نظریه غذایابی بهینه

نظریه غذایابی بهینه ( به انگلیسی: Optimal foraging theory ( OFT ) ) ، یک مدل بوم شناسی رفتاری است که به پیش بینی شیوه رفتار یک جانور هنگام جستجوی غذا کمک می کند. اگرچه به دست آوردن غذا به جانور انرژی می دهد، اما جستجو و گرفتن غذا به انرژی و زمان نیاز دارد. برای به حداکثر رساندن تناسب اندام، جانور یک استراتژی جستجوی غذا را در پیش می گیرد که بیشترین سود ( انرژی ) را با کمترین هزینه فراهم می کند و انرژی خالص به دست آمده را به حداکثر می رساند. نظریه غذایابی بهینه به پیش بینی بهترین استراتژی که یک جانور می تواند برای رسیدن به این هدف استفاده کند کمک می کند.
نظریه غذایابی بهینه یک کاربرد بوم شناختی از مدل بهینه است. این نظریه فرض می کند که سودمندترین الگوی جستجوی غذا از نظر اقتصادی در یک گونه از طریق انتخاب طبیعی برگزیده می شود. [ ۱] زمانی از نظریه غذایابی بهینه برای مدل سازی رفتار جستجوی غذا استفاده می شود، گفته می شود که جانداران متغیری همانند واحد پول، مانند بیشترین غذا در واحد زمان را به حداکثر می رسانند. افزون بر این، محدودیت های محیط، متغیرهای دیگری هستند که باید در نظر گرفته شوند. محدودیت ها به عنوان عواملی تعریف می شوند که می توانند توانایی غذایابی را برای به حداکثر رساندن ارز محدود کنند. قانون تصمیم گیری بهینه یا بهترین استراتژی جستجوی جاندار به عنوان تصمیمی تعریف می شود که ارز را تحت محدودیت های محیطی به حداکثر می رساند. شناسایی قانون تصمیم گیری بهینه، هدف نخستین نظریه غذایابی بهینه است. [ ۲]