نظریه فیلم مارکسیستی

سرگئی آیزنشتاین و بسیاری دیگر از فیلمسازان شوروی در دههٔ ۱۹۲۰ ایده های مارکسیسم را از طریق فیلم هایشان نمایش دادند. در واقع، دیالکتیک هگلی به بهترین شکل در ویرایش فیلم از طریق آزمایش لف کولشوف و توسعه مونتاژ نمایش داده شد. در حالی که این رویکرد ساختارگرایی به مارکسیسم در فیلمسازی مورد استفاده قرار گرفت، این نقد به فیلمسازان روسی وارد شد که از ساختار روایی سینمای هالیوودی در فیلم هایشان استفاده می کنند. راه حل آیزنشتاین این بود که روایت را از پروتاگونیست به ناچار حذف کرده و به آن را مردم و جمع منتقل کند و داستان از طریق برخورد یک تصویر برابر بعدی ( چه در ترکیب، حرکت، یا ایده ) بسازد به طوری که مخاطبان تصور نکنند که با صحنه هایی تصنعی روبه رو شده اند. اگر چه خود آیزنشتاین در دوره استالین متهم یه کج روی در ساختارگرایی شد به گونه ای که زیباشناسی در فیلم را بر نمایش قدرت توده مردم شرافتمند را ترجیح داد.
ژان لوک گدار مونتاژ رادیکال و سینمای موضوع محور در پارودی را جهت بازتاب و فهم بهتر ایده های مارکسیستی به عرصه اجرا گذاشت. گای دبور، فیلم ساز کم کار و نویسندهٔ کتاب 'نمایش و جامعه' در فیلم خود به این موضوع نقد وارد می سازد که تماشاگرانی که برای مشاهده فیلم می روند، که از زندگی روزمره، ملالت بار و کسل کننده خود را فراموش کنند. فیلم سازان موقعیت گرا هم فیلم های مهمی ساخته اند. فیلم 'آیا دیالکتیک می تواند دیوار را بشکند؟' که در ژانر رزمی و راجع به کونگ فوی چینی بوده، بازمونتاژ شده و تبدیل به فیلمی شده است که منتقد سرمایه داری و تبلیغ کنندهٔ انقلابات کارگری است، به این سبک کار 'دتورنمنت' گفته می شود که از تصاویر سرمایه داری به صورت طنز علیه خود استفاده شود. تئوری فیلم مارکسیستی از این اصول پیروی کرده و به دامنه ای حتی گسترده تری که شامل نمایش ساختار قدرت در سینما باشد نیز اشاره دارد. به طور کلی تئوری فیلم مارکسیستی مبلّغ این مفوهم است که
• همه انسانها برابر هستند
• سرمایه داری نیرویی شیطانی است که در برابر بشریت است
• دولت ها باید حامی مردم باشند نه علیه آنها
نگاه اتحاد جماهیر شوروی به این مفهوم خاص تر می باشد
• ضدیت با ساختار روایی فیلم های هالیوودی و سرمایه داری
• هالیوود ابزاری است جهت تبلیغ سرمایه داری
• حذف فرد در مقام پروتاگونیست و مبنا قرار دادن جمع و توده در مقام پروتاگونیست