نقاشی بر روی تخته تابلویی است که بر روی یک صفحه مسطح ساخته شده از چوب، یک تکه یا تعدادی از قطعات چوب به هم متصل شده رسم شده است. و این شیوه تا زمانی که بوم در قرن شانزدهم به عنوان ابزار نقاشی محبوب تر تبدیل شد، ادامه داشت. شکل معمولی پشتیبانی از یک نقاشی نه روی دیوار ( فرسکو ) یا روی مخمل ( برای مینیاتور در تذهیب ) و همچنین برای نصب نقاشی های مخملی استفاده می شود.
نقاشی روی تخته بسیار قدیمی است، و یک وسیله بسیار معتبر در یونان و روم باستان بود، اما تنها نمونه های بسیار کمی از تابلوهای نقاشی باستانی باقی مانده است. مجموعه ای از لوح های نقاشی شده قرن ششم قبل از میلاد از پیتسا ( یونان ) قدیمی ترین تابلوهای نقاشی یونانی باقی مانده را نشان می دهد. به نظر می رسد بیشتر نقاشی های یونانی کلاسیک که در زمان خود مشهور بودند، اندازه ای قابل مقایسه با آثار کوچک تر مدرن داشته اند - شاید تا اندازه پرتره نیم قد. با این حال، برای یک نسل در ربع دوم قرن پنجم قبل از میلاد، جنبشی به نام «نقاشی جدید» و به رهبری پولیگنوتوس برای دیوارهای نقاشی شده بسیار بزرگ وجود داشت که ظاهراً روی چوب نقاشی شده بودند و فضای داخلی ساختمان های عمومی را با رنگ های بسیار تزئین می کردند. سوژه های بزرگ و پیچیده ای که دارای پیکره های بی شماری حداقل در اندازهٔ واقعی بودند، و شامل صحنه های نبرد نیز می شد. ما فقط می توانیم از روی برخی توصیف های ادبی دقیق و نقاشی های گلدانی که ظاهراً ترکیب بندی های آن ها را تکرار می کنند، تصور کنیم که اینها چگونه به نظر می رسند. [ ۱] پرتره های مومیایی فایوم از قرن اول پیش از میلاد تا قرن سوم پس از میلاد مرسوم بود، که در شرایط فوق العاده خشک مصر حفظ شده اند،
این تکنیک از طریق کتاب راهنمای Craftsman's Cennino Cennini ( Il libro dell' arte ) منتشر شده در سال ۱۳۹۰ و منابع دیگر برای ما شناخته شده است. در طول قرن ها کمی تغییر کرد. این یک فرایند پر زحمت و پر دردسر بود:
• یک نجار یک قطعه چوب جامد به اندازه پانل مورد نیاز می سازد. معمولاً یک قطعه برش شعاعی ترجیح داده می شد ( در سراسر درخت به جای طول درخت؛ برعکس اکثر برش های چوب ) ، با حذف چوب صنوبر خارجی. در ایتالیا معمولاً صنوبر، بید یا نمدار چاشنی شده بود. آن را صاف کرده و سمباده می زنند و در صورت نیاز با قطعات دیگر وصل می کنند تا اندازه و شکل دلخواه به دست آید.
• چوب با مخلوطی از چسب های پوست حیوانات و رزین و با کتان پوشانده می شود ( ترکیب مخلوط و کتانی به عنوان «قالب» شناخته می شود ) . این ممکن است توسط یک متخصص یا در کارگاه هنرمندان انجام شود.
• پس از خشک شدن قالب، لایه به لایه از گسو استفاده می شد، هر لایه قبل از اعمال بعدی، گاهی تا ۱۵ لایه، قبل از ظاهر شدن یک سطح سخت صاف، که قسمت هایی که معوج است، سمباده می خورد. این شیوه بعد از قرن شانزدهم بکار گرفته نشده یا از زمینه های تیره تر استفاده شده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنقاشی روی تخته بسیار قدیمی است، و یک وسیله بسیار معتبر در یونان و روم باستان بود، اما تنها نمونه های بسیار کمی از تابلوهای نقاشی باستانی باقی مانده است. مجموعه ای از لوح های نقاشی شده قرن ششم قبل از میلاد از پیتسا ( یونان ) قدیمی ترین تابلوهای نقاشی یونانی باقی مانده را نشان می دهد. به نظر می رسد بیشتر نقاشی های یونانی کلاسیک که در زمان خود مشهور بودند، اندازه ای قابل مقایسه با آثار کوچک تر مدرن داشته اند - شاید تا اندازه پرتره نیم قد. با این حال، برای یک نسل در ربع دوم قرن پنجم قبل از میلاد، جنبشی به نام «نقاشی جدید» و به رهبری پولیگنوتوس برای دیوارهای نقاشی شده بسیار بزرگ وجود داشت که ظاهراً روی چوب نقاشی شده بودند و فضای داخلی ساختمان های عمومی را با رنگ های بسیار تزئین می کردند. سوژه های بزرگ و پیچیده ای که دارای پیکره های بی شماری حداقل در اندازهٔ واقعی بودند، و شامل صحنه های نبرد نیز می شد. ما فقط می توانیم از روی برخی توصیف های ادبی دقیق و نقاشی های گلدانی که ظاهراً ترکیب بندی های آن ها را تکرار می کنند، تصور کنیم که اینها چگونه به نظر می رسند. [ ۱] پرتره های مومیایی فایوم از قرن اول پیش از میلاد تا قرن سوم پس از میلاد مرسوم بود، که در شرایط فوق العاده خشک مصر حفظ شده اند،
این تکنیک از طریق کتاب راهنمای Craftsman's Cennino Cennini ( Il libro dell' arte ) منتشر شده در سال ۱۳۹۰ و منابع دیگر برای ما شناخته شده است. در طول قرن ها کمی تغییر کرد. این یک فرایند پر زحمت و پر دردسر بود:
• یک نجار یک قطعه چوب جامد به اندازه پانل مورد نیاز می سازد. معمولاً یک قطعه برش شعاعی ترجیح داده می شد ( در سراسر درخت به جای طول درخت؛ برعکس اکثر برش های چوب ) ، با حذف چوب صنوبر خارجی. در ایتالیا معمولاً صنوبر، بید یا نمدار چاشنی شده بود. آن را صاف کرده و سمباده می زنند و در صورت نیاز با قطعات دیگر وصل می کنند تا اندازه و شکل دلخواه به دست آید.
• چوب با مخلوطی از چسب های پوست حیوانات و رزین و با کتان پوشانده می شود ( ترکیب مخلوط و کتانی به عنوان «قالب» شناخته می شود ) . این ممکن است توسط یک متخصص یا در کارگاه هنرمندان انجام شود.
• پس از خشک شدن قالب، لایه به لایه از گسو استفاده می شد، هر لایه قبل از اعمال بعدی، گاهی تا ۱۵ لایه، قبل از ظاهر شدن یک سطح سخت صاف، که قسمت هایی که معوج است، سمباده می خورد. این شیوه بعد از قرن شانزدهم بکار گرفته نشده یا از زمینه های تیره تر استفاده شده است.
wiki: نقاشی بر روی تخته