نیکه فوروس یکم

نیکه فروس یکم ( به یونانی: Νικηφορος ) ( به انگلیسی: Nikephoros I ) ( درگذشتهٔ ۲۶ ژوئیه ۸۱۱ ) امپراتور روم شرقی ( بیزانس ) از ۸۰۲ تا هنگام کشته شدنش در نبردی در بلغارستان در ۸۱۱ بود. او در اواخر حکومتش مالیات های سنگینی را وضع نمود و مکرراً دارایی های افراد را مصادره می کرد و همین امر سبب شد تا زیردستانش را از خود براند.
نیکه فروس در دوران فرمانروایی امپراتریس ایرنه به وزارت دارایی رسید و به یکی از صاحب منصبان عالی رتبهٔ او بدل شد. در ۸۰۲ شورشی رخ داد که به برکناری ایرنه از قدرت انجامید و به دنبال آن نیکه فروس ادعای امپراتوری کرد و با عنوان نیکه فروس یکم قدرت را در دست گرفت. یک سال بعد، او موفق به سرکوب شورشی از سوی رقیب خود باردانس تورکوس گردید که او نیز مدعی تاج و تخت امپراتوری بیزانس شده بود. شورش مشابهی در ۸۰۸ و اینبار از سوی آرسابر روی داد که نیکه فروس در سرکوب آن نیز موفق عمل کرد.
ایرنه در دوران فرمانروایی اش در سال ۷۸۷ پذیرفته بود تا خراجی را به دربار هارون الرشید، خلیفهٔ بغداد بپردازد اما با روی کار آمدن نیکه فوروس و خودداری او از انجام این کار، بار دیگر جنگ بین دو طرف بالا گرفت و مسلمانان در ۸۰۵ موفق به شکست نیروهای بیزانسی در کراسوس در فریگیه شدند. هارون الرشید سپس با بیش از ۱۳۵ هزار نفر در ۸۰۶ به آسیای صغیر یورش برد و هراکلیه، تیانه و دیگر مناطق را به تصرف خود درآورد. سرانجام نیکه فوروس مجبور شد تا با پرداخت خراج سالیانه ای شامل ۳۰ هزار قطعهٔ طلا موافقت نماید.
هرچند سیاست مذهبی نیکه فورورس یکم، بیشتر مبتنی بر مسیحیت ارتودوکس بود تا شمایل شکنی و او تقدیس شمایل ها را مجاز شمرده بود، با این حال او به شدت کلیسا را تحت کنترل خود داشت و حتی تا آن جا پیش رفت که خود در ۸۰۹ بانی برگزاری یکی از جلسات شوراهای کلیسایی شد و در آن امپراتور را مستثنی از قوانین کلیسایی اعلام نمود.
در دوران فرمانروایی نیکه فوروس، ونیز، ایستریا و سواحل دالماتیا مورد مناقشهٔ امپراتوری بیزانس و امپراتوری شارلمانی قرار داشت تا آنکه دو طرف در ۸۱۰ به طور آزمایشی با یکدیگر توافق کردند که مناطق مورد مناقشه به روم شرقی بازگردانده شود و در مقابل آن بیزانس، شارلمانی را به عنوان امپراتور به رسمیت شناسد. این اتفاق سرانجام دو سال بعد در زمان فرمانروایی میخائیل یکم، داماد نیکه فوروس یکم صورت پذیرفت.