نیکلا لئونار سدی کارنو ( به فرانسوی: Nicolas Léonard Sadi Carnot ) ( ۱۷۹۶–۱۸۳۲ ) که بیشتر به سعدی کارنو شناخته می شود، فیزیک دان و مهندس فرانسوی بود که قانون دوم ترمودینامیک را پیش نهاد. چرخه کارنو در ماشین های گرمایی به نام اوست.
کارنو در یک خانوادهٔ برجستۀ فرانسوی زاده شد. پدرش لازار کارنو ( ۱۷۵۳ تا ۱۸۲۳ ) ریاضی دان انقلابی، طراح نقشه های جنگ، پدیدآورندهٔ چهارده ارتش جمهوری فرانسه و از شخصیت های برجستهٔ دولتی محسوب می شد، که به سبب ابداع روش های نوین و مؤثر جنگی برای مقابله با دولت های اروپایی، «طراح پیروزی» خوانده می شد. برادرش، آزادی خواه و سیاست مداری برجسته بود و برادرزاده اش، ماری فرانسوا سعدی کارنو، به ریاست جمهوری فرانسه رسید. پدر کارنو به فرهنگ و ادب فارسی عشق می ورزید و به سبب علاقهٔ وافرش به سعدی شیرازی، شاعر پرآوازهٔ ایرانی، نام میانی فرزندش را سعدی برگزید. [ ۲]
کارنو در شانزده سالگی وارد مدرسهٔ پلی تکنیک شد. او هم زمان با دانشجویان دیگری چون ناویر و کُوریولیس، که آنها هم دانشمندان بزرگی شدند، نزد استادان بزرگی از جمله گی لوساک، پواسون، آراگو و آمپر به تحصیل پرداخت. پس از مدرسهٔ پلی تکنیک، با درجهٔ افسری وارد ارتش فرانسه شد، اما پس از سقوط ناپلئون و تبعید پدرش، از ارتش خارج شد. پس از آن در پاریس اقامت گزید. در پاریس با دانشگاه سوربون و کُولِژ دو فرانس در ارتباط بود. دل بسته موسیقی و تئاتر بود و حتی دربارهٔ رقص و شمشیربازی تحقیق می کرد.
همان زمان به صنعت علاقه مند شد و شروع به مطالعهٔ نظریهٔ گازها کرد. نخستین اثر مهم کارنو، جزوه ای بود که ۱۸۲۲ تا ۱۸۲۳ نگاشت و در آن برای تعیین رابطهٔ ریاضی کار انجام شده از سوی بخار آب تلاش کرد. پس از انتشار این اثر به تحقیقات ادامه داد و نظریاتش را کامل تر کرد که یاداشت هایی از آن ها به جای مانده است.
آن زمان، ماشین بخار از سوی جیمز وات اختراع شده بود و در صنعت نقش مهمی داشت، گرچه برخلاف کوشش ها، بازده آن بسیار اندک بود. آن زمان، هنوز به قانون بقای انرژی نرسیده بودند، و انرژی و گرما را یکی نمی انگاشتند. گرما، در اصل، ماده ای بی وزن و نادیدنی پنداشته می شد.
