نیکلای رابرتوویچ اِردمان ( به روسی: Николай Робертович Эрдман ) ( زاده ۱۹۰۰ - درگذشته ۱۹۷۰ ) نمایشنامه نویس روس. دو نمایشنامه طنز انتقادی وی به نام های حکم و خودکشی کننده در دههٔ ۱۹۲۰ از پیش درآمدهای کمدی های انتقادی نویسندگانی بودند که سعی در نمایش کاستی های سیاسی و اجتماعی حکومت آن زمان شوروی داشتند.
نیکلای رابرتوویچ اِردمان در ۱۶ نوامبر ۱۹۰۰ در خانوادهٔ حسابداری از آلمانی تبارهای حاشیهٔ دریای بالتیک به دنیا آمد ( تاریخ ۱۹۰۲ که بسیاری از اوقات به عنوان سال تولد او ذکر می شود، نادرست است ) . او از نُه سالگی شعر می گفت. در دورهٔ نوجوانی، فوتوریسم و شعر مایاکوفسکی بر او تأثیر فراوانی گذاشت. در ۱۹۱۸ با ایماژینیست ها، از جمله شرشنوویچ، مارینهوف و سرگئی یسنین آشنا شد و با آنان همکاری کرد. نخستین شعرش در ۱۹۱۹ به چاپ رسید و در همان سال به خدمت ارتش سرخ فراخوانده شد. در طول خدمت در ارتش و پس از آن نیز شعرهایش در نشریه های مختلف چاپ می شد. در همان سال ها با نوشتن لیبرتو برای اپرا و باله در محافل نمایشی مسکو اسم و رسمی به هم زد، ولی شهرت و جایگاه اصلی او در تاریخ ادبیات و تئاتر روسیه مدیون دو نمایشنامهٔ کمدی او به نام های حکم و خودکشی کننده است.
در نمایشنامهٔ حکم، گروهی از دل سپردگان به رژیم تزاری پیش از انقلاب به تصویر کشیده شده اند که میان کشش درونی به نظام پیشین و تلاش برای همسازشدن با نظام جدید سرگردانند. نخستین اجرای این نمایشنامه در ۲۰ آوریل ۱۹۲۵ به کارگردانی میرهولد روی صحنه رفت و پس از آن در پترزبورگ، کازان، باکو، اُدِسا، یاروسلاول، اوفا، خارکوف، سامارا، سوِردلوفسک و … و همچنین در برلین ( ۱۹۲۷ ) و ژاپن ( ۱۹۳۴ ) به نمایش درآمد. اجرای آن با موفقیت فراوانی همراه بود و در جامعهٔ هنری و نمایشی روسیه همانند رویدادی بزرگ و مهم پذیرفته شد و در همان فصل نخست، بیش از صد بار در تئاتر میرهولد روی صحنه رفت. گارین، بازیگر نامدار روس، با بازی در نقش پاول گولیاچکین، قهرمان اصلی اثر، بود که به شهرت رسید. موسیقی نمایش نیز ساختهٔ دمیتری شوستاکوویچ نوزده ساله بود که در آن زمان هنوز دانشجوی کنسرواتوار بود. آوازهٔ نمایشنامه به ماکسیم گورکی که در آن زمان در سورنتو زندگی می کرد نیز رسید و اِردمان با مأموریتی که لوناچارسکی برایش ترتیب داد، دو هفته در ایتالیا مهمان گورکی بود.
