نقاشی چینی

کهن ترین آثار از نوسنگی متاخر ( حدود میانه هزاره سوم پیش از میلاد ) در شمال چین می باشد. سفال هایی به رنگ قرمز و هندسی بوده است. نقش هایی در دودمان شانگ ( ۱۵۲۳تا ۱۰۲۸پیش از میلاد ) به صورت قالب ریزی زیبایی بوده است. این نقوش تبحر در قالب ریزی یک دست رو نشان می دهد. این نقش ها با حالت خاص خود از بار بری طبیعت می باشد.
در دوره چو ( ۱۰۲۷تا ۱۲۵۶ قبل از میلاد ) ظروف حالتی ظریف و تزئینی به خود می گیرد. استفاده از طلا، نقره و آینه رواج پیدا می کند. این نوع سفال ها با مردگان به خاک سپرده می شده است. با روی آمدن دوران چهار صد ساله «ملوک الطوایفی» و دوران ریشه کنی سنت پیشین و کتاب سوزی شروع می شود و دیوار چین در همین دوران ساخته می شود. تا ۲۰۶ پیش از میلاد تصویرگری این دوران نقش های برجسته سنگی و نقوش، استفاده از خطوط یکدست و تخت است. در دوران «وو» تدفین مردگان و خلقت به تصویر کشیده شده است. این تصاویر شباهت زیادی به نقاشیهای هنر مصر باستان داشته است.
دوره های نقاشی به شرح زیر می باشد:
در آغاز سلطنت ( سلسله جین ) نقاشی و خوشنویسی محبوب ترین هنر در بین محافل دادگاهی بوده است که به طور کل توسط افراد آماتور، اشراف، پژوهشگران و مقامات بوده است. خوشنویسی به طور چشمگیری محبوب تر از نقاشی بوده است. این خوشنویسی ها با استفاده از جوهرهای سیاه و سفید ساخته شده از دوده و چسب چوب تاج گاو به وسیله قلم موهایی از موی حیوانات بر روی کاغذ نقاشی می شده است. در دوران باستان این طرح های هنری بروی پارچه های ابریشمی انجام می شده است. گفتنی است که با اختراع کاغذ در قرن یکم ابریشم به تدریج با مواد جدید و ارزان تر جایگزین شد. در طول تاریخ چین، نوشته های اصیل توسط خوشنویسان معروف بر روی کتیبه های آویزان به دیوار همچنان نقاشی می شود.
۲۰۶ پیش از میلاد
شش قانون از نقاشی چینی توسط اکسزو هو بنیان گذاری شد. او که یک نویسنده، نقاش تاریخی و یک منتقد بود. اثر معروف او «شش راه تفکر در خلق یک اثر می باشد». همچنین «ثبت هایی از طبقات نقاشی باستانی» می باشد. او در سال ۵۵۰ بعد از میلاد به خاطر نوشته ایش توقیف شد. شش جوهر فرد در تعریف کردن معنی نقاشی شامل است:
• «همنوایی روح»
• «روش استخوان بندی»
• «ارتباط با شئ»
• «در خور بودن درج شدن»
• «تقسیم بندی نقاشی»
• «ارسال پیام توسط رونوشت»