نوربورگ رینگ

نوربورگ رینگ یا پیست نوربورگ ( آلمانی: Nürburgring ) مجتمع ورزش های موتوری به ظرفیت ۱۵۰ هزار نفر است که در نوربورگ در راینلاند - فالتس قرار دارد. این مجتمع شامل یک پیست مسابقه ای جایزه بزرگ است که در سال ۱۹۸۴ ساخته شده است. پیست دیگری به طول بیشتر که «حلقه شمالی» نامیده می شود، در دههٔ ۱۹۲۰ پیرامون شهر و قلعهٔ قرون وسطایی نوربورگ در کوه آیفل ساخته شده است. طول حلقه شمالی ۲۰٫۸ کیلومتر است و بیش از ۳۰۰ متر اختلاف ارتفاع از پایین ترین تا بالاترین نقطهٔ آن وجود دارد. جکی استوارت این پیست را «جهنم سبز» نامید. [ ۱]
در ابتدا پیست شامل چهار پیکربندی بود: مسیر کامل[ ۲] به طول ۲۸٫۲۶۵ کیلومتر که شامل حلقه شمالی[ ۳] به طول ۲۲٫۸۱۰ کیلومتر و حلقه جنوبی[ ۴] به طول ۷٫۷۴۷ کیلومتر بود. یک مسیر ۲٫۲۸۱ کیلومتری برای گرم کردن نیز وجود داشت. [ ۵]
بین سال های ۱۹۸۲ و ۱۹۸۳ محدودهٔ آغاز و پایان تخریب شد تا مسیر جایزه بزرگ جدیدی ساخته شود. اکنون این مسیر برای همهٔ مسابقات عمده و بین المللی به کار می رود. هرچند مسیر کوتاه شدهٔ حلقه شمالی هنوز برای مسابقه، تمرین و دسترسی عمومی استفاده می شود.
در اوایل دههٔ ۱۹۲۰ مسابقاتی در جاده های عمومی کوه های آیفل برگزار می شد که پس از مدت کوتاهی، خطرناک و غیرعملی بودن آن ثابت شد. برگزار کنندگان مسابقه تصمیم گرفتند پیست مسابقه ای با الهام از پیست های موجود مانند مونتزا بسازند. قرار بود نوربورگ رینگ ویترین مهندسی خودروسازی و استعدادهای اتومبیل رانی آلمان باشد. ساخت پیست در سپتامبر ۱۹۲۵ آغاز شد.
پیست در بهار ۱۹۲۷ کامل شد و مسابقات آیفل در آنجا ادامه یافت. نخستین مسابقه در ۱۸ ژوئن همان سال برگزار شد. پیست در روزهای آخر هفته و بعدازظهرها به عنوان مسیر عبوری یک طرفه بر روی عموم باز بود. مسیر کامل شامل ۱۷۴ پیچ بود و پهنای متوسط آن ۸ تا ۹ متر بود.
آخرین باری که مسیر کامل برای مسابقات مهم به کار رفت سال ۱۹۲۹ بود. جایزه بزرگ های بعدی تنها در حلقه شمالی برگزار می شد. برای مسابقات کوچک تر و مسابقات موتورسیکلت از مسیر کوتاه تر و امن تر حلقه جنوبی استفاده می کردند.
پس از جنگ جهانی دوم، مسابقات در ۱۹۴۷ از سر گرفته شد و حلقه شمالی مسیر اصلی برای جایزه بزرگ آلمان در فرمول یک شد. گروه تازه ای از اربابان مسابقه مانند آلبرتو اسکاری، خوان مانوئل فانخیو، جیم کلارک و جکی استوارت حاکم مسابقه بودند.