نقد نظریه روان ناخوداگاه در وحی

[ویکی فقه] نقد نظریه روان ناخودآگاه در وحی. لازمه این تفسیر آن است که پیامبران را افرادی خیال باف و سست اندیشه بدانیم، در حالی که تاریخ، آنان را به عنوان افرادی خردمند و واقع نگر می شناسد.
در روانکاوی جدید ثابت شده است که انسان دارای دو روان است: روان خودآگاه، و روان ناخودآگاه.روان خودآگاه مربوط به بخش هایی از روان است که انسان آن را در خود احساس می کند و از وجود آن آگاه است، و یافته های آن از طریق حس یا عقل یا درک وجدانی حاصل می شود، مفاهیم و احکام علمی که انسان در حافظه خود نگهداری کرده و در مواقع خاص تداعی می شود، مربوط به روان خودآگاه است.روان ناخودآگاه بخش دیگری از روان انسان را تشکیل می دهد.این بخش در مواقعی که روان خودآگاه به دلیل خواب یا بیماری و مانند آن از کار باز می ایستد، به فعالیت می پردازد.در چنین مواقعی روان ناخودآگاه فعال می شود، و رازهایی را که در خود دارد، به بخش خودآگاه روان انتقال می دهد، و این رازها سپس به زبان جاری می گردد.براین اساس، وحی مربوط به بخش روان ناخودآگاه پیامبران است.و آن چه آنان به عنوان وحی و اسرار و اخبار غیبی مطرح می کنند، در حقیقت اسراری است که از روان ناخودآگاه آنان سرچشمه گرفته است.
← اشکال
۱. ↑ دائرة المعارف فرید وجدی، ج۱۰، صص ۷۱۶ـ۷۱۲
منبع
سایت اندیشه قم، برگرفته شده از مقاله «نقد نظریه روان ناخودآگاه در وحی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۰۶/۲۰.
...