نهضت سواداموزی کوبا

نهضت سوادآموزی کوبا. نهضت سوادآموزی کوبا ( به اسپانیایی: Campaña Nacional de Alfabetización en Cuba ) تلاش یک سالهٔ این کشور برای ازمیان بردن کامل بی سوادی در کوبا پس از انقلاب کوبا بود[ ۱] که در ۱ ژانویهٔ ۱۹۶۱ آغاز و در ۲۲ دسامبر همان سال، به بلند پروازانه ترین مبارزهٔ سازمان یافته با بی سوادی در جهان تبدیل شد. [ ۲]
قبل از ۱۹۵۹ نرخ رسمی باسوادی در کوبا بین ۶۰٪ و ۷۶٪ بود، که بیشتر در اثر نبود دسترسی به آموزش در مناطق روستایی و کمبود کلی مدرسان درسطح کشور به وجود آمده بود. باتوجه به این، به دستور دولت فیدل کاسترو و درخواست چه گوارا، سال ۱۹۶۱ «سال آموزش و پرورش» نامیده شد و او با گسیل «تیپ سوادآموزی» به حومهٔ شهرها برای ساختن مدارس، یا آموزش مربیان جدید پرداخت. اجرای برنامهٔ آموزش خواندن و نوشتن به خرده دهقان پیشگان روستایی عمدتاً بی سواد، «با موفقیتی قابل توجه» انجام گرفت. در پایان آن، ۷۰۷٬۲۱۲ نفر از بزرگسالان قادر به خواندن و نوشتن شدند، و نرخ میزان باسوادان در کشور به ۹۶٪ افزایش داده شد. [ ۳]
دیکتاتور فولخنثیو باتیستا توسط یک جنبش چریکی مسلح که به عنوان جنبش ۲۶ ژوئیه شناخته شده در روز اول ژانویه ۱۹۵۹ برکنار شد. [ ۴] دولت انقلابی جدید که توسط فیدل کاسترو رهبری می شد، بلافاصله یک سری اصلاحات اجتماعی و اقتصادی را آغاز کرد. در میان این اصلاحات؛ اصلاحات ارضی، بازسازی مراقبت های بهداشتی و اصلاحات آموزشی بود، که به طور چشمگیری کیفیت زندگی را در میان پایین ترین بخش های جامعه کوبا بهبود بخشید. [ ۵]