کارنو، پدیدآمدن نیروی محرک را مستقل از دستگاه به کاررفته در نظر گرفت، و به این نتیجه رسید که بیشترین بازده ای که می توان از هر نوع ماشین گرمایی گرفت به اختلاف دمای دو چشمه ( یا دیگ ) سرد و گرم بستگی دارد. به دنبال آن، او چرخه ای را پیش نهاد که امروزه به افتخار او چرخهٔ کارنو نامیده می شود. بر اساس آن، در پروسه تبدیل شدن مایع واسطه به گاز، انجام کار، و برگشت به حالت مایع، دو فرایند بی دررو و دو فرایند هم دما روی می دهد. در این پروسه، جریان خودبه خودی گرما، یا آن گونه که کارنو و هم عصرانش می پنداشتند «جریان کالُریک»، هم واره از چشمهٔ گرم به سوی چشمهٔ سرد روان می شود و مایع واسطه با گرم شدن از راه چشمهٔ گرم و انجام کار، بقیه را به چشمهٔ سرد می فرستد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکارنو در یک خانوادهٔ برجستۀ فرانسوی زاده شد. پدرش لازار کارنو ( ۱۷۵۳ تا ۱۸۲۳ ) ریاضی دان انقلابی، طراح نقشه های جنگ، پدیدآورندهٔ چهارده ارتش جمهوری فرانسه و از شخصیت های برجستهٔ دولتی محسوب می شد، که به سبب ابداع روش های نوین و مؤثر جنگی برای مقابله با دولت های اروپایی، «طراح پیروزی» خوانده می شد. برادرش، آزادی خواه و سیاست مداری برجسته بود و برادرزاده اش، ماری فرانسوا سعدی کارنو، به ریاست جمهوری فرانسه رسید. پدر کارنو به فرهنگ و ادب فارسی عشق می ورزید و به سبب علاقهٔ وافرش به سعدی شیرازی، شاعر پرآوازهٔ ایرانی، نام میانی فرزندش را سعدی برگزید. [ ۲]
کارنو در شانزده سالگی وارد مدرسهٔ پلی تکنیک شد. او هم زمان با دانشجویان دیگری چون ناویر و کُوریولیس، که آنها هم دانشمندان بزرگی شدند، نزد استادان بزرگی از جمله گی لوساک، پواسون، آراگو و آمپر به تحصیل پرداخت. پس از مدرسهٔ پلی تکنیک، با درجهٔ افسری وارد ارتش فرانسه شد، اما پس از سقوط ناپلئون و تبعید پدرش، از ارتش خارج شد. پس از آن در پاریس اقامت گزید. در پاریس با دانشگاه سوربون و کُولِژ دو فرانس در ارتباط بود. دل بسته موسیقی و تئاتر بود و حتی دربارهٔ رقص و شمشیربازی تحقیق می کرد.
همان زمان به صنعت علاقه مند شد و شروع به مطالعهٔ نظریهٔ گازها کرد. نخستین اثر مهم کارنو، جزوه ای بود که ۱۸۲۲ تا ۱۸۲۳ نگاشت و در آن برای تعیین رابطهٔ ریاضی کار انجام شده از سوی بخار آب تلاش کرد. پس از انتشار این اثر به تحقیقات ادامه داد و نظریاتش را کامل تر کرد که یاداشت هایی از آن ها به جای مانده است.
آن زمان، ماشین بخار از سوی جیمز وات اختراع شده بود و در صنعت نقش مهمی داشت، گرچه برخلاف کوشش ها، بازده آن بسیار اندک بود. آن زمان، هنوز به قانون بقای انرژی نرسیده بودند، و انرژی و گرما را یکی نمی انگاشتند. گرما، در اصل، ماده ای بی وزن و نادیدنی پنداشته می شد.
کارنو، پدیدآمدن نیروی محرک را مستقل از دستگاه به کاررفته در نظر گرفت، و به این نتیجه رسید که بیشترین بازده ای که می توان از هر نوع ماشین گرمایی گرفت به اختلاف دمای دو چشمه ( یا دیگ ) سرد و گرم بستگی دارد. به دنبال آن، او چرخه ای را پیش نهاد که امروزه به افتخار او چرخهٔ کارنو نامیده می شود. بر اساس آن، در پروسه تبدیل شدن مایع واسطه به گاز، انجام کار، و برگشت به حالت مایع، دو فرایند بی دررو و دو فرایند هم دما روی می دهد. در این پروسه، جریان خودبه خودی گرما، یا آن گونه که کارنو و هم عصرانش می پنداشتند «جریان کالُریک»، هم واره از چشمهٔ گرم به سوی چشمهٔ سرد روان می شود و مایع واسطه با گرم شدن از راه چشمهٔ گرم و انجام کار، بقیه را به چشمهٔ سرد می فرستد.
wiki: نیکلا سعدی کارنو