نژادهای اسب زیاد و متفاوت است. این فراوانی حاصل آمیختگی اسب ها توسط انسان، و نیز انتخاب طبیعی است. به طور کلی اساس جدا کردن اسب ها از اسبچه ها، قد آن ها است. بلندی اسب ( جدوگاه ) باید از ۱٫۴۸ متر بیشتر باشد. با این وجود استثنا نیز وجود دارد. ( مثلاً فالابلاو یا کاسپین ) .
در اینجا نام و توضیح برخی از نژادهای اسب آورده شده است:
نژادی که امروز به نام اسب عربی شناخته می شود، کهن ترین نژاد اسب و تنها نژاد کاملاً خالص و اصیل است که نقشی اساسی در تاریخ انسان و اسب بازی کرده است. اسب عربی در مراتع غنی در امتداد بین النهرین ( که اکنون شامل کشورهای عراق، سوریه، قسمت هایی از ایران و شبه جزیرهٔ عربستان می گردد ) رشد و تکامل یافت. خاستگاه نام «عرب» مبهم است. بنا به عقیدهٔ برخی ممکن است از کلمهٔ عبری «Arabha» به معنی سرزمین تاریک یا جلگهٔ وسیع بی درخت مشتق شده است اگر چه خاستگاه اسب عرب به صورت یک معما باقی مانده ولی بر اساس شواهد باستان شناسی آنچه مشخص است، این نژاد قدمتی حدوداً پنج هزار ساله دارد. اجداد اسب عرب کمی کوچک تر از اسب عرب امروزی بوده اند ولی در سایر موارد اسب عرب امروزی بسیار شبیه به اجداد باستانی خود است. جندین خصوصیت ویژهٔ اسب عرب را از دیگر نژادهای اسب متمایز کرده است که برجسته ترین آن ها سر اسب عرب است. ویژگی های سر در اسب عرب نیمرخ مقعر، چشمان برجسته، منخرین بزرگ، پوزهٔ ظریف و گوش های کوچک و شکیل است. قد این اسب ها بین ۱٫۴۵ تا ۱٫۵۵ متر است. آن ها می توانند هر رنگی داشته باشند ولی سیاه و سفید نیستند. موهای اسب عرب ابریشم مانند است. یکی از خصوصیات آن دمش است که بالا نگه داشته شده است ( حتی به هنگام حرکت ) . از خصوصیات دیگر آن سر کوچک و برجسته، گردن بلند و کمانی، کمر کوتاه، کپل بالا و افقی و پاهای محکم آن است. پوست اسب عرب نازک است، به طوری که رگ های آن به خصوص در سر، مشخص هستند. پیشانی آن صاف است سوراخ های بینی آن باز هستند. به علاوه، اسب عرب برخلاف دیگر نژادها ۱۷ دنده و ۵ مهرهٔ کمری دارند ( به جای ۱۸ دنده و ۶ مهرهٔ کمری ) .
معمولاً وضعیت اندام شناسی یک اسب در سه بخش سر، بدن و یال و دم و اندام حرکتی مورد بررسی قرار می گیرد. قد اسب عرب را از سطح زمین تا مرتفع ترین ناحیهٔ جدوگاه ۱۴۲ تا ۱۴۹ سانتی متر و گاهی حدود ۱۴۵ سانتی متر مطرح کرده اند.
الف ) سر:
• پیشانی: معمولاً عریض، مسطح یا کمی برجسته است.
• روی بینی: در اسب هایی که قسمت وسط بینی در مقطع طولی و نمای عرضی، عرض کمی داشته باشد آن را جمع می نامند که برخی نویسندگان این ویژگی را در اسب عرب مطرح می کنند ولی یکی از ویژگی های اسب عرب در این ناحیه مقداری فرورفتگی در سطح طولی است و گاهی هم صاف دیده می شود، روی بینی اسب خوزستان عمدتاً صاف است.
• انتهای بینی و منحزین: در اسب عرب انتهای بینی به طور واضح برجسته است و منحزین کاملاً گشاد و ناصاف است.
• گوش: معمولاً گوش های اسب عرب کوچک هستند. گوش اسب عرب از اسب ترکمن کوچک تر است.
• چشم: یکی از ویژگی های بارز اسب عرب چشم های زیبای آن هستند که جذابیت و زیبایی خاصی به چهرهٔ آن می بخشند ولی به طور کلی چشم های اسب عرب درشت، گرد و معمولاً حدقهٔ برجسته دارند که برجستگی حدقه در چشمان اسب عرب از ویژگی های شاخص آن است.
