام گرفت ) را به کار گرفت. موتورهای جدید این مدل، حداکثر سرعت هواپیما را از ۳۶۰ به ۴۳۵ کیلومتر بر ساعت افزایش دادند. [ ۱] [ ۲]
این هواپیمای بال پایین تا آغاز سال ۱۹۳۳ در مجموع با ثبت هشت رکورد جهانی سرعت در مسافت و رسیدن به حداکثر سرعت ۳۷۷ کیلومتر بر ساعت ( ۲۳۴ مایل در ساعت ) در مقطعی سریع ترین هواپیمای تجاری جهان بود و همین امر نام مستعار صاعقه ( به آلمانی: Blitz ) را برای آن به ارمغان آورد[ ۴] . این هواپیما با بال های بیضوی می توانست تا پنج سرنشین را به عنوان مسافر حمل کند و تنها یک خدمه به عنوان خلبان داشت. یک صندلیِ مسافر دقیقاً پشت صندلی خلبان قرار داشت. جهت چهار صندلی دیگر "عمود بر جهت پرواز" ( دو صندلی در سمت چپ و دو صندلی در راست ) بود. جمع شونده بودن خنک کننده موتور گلیکول و ارابه فرود، حداکثر سرعت پرواز این هواگرد را ۴۰ کیلومتر بر ساعت افزایش داد؛ چرخ کوچک زیر دم قابل جمع شدن نبود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبه دنبال اعلام نیاز شرکت های هواپیمایی لوفت هانزا و سوئیس ایر برای یک هواپیمای پُرسرعت و قابل رقابت با هواپیمای آمریکایی لاکهید وگا در مسیرهای کوتاه برد، ساخت هاینکل ۷۰ آغاز شد. ویژگی های این هواگرد از بسیاری جهات نقطه عطفی در تاریخ هوانوردی بود. لوفت هانزا در سال های ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۷ تعدادی از این هواپیما را به منظور خدمات پرواز سریع مابین برلین و شهرهای فرانکفورت، هامبورگ و کلن و همچنین بین دو شهر هامبورگ و کلن آلمان به خدمت گرفت. علاوه بر نسخه غیرنظامی، نسخه های نظامی این هواپیما نیز توسعه یافت. نیروی هوایی آلمان در دوره رایش سوم از سال ۰۱۹۳۵ ۱۹۳۵ هاینکل ۷۰ را به عنوان هواگرد شناسایی موقت و بمب افکن سبک و بعدها به عنوان هواپیمای سفر، خدمات هوایی و هواگرد رابط تا پایان جنگ جهانی دوم استفاده نمود. در جنگ داخلی اسپانیا ۲۸ فروند از آن توسط یگان لژیون کوندور نیروی هوایی آلمان به کار گرفته شد. نیروی هوایی سلطنتی مجارستان در سالهای ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۲ میلادی ۱۸ فروند هواپیمای شناسایی سریع هاینکل مدل صادراتی He 70K ( که بعداً He 170A نام گرفت ) را به کار گرفت. موتورهای جدید این مدل، حداکثر سرعت هواپیما را از ۳۶۰ به ۴۳۵ کیلومتر بر ساعت افزایش دادند. [ ۱] [ ۲]
این هواپیمای بال پایین تا آغاز سال ۱۹۳۳ در مجموع با ثبت هشت رکورد جهانی سرعت در مسافت و رسیدن به حداکثر سرعت ۳۷۷ کیلومتر بر ساعت ( ۲۳۴ مایل در ساعت ) در مقطعی سریع ترین هواپیمای تجاری جهان بود و همین امر نام مستعار صاعقه ( به آلمانی: Blitz ) را برای آن به ارمغان آورد[ ۴] . این هواپیما با بال های بیضوی می توانست تا پنج سرنشین را به عنوان مسافر حمل کند و تنها یک خدمه به عنوان خلبان داشت. یک صندلیِ مسافر دقیقاً پشت صندلی خلبان قرار داشت. جهت چهار صندلی دیگر "عمود بر جهت پرواز" ( دو صندلی در سمت چپ و دو صندلی در راست ) بود. جمع شونده بودن خنک کننده موتور گلیکول و ارابه فرود، حداکثر سرعت پرواز این هواگرد را ۴۰ کیلومتر بر ساعت افزایش داد؛ چرخ کوچک زیر دم قابل جمع شدن نبود.
wiki: هاینکل هائی ۷۰