نقطه کانونی (نظریه بازی ها). نقطهٔ کانونی در نظریهٔ بازی یک راه حل است که وقتی افراد امکان برقراری ارتباط با یکدیگر را ندارند، از آن استفاده می کنند. این نقطه به این دلیل راه حل است که به نوعی متمایز از دیگر انتخاب های موجود و کانون توجه است به همین دلیل به آن نقطهٔ کانونی یا متمایز می گویند. توماس شیلینگ این مفهوم را برای اولین بار در کتاب معروف خود به نام استراتژی برخورد، [ ۱] معرفی کرد؛ به همین دلیل به آن نقطهٔ شیلینگ نیز می گویند.
فرض کنید یک مربع ۲*۲ به دو نفر که حق برقراری ارتباط با یکدیگر را ندارند نشان داده می شود و از هرنفر خواسته می شود یک خانه را انتخاب کند. خانه ها هیچ تفاوتی با یکدیگر ندارند. اگر هر دو نفر یک خانه را انتخاب کنند ۱۰ دلار پاداش می گیرند و در غیر اینصورت هیچ پاداشی دریافت نمی کنند. از آنجایی که هیچ تفاوتی بین خانه ها وجود ندارد و افراد با هم ارتباطی ندارند انتخاب خانه ای که منجر به برد شود کار آسانی نیست.
حل بازی هایی به این شکل نیاز به یک روحیهٔ تیمی داردو هر دو طرف بازی می خواهند یک استراتژی را اتخاذ کنند تا برنده شوند. به بازی هایی از این دست بازی هماهنگی می گویند. در بازی بالا هیچ خانه ای بهتر از دیگری نیست و دستاورد طرفین بازی تنها به اینکه انتخاب یکسانی داشته باشند بستگی دارد، مثلاً اگر دو نفر با یکدیگر دوست باشند؛ دانش عمومیای ( commen knowledge ) که نسبت به یکدیگر دارند می تواند در برنده شدن به افراد کمک کند مثلاً یکی از افراد خانهٔ شماره ۴ را انتخاب می کند چون عدد مورد علاقهٔ دوستش است. اما اگر دو نفر کاملاً با یکدیگر غریبه باشندهیچ راهی جز اینکه به صورت کاملاً تصادفی یک خانه را انتخاب کنند و با احتمال ۰٫۲۵ برنده شوند؛ ندارند.
حال فرض کنید بازی را به این شکل تغییر دهیم که خانهٔ شماره ۲ را علامت دار کنیم.
در این حالت خانهٔ شماره ۲ بیش از سایر خانه ها توجه را به خود جلب می کند و هر فرد ممکن است به امید اینکه این خانه توجه هم بازی اش را نیز جلب کند، خانهٔ ۲ را انتخاب کند. علامت دار کردن خانهٔ ۲ باعث می شود که افراد به صورت طبیعی این خانه را انتخاب کنند. هیچ نکته یا دستاورد خاصی در انتخاب خانهٔ ۲ نیست. تعادل های دیگر بازی انتخاب همانند هر کدام از خانه های دیگر است. آنچه که خانهٔ ۲ را خاص می کند علامت دار کردن آن و جلب توجه به سمت آن است. به تعادل هایی به این شکل نقطهٔ کانونی می گویند. به این نکته باید توجه کنیم که نقاط کانونی به فاکتورهایی مثل باورهای اجتماعی بستگی دارند. مثلاً ممکن است در یک فرهنگ عدد ۲ عدد دلخواهی نباشد و به همین دلیل هیچ کس خانهٔ ۲ را انتخاب نکند که این حالت هم مفید است از آنجا که باعث می شود احتمال برد از ۰٫۲۵ به ۰٫۳۳ افزایش پیدا کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففرض کنید یک مربع ۲*۲ به دو نفر که حق برقراری ارتباط با یکدیگر را ندارند نشان داده می شود و از هرنفر خواسته می شود یک خانه را انتخاب کند. خانه ها هیچ تفاوتی با یکدیگر ندارند. اگر هر دو نفر یک خانه را انتخاب کنند ۱۰ دلار پاداش می گیرند و در غیر اینصورت هیچ پاداشی دریافت نمی کنند. از آنجایی که هیچ تفاوتی بین خانه ها وجود ندارد و افراد با هم ارتباطی ندارند انتخاب خانه ای که منجر به برد شود کار آسانی نیست.
حل بازی هایی به این شکل نیاز به یک روحیهٔ تیمی داردو هر دو طرف بازی می خواهند یک استراتژی را اتخاذ کنند تا برنده شوند. به بازی هایی از این دست بازی هماهنگی می گویند. در بازی بالا هیچ خانه ای بهتر از دیگری نیست و دستاورد طرفین بازی تنها به اینکه انتخاب یکسانی داشته باشند بستگی دارد، مثلاً اگر دو نفر با یکدیگر دوست باشند؛ دانش عمومیای ( commen knowledge ) که نسبت به یکدیگر دارند می تواند در برنده شدن به افراد کمک کند مثلاً یکی از افراد خانهٔ شماره ۴ را انتخاب می کند چون عدد مورد علاقهٔ دوستش است. اما اگر دو نفر کاملاً با یکدیگر غریبه باشندهیچ راهی جز اینکه به صورت کاملاً تصادفی یک خانه را انتخاب کنند و با احتمال ۰٫۲۵ برنده شوند؛ ندارند.
حال فرض کنید بازی را به این شکل تغییر دهیم که خانهٔ شماره ۲ را علامت دار کنیم.
در این حالت خانهٔ شماره ۲ بیش از سایر خانه ها توجه را به خود جلب می کند و هر فرد ممکن است به امید اینکه این خانه توجه هم بازی اش را نیز جلب کند، خانهٔ ۲ را انتخاب کند. علامت دار کردن خانهٔ ۲ باعث می شود که افراد به صورت طبیعی این خانه را انتخاب کنند. هیچ نکته یا دستاورد خاصی در انتخاب خانهٔ ۲ نیست. تعادل های دیگر بازی انتخاب همانند هر کدام از خانه های دیگر است. آنچه که خانهٔ ۲ را خاص می کند علامت دار کردن آن و جلب توجه به سمت آن است. به تعادل هایی به این شکل نقطهٔ کانونی می گویند. به این نکته باید توجه کنیم که نقاط کانونی به فاکتورهایی مثل باورهای اجتماعی بستگی دارند. مثلاً ممکن است در یک فرهنگ عدد ۲ عدد دلخواهی نباشد و به همین دلیل هیچ کس خانهٔ ۲ را انتخاب نکند که این حالت هم مفید است از آنجا که باعث می شود احتمال برد از ۰٫۲۵ به ۰٫۳۳ افزایش پیدا کند.
