نفی جهت

[ویکی فقه] تنزیه خداوند از جهت داشتن، از صفات سلبی خداوند است.
یعنی چنین نیست که خداوند از نظر مادی در جهت خاصی- مانند آسمان یا قبله - قرار یافته باشد. «جهت» از صفات جسم است و خداوند، جسم نیست. (نفی جسمانیت از خدا) قرآن کریم از سعه وجودی خدا و قیومیت او خبر می دهد و می فرماید: «هر سوی که رو کنید، وجه خداوند است.»
معنای همه جابودن خدا
موجود بودن خداوند در همه جهات، به دلیل بسیط بودن ذات الهی، به معنای اشغال مکانی نیست؛ بلکه به معنای برتری و تنزیه از جهت و مکان است. حضور او در سراسر عالم جسمانی و مادی - که از اجسام گوناگون پر است- آن گاه صادق است که موجودی غیر جسمانی باشد اینکه مسلمانان هنگام عبادت رو به سوی قبله می کنند، بدان معنا نیست که خداوند در این مکان و جهت جغرافیایی جا گرفته است؛ بلکه حکمت ها و فلسفه هایی دیگر دارد؛ مانند یگانگی ظاهری و باطنی افراد جامعه مؤمنین. از میان فرق اسلامی،مجسمه برخلاف دیگر مسلمانان معتقدند که خداوند در جهتی خاص جای گرفته است و کرامیه بر این باورند که همواره در بالا جای دارد «نفی جهت» موضوعی کلامی و فلسفی است و در دانش کلام اسلامی و فلسفه اسلامی بدان می پردازند.