نفرین های قرانی

[ویکی فقه] نفرین های قرآنی. نفرین های قرآنی، یکی از مباحثی است که در قرآن از آن یاد شده است. در آیات قرآنی واژه های چندی برای نفرین مورد استفاده قرار گرفته که از آن جمله می توان به قتل، قاتل، تبت، تعسا، ویل، بعدا، اطمس، اشدد و مانند آن اشاره کرد.
زنده باد و مرده باد از مصادیق دعا و نفرین است. انسان ها هنگامی که توانایی ندارند تا بقا و یا زوال چیزی را به دست خود تحقق بخشند، به دعا و لعن و نفرین متوسل می شوند و از خداوند می خواهند تا بقای امر خوب و مطلوب و نابودی امر بد و نامطلوب را انجام دهد. در عصر حاضر، نفرین و لعن از دایره فردی به دایره اجتماعی کشیده شده و در همه رسانه ها می توان نوشته ها و فریادهایی چون مرگ بر شاه، مرگ بر خلیفه، مرگ بر مبارک، مرگ بر آمریکا و اسرائیل یا مرگ بر استکبار را دید و شنید. البته این اختصاص به ایران اسلامی ندارد، بلکه در سرتاسر جهان عبارت های فوق دیده و شنیده می شود. شگفت اینکه خداوند در دو مورد به صراحت در حق دو گروه از انسان ها نفرین و لعن کرده و مرده باد گفته است. نویسنده در این مطلب برآن است تا به چرایی انتخاب این دو گروه و نقش آنان در ضلالت و اضلال جامعه و مردم براساس آموزه های قرآنی بپردازد.
لعن در آموزه های قرآنی
نفرین به معنای دعای بد، ضد آفرین است. نفرین بیانگر نفرت و بیزاری شدید انسان از کس یا چیزی است و از آنجا که توانایی دفع آن را ندارد، به دعا متوسل می شود تا ضمن اعلان بیزاری، از کمک الهی برای از میان بردن و یا رهایی یا دوری از آن بهره مند شود. نفرین در شرایطی انجام می گیرد که انسان به عجز و ناتوانی خود پی برده و از خداوند رب العالمین یاری می جوید تا از شر آن در امان ماند. البته لعن به معنای راندن و دور کردن از روی خشم و غضب نیزگاه در همین معنا به کار می رود؛ چرا که لعن انسان به معنای دعا و نفرین برضد دیگری است؛ هرچند که این واژه و اصطلاح وقتی در خصوص خداوند به کار می رود معنایی دیگر دارد؛ چرا که لعن خداوند در دنیا به معنای قطع رحمت الهی و عدم توفیق یابی شخص و در آخرت به معنای کیفر و مجازات است. بنابراین، نفرین و لعن در انسان ها به همان معنای دعای بد در حق دیگری است؛ چنان که آفرین به معنای دعای خیر است. در آیات قرآنی واژه های چندی برای نفرین مورد استفاده قرار گرفته که از آن جمله می توان به قتل، قاتل، تبت، تعسا، ویل، بعدا، اطمس، اشدد و مانند آن اشاره کرد. از نظر آموزه های قرآنی لعن انسان در حق دیگری و نفرین وی در مواردی جایز دانسته شده است. البته خداوند خود اقدام به لعن و نفرین کرده ولی باید دانست که لعن و نفرین خداوند یک تفاوت ماهوی دارد، زیرا جملات انشایی خداوند مانند کن، در حقیقت معنای اخباری می دهد و بیانگر تحقق آن است. به سخن دیگر، لعن خداوند در دنیا به معنای قطع شدن رحمت از شخصی و عدم توفیق یابی او در زندگی دنیوی، در آخرت به معنای مجازات و کیفر شدید است. خداوند ابلیس را لعن کرده و او را از خود رانده و دور کرده است، از این رو از رحمت الهی و توفیق خداوندی محروم شده است. همچنین نفرین خداوند به معنای دعا بد در حق کسی نیست، بلکه معنای دوری آن شخص از رحمت الهی است و شخصی که خداوند او را نفرین می کند از رحمت خداوند محروم می شود و توفیقی در زندگی نمی یابد.
لعن شدگان
براساس آموزه های قرآنی، هرکسی را که خداوند لعن کند، مجاز است که انسان نیز در حق او دعای بد و نفرین و لعن زبانی نماید. از این رو افرادی چون ابلیس، ستمگران کافران، قاطعان رحم و ترک کنندگان صله رحم، پیمان شکنان، دروغگویان، شایعه پراکنان علیه نظام و جامعه اسلامی، مومنان به جبت و طاغوت، بت پرستان بیماردلان متعرض به زنان مسلمان، اذیت کنندگان پیامبر، قاطبه بنی امیه فرعون و فرعونیان، مشرکان، مرتدان، منافقان، عالمان کتمان کننده حق و احکام و معارف الهی و گروه ها و افراد و اشخاص حقیقی و غیرحقیقی که از سوی خداوند لعن و نفرین شده اند مجاز است که مومنان نیز آنها را لعن و نفرین کنند در آیات قرآنی آمده است که پیامبرانی از جمله حضرت ابراهیم، حضرت صالح، حضرت موسی، حضرت محمد، حضرت نوح و مانند ایشان علیه افراد و قوم یا اشخاصی نفرین و دعای بد کردند. حضرت عیسی (علیه السّلام) و حضرت داود (علیه السّلام) بطور خاص قوم یهود را به سبب کفرورزی، تجاوزگری، عصیان، ترک نهی از منکر و فسق و فجور لعن کرده اند. به هر حال، سنت لعن و نفرین، سنتی اسلامی است و نمی توان آن را غیرمجاز شمرد، بلکه برای اعلان رسمی بیزاری از غیرخودی ها لازم است که نفرین و لعن انجام گیرد تا انسان با دل و زبان و عمل خویش از علل و عوامل منکر تبری جوید.
مستحقان نفرین
...