نظریه اوربیتال مولکولی

تئوری اوربیتال مولکولی ( به انگلیسی: Molecular orbital theory یا MO theory ) روشی برای مشخص کردن ساختار مولکولی است که در آن الکترون وابسته به یک پیوند خاص در نظر گرفته نمی شود، بلکه تمامی الکترونها به صورت مجموعه ای در تمامی مولکول در نظر گرفته می شود که در اثر گنش با هسته های اتم ها، در سرتاسر مولکول در حرکتند. در این تئوری، اوربیتال های مولکولی از اوربیتال های اتمی ساخته می شوند و تابع موج اوربیتال مولکولی ψf به صورت سری زیر از جمع اوربیتال های اتمی χi نوشته می شود:
ψ j = ∑ i = 1 n c i j χ i
که در آن ضریب های cij نشانگر وزن هر اوربیتال اتمی، در اوربیتال مولکولی ست و مقدارشان با جایگذاری رابطه بالا در معادله شرودینگر و بکاربردن اصل دگرگونی بدست می آید ( ببینید:روش هوکل ) . این روش ترکیب خطی اوربیتال های اتمی نام دارد. تئوری اوربیتال مولکولی را می توان تئوری ای در مقابل تئوری پیوند ظرفیت دانست.
در این تئوری، ترکیب خطی اوربیتال های اتمی برای ساخته شدن اوربیتال های مولکولی بکارگرفته می شود و اوربیتالهای ساخته شده در سه گونه اوربیتال های پیوندی، پادپیوندی و ناپیوندی دسته بندی می شوند. هنگامیکه احتمال یافته شدن الکترون در فضای بین دو هسته بیشتر از جاهای دیگر باشد، اوربیتال پیوندی ست، هنگامی که این احتمال در جاهای دیگر بیشتر از فضای بین دو هسته باشد، اوربیتال پادپیوندی ست، و هنگامیکه الکترون در اوربیتال های ژرف نزدیک به یک هسته باشد، تحت تأثیر آن هسته خواهد بود و اوربیتال ناپیوندی خواهد بود.