نو

نو (اسطوره شناسی). آشفتگی ازلی کیهان و اقیانوس ازلی، نون ( Noun ) یا نو ( Nu ) نام دارد که پیش از آفرینش، نطفهٔ همه چیز و همهٔ موجودات زنده را پدید می آورد. در نوشته ها، او را پدر ایزدان نامیده اند، اما او پنداری کاملاً غیر ملموس بود و پرستش گاه یا پرستنده ای نداشت. گاه او را به گونهٔ شخصیتی تصویر کرده اند که تا کمر در آب جهیده و دست هایش را بالا گرفته تا ایزدانی را که از سوی او فرمان یافته اند، نگاه دارد. [ ۱]

نو (تئاتر). نو ( به ژاپنی: Nō ، 能 ) همچنین نوگاکو ( به ژاپنی: Nōgaku ، 能楽 ) [ ۱] نوعی تئاتر سنتی ژاپنی است. به طور سنتی نوازندگان موسیقی و بازیگران آن را مردان تشکیل می دادند اما از آغاز قرن بیستم روند ورود زنان به عرصهٔ بازیگری این تئاتر سنتی ژاپنی آغاز و به طور پیوسته افزایش یافت. اغلب بازیگران اصلی آن نقابی بر چهرهٔ خود می نهند که به شیته موسوم است. موضوع های اصلی نمایش ها را معمولاً داستانهای اساطیر ژاپنی یا چینی یا ادبیات ژاپنی تشکیل می دهند ولی امروزه موضوع های روز نیز در نو به نمایش کشیده می شوند. تئاتر نو در قرن ۱۴ میلادی توسط کانامی کیوتسوگو و فرزندش زِآمی موتوکیو ابداع شد. در آن زمان بازیگران نو همزمان نویسندگان قطعات نمایش نیز بودند. زِآمی موتوکیو یکی از مشهوزترین ایده پردازان نو است. در دورهٔ زمانی اِدو، مابین قرون ۱۶ تا ۱۹ میلادی، بازیگری و تماشای نو امتیاز ویژه ای برای طبقهٔ سامورایی ها محسوب می شد و بازیگران رتبه های موروثی سامورایی داشتند. مهم ترین مدارس بازیگری نو عبارت بودند از: 観世, کانزه; 宝生, هوشو; با金春, کُمپارو; و 金剛, کونگو، که بازیگران را برای بازی در نقش های گوناگون تعلیم می دادند؛ موسیقی مختص نو و بازیگران نقش مکمل نیز از این مدارس آغاز شد. این سیستم که به ایه موتو موسوم است امروزه نیز به کار خود ادامه می دهد. در دورهٔ مِیجی البته مدرسهٔ بازیگری دیگری به آن چهار مدرسه با امتیازات برابر افزوده شد که کیتا ( 喜多 ) نام دارد. نو به طور سنتی همراه با نوعی نمایش کمدی ژاپنی بنام کیوگِن اجرا می شود. در سال ۲۰۰۱ این دو تحت عنوان نوگاکو در فهرست میراث فرهنگی و معنوی بشر به ثبت رسید. [ ۲] بازیگران تئاتر نو شرح می دهند که چگونه حس مکان را گم میکنند و به چه دشواری میتوانند تعادل خود را حفظ کنند، چرا که سوراخ های چشمِ نقاب های آن ها بسیار تنگ است. این یکی از دلایل لغزنده راه رفتنِ خاص آنهاست، که در آن هرگز چشم را از کف اتاق برنمی دارند. [ ۳]
موضوع ها در قطعات نمایشی نو به زمینه های نمایشی زیر تقسیم بندی می شوند:
• درام الهی: قطعه ای دربارهٔ ایزد یا ایزدبانوهای ژاپنی، باشندگان اساطیری بیگانه یا یک خدای آسمانی.
• درام بشری: قطعه ای اغلب با داستانی توام با جنگ و نبرد و درسهای اخلاقی برای یادآوری معنای حقیقی زندگی.
• درام زنانه: قطعه ای دربارهٔ زنی زیبا یا یک معشوقه.
• درام جنون: قطعه ای دربارهٔ مسائل جاری روز و چالشهای رایج زندگی.
• درام هیولا: قطعه ای که در آن هیولایی به نام اُنی ظاهر می شود و نبرد بین نیروهای خیر و شر.

نو (حرف). نو ( بزرگ: Ν، کوچک: ν؛ /ˈnjuː/ یونانی: νι ni Ni ) ، سیزدهمین حرف الفبای یونانی است. در دستگاه اعداد یونانی مقدار ۵۰ را دارد. همردیف آن در زبان لاتین حرف N است.
حروفی که از nu به وجود آمده اند شامل N لاتین و Н سیریلیک هستند.
مانند مو، حروف بزرگ نو معمولاً با N لاتین یکسان است و بنابراین در سطح بین المللی در زمینه های علمی یا ریاضی استفاده نمی شود. از حرف کوچک ν به عنوان نماد برای موارد زیر استفاده می شود:
• درجه آزادی در آمار
• گرانروی جنبشی در مکانیک سیالات
• حجم ویژه، در ترمودینامیک.
• تعداد نوترون های انتشار یافته از هر اتم در شکافت هسته ای.
• نسبت پواسون، نسبت سویه های عمود بر و موازی با یک نیروی اعمالی.
• هر یک از سه نوع نوترینو در فیزیک ذرات.
• بسامد از یک موج در فیزیک و سایر زمینه ها. گاهی اوقات نیز بسامد فضایی؛ عدد موج
• استوکیومتری
• حروف یونانی
• مقاله های دارای واژگان به زبان یونانی
• پیوند رده انبار در ویکی داده است

نو (No)
نمایش سُنتی اشرافی ژاپنی، که قرن های ۱۴ تا ۱۶ دوران شکوفایی آن بود و هنوز هم اجرا می شود. مجموعه ای از ۲۵۰ قطعۀ نمایشی که از میان آن ها پنج قطعه، یکی از چند مجموعۀ نمایش اختصاص یافته به موضوعات گوناگون، در اجرایی یک روزه به نمایش درمی آید. رقص، میم، موسیقی، و خواندن سرود و آواز، درون مایه های اسطوره ای یا تاریخی را نمود می بخشند. همۀ بازیگران این نمایش مرد هستند که برخی از آن ها نقاب به چهره می زنند و لباس های نمایشی پُرزرق و برق بر تن می کنند؛ و صحنه آرایی در آن محدود است. نو در پیدایی نمایش کابوکی تأثیر داشت. نو از دلِ سرگرمی های روستایی مرسوم و اجراهای مذهبی پدید آمد، که گروه های نمایشی سیار در زیارتگاه ها و معابد اجرا می کردند. سرپرست یکی از این گروه ها، کانامی (۱۳۳۳ـ۱۳۸۴)، و زئامی، پسر و جانشینش، شماری نمایش نو نوشتند و بنیادگذاران این نوع نمایش برشمرده می شوند. در این نوع نمایش غالباً شبح یا دیوی را به نمایش می گذارند که درپی آرامش یا انتقام است، اما زیباشناسی آن مأخوذ از ذن بودیسم است. نمادپردازی و بیان تلویحی بر کنش نمایشی تقدم دارند، و رقص تصنّعی و آرام، قوی ترین عنصر آن است. موسیقی آن با استفاده از فلوت، طبل و هم سرایی اجرا می شود.