نقشه های جنگی رنگ نشان آمریکا. در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ میلادی هیئت مشترک ارتش و نیروی دریایی نیروهای مسلح ایالات متحده آمریکا اقدام به توسعهٔ تعدادی نقشهٔ جنگی رنگ نشان کرد که استراتژی های احتمالی آمریکا را در سناریوهای مختلف جنگ های محتمل تبیین می نمودند. این نقشه ها در سال ۱۹۳۹ با معرفی پنج نقشهٔ رنگین کمانی ( که برای جنگ های دو اقیانوسی—اطلس و آرام— تهیه شده بودند ) رسماً کنار گذاشته شدند.
در همهٔ این نقشه ها، آمریکا به خود با رنگ «آبی» ارجاع می داد.
نقشه جنگی نارنجی، که شامل بیشترین جزئیات بود، مربوط به جنگ احتمالی با امپراتوری ژاپن می شد. عملیات های نظامی آمریکا در جنگ جهانی دوم در اقیانوس اطلس تا زمان بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی مبتنی بر این نقشه بود.
نقشه جنگی قرمز مربوط به جنگ با بریتانیا و مستعمراتش بود. [ ۱] این نقشه شامل زیر نقشه هایی با عناوینی چون یاقوتی، زرشکی و … می شد که به گسترهٔ نیروهای بریتانیا در سراسر جهان می پرداختند. این نقشه تا سال ۱۹۳۹ و اعلان جنگ آمریکا به آلمان نازی مرتب به روز می شد. [ ۲] بنابر تحلیل این نقشه، با وجود برتری استراتژیک و تسلیحاتی بریتانیا، آمریکا می توانست با طولانی کردن جنگ و محاصرهٔ اقتصادی جزیرهٔ بریتانیا در جنگ پیروز شود. [ ۳] همچنین به عقیدهٔ نگارندگان این نقشه بهترین راه برای کشاندن انگلستان به میز مذاکره تصرف کانادا بود. بنابراین نقشه آمریکا در صورت احتمال جنگ با بریتانیا می توانست با حملهٔ پیش دستانه به کانادا و تصرف بندرهای و خطوط ریلی این سرزمین، از رسیدن قوای بریتانیایی جلوگیری کند. [ ۴]
خارج شدن این نقشه از دسته بندی محرمانه در سال ۱۹۷۴ موجب تیرگی روابط کانادا با آمریکا شد. [ ۵] [ ۴]
این نقشه یورش دو جبهه ای همزمان امپراتوری بریتانیا ( قرمز ) و ژاپن ( نارنجی، که در آن زمان متحد بریتانیا بود ) علیه ایالات متحدهٔ آمریکا ( آبی ) را بررسی می کرد. نتیجهٔ نهایی تحلیل این بود که آمریکا منابع کافی برای جنگ در دو جبهه را ندارد و بهتر است که که در یک جبهه ( احتمالاً در اقیانوس اطلس ) تمرکز کند.
نقشه جنگی سیاه مربوط به جنگ با امپراتوری آلمان می شد. این نقشه از اولین نقشه هایی بود که توسط هیئت مشترک توسعه یافت ولی پس از شکست آلمان در جنگ جهانی اول از توجه به آن کاسته شد.
هیئت دو نقشه جنگی تحت عنوان خاکستری توسعه داد. نقشه اول مربوط به آمریکای مرکزی و کارائیب و نقشهٔ دوم مربوط به یورش به آزور پرتغال بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر همهٔ این نقشه ها، آمریکا به خود با رنگ «آبی» ارجاع می داد.
نقشه جنگی نارنجی، که شامل بیشترین جزئیات بود، مربوط به جنگ احتمالی با امپراتوری ژاپن می شد. عملیات های نظامی آمریکا در جنگ جهانی دوم در اقیانوس اطلس تا زمان بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی مبتنی بر این نقشه بود.
نقشه جنگی قرمز مربوط به جنگ با بریتانیا و مستعمراتش بود. [ ۱] این نقشه شامل زیر نقشه هایی با عناوینی چون یاقوتی، زرشکی و … می شد که به گسترهٔ نیروهای بریتانیا در سراسر جهان می پرداختند. این نقشه تا سال ۱۹۳۹ و اعلان جنگ آمریکا به آلمان نازی مرتب به روز می شد. [ ۲] بنابر تحلیل این نقشه، با وجود برتری استراتژیک و تسلیحاتی بریتانیا، آمریکا می توانست با طولانی کردن جنگ و محاصرهٔ اقتصادی جزیرهٔ بریتانیا در جنگ پیروز شود. [ ۳] همچنین به عقیدهٔ نگارندگان این نقشه بهترین راه برای کشاندن انگلستان به میز مذاکره تصرف کانادا بود. بنابراین نقشه آمریکا در صورت احتمال جنگ با بریتانیا می توانست با حملهٔ پیش دستانه به کانادا و تصرف بندرهای و خطوط ریلی این سرزمین، از رسیدن قوای بریتانیایی جلوگیری کند. [ ۴]
خارج شدن این نقشه از دسته بندی محرمانه در سال ۱۹۷۴ موجب تیرگی روابط کانادا با آمریکا شد. [ ۵] [ ۴]
این نقشه یورش دو جبهه ای همزمان امپراتوری بریتانیا ( قرمز ) و ژاپن ( نارنجی، که در آن زمان متحد بریتانیا بود ) علیه ایالات متحدهٔ آمریکا ( آبی ) را بررسی می کرد. نتیجهٔ نهایی تحلیل این بود که آمریکا منابع کافی برای جنگ در دو جبهه را ندارد و بهتر است که که در یک جبهه ( احتمالاً در اقیانوس اطلس ) تمرکز کند.
نقشه جنگی سیاه مربوط به جنگ با امپراتوری آلمان می شد. این نقشه از اولین نقشه هایی بود که توسط هیئت مشترک توسعه یافت ولی پس از شکست آلمان در جنگ جهانی اول از توجه به آن کاسته شد.
هیئت دو نقشه جنگی تحت عنوان خاکستری توسعه داد. نقشه اول مربوط به آمریکای مرکزی و کارائیب و نقشهٔ دوم مربوط به یورش به آزور پرتغال بود.
