نقاشی تاریخی

نقّاشی تاریخی (history painting)
تابلوی مرگ ژنرال ولف، اثر بنجامین وست
گونه ای از نقاشی، که تصویری است از صحنه های برگرفته از منابع یونانی ـ رومی، اساطیر، کتاب مقدس و آثار ماندگار ادبی، همچون کمدی الهی اثر دانته. در دوران رنسانس آغازین، از زمانی که آلبرتی نخستین بار نقاشی تاریخی را مستند و مکتوب ساخت، تا افول سنّت آکادمیک در قرن ۱۹، متعالی ترین نوع نقاشی به شمار می آمد، و هدفش عرضۀ درون مایه ها و دیدگاه های اصیل بود؛ همچون تابلوی سوگند هُراتیوس ها (۱۷۸۴؛ لوور، پاریس) اثر داوید، و مرگ ژنرال وولف (۱۷۷۰؛ نگارخانۀ ملی کانادا، اوتاوا) اثر بنجامین وست، که از اولین آثاری ا ست که صحنه ای از تاریخ معاصر را تصویر می کند. در قرن ۱۵م، آلبرتی نقاشی تاریخی را اثری خواند که دربرگیرندۀ بیش از یک پیکره باشد؛ ولی در قرن ۱۷، این اصطلاح به توصیف صحنه های روزگاران گذشته و آثار ملهم از اساطیر، شعر، ادب، و دین اختصاص یافت. در قرن ۱۸، رینولدز اظهار کرد که «نقاش تاریخ نگار، انسان در وجه کلی را نقاشی می کند، و نقاش تک چهره ساز انسان در وجه جزئی (یا انسان خاص) را، و درنتیجه مدل او، مدلی ناقص است».