نورالدین جزایری

[ویکی فقه] جزایری ، نورالدین ، محدّث ، ادیب و لغوی امامی در قرن دوازدهم است.
نام صحیح وی نورالدین است اما، برخی تذکره نویسان به اشتباه نام او را علی و لقبش را نورالدین ذکر کرده اند. منشأ این اشتباه ، خوانساری است که احتمالاً وی را با سیدنورالدین علی بن علی بن حسین بن ابی الحسن موسوی عاملی (متوفی ۱۰۶۸) خلط کرده است . نورالدین در ۱۰۸۸ در شوشتر به دنیا آمد. وی بزرگ ترین فرزند سید نعمت اللّه جزایری ، محدّثِ نام آور شیعی ، بود.
فعالیت علمی
مقدمات علوم دینی را نزد پدرش آموخت ، سپس برای ادامه تحصیل به اصفهان رفت و از محضر عالمان آن دیار بهره فراوان برد. در اصفهان جزو نزدیکانِ شاه حسین صفوی گردید و به فرمان وی کتابهایی نوشت . نورالدین در کودکی ، در سفری به مشهد مقدّس، با شیخ حرِّ عاملی ، محدّث پرآوازه شیعی (متوفی ۱۱۰۴)، ملاقات و از وی اجازه روایی اخذ کرد. وی پس از اتمام تحصیلات ، به شوشتر بازگشت و پس از وفات پدرش عهده دار وظایف شرعی و دینی شد و خیلی زود مرجع و مقتدای عام و خاص گشت . حزین لاهیجی (متوفی ۱۱۸۰)، که در همین دوره از شوشتر دیدن کرده ، نورالدین جزایری را فاضل خوانده و وی را در زمره اعیان و بزرگانِ آن شهر ذکر کرده است . نورالدین ، که روزگاری را صرف تدریس علوم دینی کرده بود، به شهرهای ایران و حجاز و عراق سفر و با عالمان و اعیان و بزرگان دیدار کرد. به نوشته شوشتری ، در حمله نادرشاه به شوشتر و کشتار عده ای از اهالی آن شهر، جزایری به دیدار نادرشاه رفت و او را به سبب ظلم و تعدی در حق مردم ، نکوهش کرد.به نظر می رسد که این گزارش صحت نداشته باشد، زیرا هیچ یک از مورخان معاصر جزایری از این ملاقات سخنی به میان نیاورده اند و تذکره نویسان دوره های بعد نیز به تکرار سخنان عبداللطیف شوشتری اکتفا کرده اند؛ حال آنکه وی در باره خاندان جزایری سخنان مبالغه آمیز بسیار گفته است . نورالدین در همین دوره عزلت گزید و از معاشرت با مردم پرهیز کرد.
وفات
وی در شب ششم ذیحجه ۱۱۵۸ در شوشتر درگذشت و، مطابق وصیتش ، در جوار مسجدجامع به خاک سپرده شد.آرامگاهش در آن شهر زیارتگاه است .
فرزندان
...