اِردمان بلافاصله پس از نخستین اجرای حکم، کار روی دومین نمایشنامهٔ بزرگ خویش را آغاز کرد: خودکشی کننده. وی در سال ۱۹۲۸ برای اجرای این نمایشنامه با میرهولد قرارداد بست، ولی انتقادهای گزندهٔ موجود در اثر، موجب شد تا آن نمایش ممنوع اعلام شود. تئاتر واختانگوف نیز موفق نشد اجازهٔ اجرای آن را به دست آورد. استانیسلافسکی که شیفتهٔ نمایشنامه شده بود ( معروف است که پس از شنیدن متن آن فریاد می زد: "گوگول! گوگول!" ) ، نامه ای به استالین نوشت و با اشاره به نظر مساعد گورکی و لوناچارسکی به این اثر، خواستار صدور اجازهٔ نمایش آن شد. یک جلسهٔ بازبینی با حضور مقاماتی مانند کاگانوویچ، پاستیشف ( منشی استالین ) ، پاسکریوبیشف، استتسکی و … برگزار شد که در آن، فقط پردهٔ سوم نمایشنامه اجرا شد، ولی همان کافی بود که این کمیسیون اجرای عمومی نمایش را ممنوع کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنیکلای رابرتوویچ اِردمان در ۱۶ نوامبر ۱۹۰۰ در خانوادهٔ حسابداری از آلمانی تبارهای حاشیهٔ دریای بالتیک به دنیا آمد ( تاریخ ۱۹۰۲ که بسیاری از اوقات به عنوان سال تولد او ذکر می شود، نادرست است ) . او از نُه سالگی شعر می گفت. در دورهٔ نوجوانی، فوتوریسم و شعر مایاکوفسکی بر او تأثیر فراوانی گذاشت. در ۱۹۱۸ با ایماژینیست ها، از جمله شرشنوویچ، مارینهوف و سرگئی یسنین آشنا شد و با آنان همکاری کرد. نخستین شعرش در ۱۹۱۹ به چاپ رسید و در همان سال به خدمت ارتش سرخ فراخوانده شد. در طول خدمت در ارتش و پس از آن نیز شعرهایش در نشریه های مختلف چاپ می شد. در همان سال ها با نوشتن لیبرتو برای اپرا و باله در محافل نمایشی مسکو اسم و رسمی به هم زد، ولی شهرت و جایگاه اصلی او در تاریخ ادبیات و تئاتر روسیه مدیون دو نمایشنامهٔ کمدی او به نام های حکم و خودکشی کننده است.
در نمایشنامهٔ حکم، گروهی از دل سپردگان به رژیم تزاری پیش از انقلاب به تصویر کشیده شده اند که میان کشش درونی به نظام پیشین و تلاش برای همسازشدن با نظام جدید سرگردانند. نخستین اجرای این نمایشنامه در ۲۰ آوریل ۱۹۲۵ به کارگردانی میرهولد روی صحنه رفت و پس از آن در پترزبورگ، کازان، باکو، اُدِسا، یاروسلاول، اوفا، خارکوف، سامارا، سوِردلوفسک و … و همچنین در برلین ( ۱۹۲۷ ) و ژاپن ( ۱۹۳۴ ) به نمایش درآمد. اجرای آن با موفقیت فراوانی همراه بود و در جامعهٔ هنری و نمایشی روسیه همانند رویدادی بزرگ و مهم پذیرفته شد و در همان فصل نخست، بیش از صد بار در تئاتر میرهولد روی صحنه رفت. گارین، بازیگر نامدار روس، با بازی در نقش پاول گولیاچکین، قهرمان اصلی اثر، بود که به شهرت رسید. موسیقی نمایش نیز ساختهٔ دمیتری شوستاکوویچ نوزده ساله بود که در آن زمان هنوز دانشجوی کنسرواتوار بود. آوازهٔ نمایشنامه به ماکسیم گورکی که در آن زمان در سورنتو زندگی می کرد نیز رسید و اِردمان با مأموریتی که لوناچارسکی برایش ترتیب داد، دو هفته در ایتالیا مهمان گورکی بود.
اِردمان بلافاصله پس از نخستین اجرای حکم، کار روی دومین نمایشنامهٔ بزرگ خویش را آغاز کرد: خودکشی کننده. وی در سال ۱۹۲۸ برای اجرای این نمایشنامه با میرهولد قرارداد بست، ولی انتقادهای گزندهٔ موجود در اثر، موجب شد تا آن نمایش ممنوع اعلام شود. تئاتر واختانگوف نیز موفق نشد اجازهٔ اجرای آن را به دست آورد. استانیسلافسکی که شیفتهٔ نمایشنامه شده بود ( معروف است که پس از شنیدن متن آن فریاد می زد: "گوگول! گوگول!" ) ، نامه ای به استالین نوشت و با اشاره به نظر مساعد گورکی و لوناچارسکی به این اثر، خواستار صدور اجازهٔ نمایش آن شد. یک جلسهٔ بازبینی با حضور مقاماتی مانند کاگانوویچ، پاستیشف ( منشی استالین ) ، پاسکریوبیشف، استتسکی و … برگزار شد که در آن، فقط پردهٔ سوم نمایشنامه اجرا شد، ولی همان کافی بود که این کمیسیون اجرای عمومی نمایش را ممنوع کند.
wiki: نیکلای اردمان