• گونه: گونه در اسب عرب مشخص است. معمولاً دارای سطحی گرد است.
• لب ها: باریک و متناسب است و زیبایی خاص به چهره می دهد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر اینجا نام و توضیح برخی از نژادهای اسب آورده شده است:
نژادی که امروز به نام اسب عربی شناخته می شود، کهن ترین نژاد اسب و تنها نژاد کاملاً خالص و اصیل است که نقشی اساسی در تاریخ انسان و اسب بازی کرده است. اسب عربی در مراتع غنی در امتداد بین النهرین ( که اکنون شامل کشورهای عراق، سوریه، قسمت هایی از ایران و شبه جزیرهٔ عربستان می گردد ) رشد و تکامل یافت. خاستگاه نام «عرب» مبهم است. بنا به عقیدهٔ برخی ممکن است از کلمهٔ عبری «Arabha» به معنی سرزمین تاریک یا جلگهٔ وسیع بی درخت مشتق شده است اگر چه خاستگاه اسب عرب به صورت یک معما باقی مانده ولی بر اساس شواهد باستان شناسی آنچه مشخص است، این نژاد قدمتی حدوداً پنج هزار ساله دارد. اجداد اسب عرب کمی کوچک تر از اسب عرب امروزی بوده اند ولی در سایر موارد اسب عرب امروزی بسیار شبیه به اجداد باستانی خود است. جندین خصوصیت ویژهٔ اسب عرب را از دیگر نژادهای اسب متمایز کرده است که برجسته ترین آن ها سر اسب عرب است. ویژگی های سر در اسب عرب نیمرخ مقعر، چشمان برجسته، منخرین بزرگ، پوزهٔ ظریف و گوش های کوچک و شکیل است. قد این اسب ها بین ۱٫۴۵ تا ۱٫۵۵ متر است. آن ها می توانند هر رنگی داشته باشند ولی سیاه و سفید نیستند. موهای اسب عرب ابریشم مانند است. یکی از خصوصیات آن دمش است که بالا نگه داشته شده است ( حتی به هنگام حرکت ) . از خصوصیات دیگر آن سر کوچک و برجسته، گردن بلند و کمانی، کمر کوتاه، کپل بالا و افقی و پاهای محکم آن است. پوست اسب عرب نازک است، به طوری که رگ های آن به خصوص در سر، مشخص هستند. پیشانی آن صاف است سوراخ های بینی آن باز هستند. به علاوه، اسب عرب برخلاف دیگر نژادها ۱۷ دنده و ۵ مهرهٔ کمری دارند ( به جای ۱۸ دنده و ۶ مهرهٔ کمری ) .
معمولاً وضعیت اندام شناسی یک اسب در سه بخش سر، بدن و یال و دم و اندام حرکتی مورد بررسی قرار می گیرد. قد اسب عرب را از سطح زمین تا مرتفع ترین ناحیهٔ جدوگاه ۱۴۲ تا ۱۴۹ سانتی متر و گاهی حدود ۱۴۵ سانتی متر مطرح کرده اند.
الف ) سر:
• پیشانی: معمولاً عریض، مسطح یا کمی برجسته است.
• روی بینی: در اسب هایی که قسمت وسط بینی در مقطع طولی و نمای عرضی، عرض کمی داشته باشد آن را جمع می نامند که برخی نویسندگان این ویژگی را در اسب عرب مطرح می کنند ولی یکی از ویژگی های اسب عرب در این ناحیه مقداری فرورفتگی در سطح طولی است و گاهی هم صاف دیده می شود، روی بینی اسب خوزستان عمدتاً صاف است.
• انتهای بینی و منحزین: در اسب عرب انتهای بینی به طور واضح برجسته است و منحزین کاملاً گشاد و ناصاف است.
• گوش: معمولاً گوش های اسب عرب کوچک هستند. گوش اسب عرب از اسب ترکمن کوچک تر است.
• چشم: یکی از ویژگی های بارز اسب عرب چشم های زیبای آن هستند که جذابیت و زیبایی خاصی به چهرهٔ آن می بخشند ولی به طور کلی چشم های اسب عرب درشت، گرد و معمولاً حدقهٔ برجسته دارند که برجستگی حدقه در چشمان اسب عرب از ویژگی های شاخص آن است.
• گونه: گونه در اسب عرب مشخص است. معمولاً دارای سطحی گرد است.
• لب ها: باریک و متناسب است و زیبایی خاص به چهره می دهد.
wiki: نژادهای اسب