نظامی گری ژاپن ( به ژاپنی: 日本軍国主義, Nihon gunkoku shugi ) از منظر تاریخی به آرمانی در امپراتوری ژاپن اشاره می کند که بر اساس آن نیروهای نظامی باید بر ارکان سیاست و زندگی اجتماعی مردم مسلط شوند. این دیدگاه، نیروی نظامی قدرتمند را مساوی با ملت قدرتمند می دانست. در طول دهه ۱۹۲۰، ژاپن به سمت برقراری حکومتی دموکراتیک حرکت می کرد که تحت عنوان «دموکراسی تای شو» از آن یاد می شد. با این حال، دولت پارلمانی به آن اندازه ریشه ندوانده بود که بتواند در برابر فشارهای سیاسی و رکود اقتصادی دهه ۱۹۳۰ و رهبران نظامی پرنفوذ این دهه مقاومت کند. نظامی گری راهی بود که ژاپن و بعضی از کشورهای اروپایی برگزیدند. این راه در نهایت به جنگ جهانی دوم منجر شد. آنچه این جابجایی قدرت به سمت نظامیان را بیش از پیش امکان پذیر می کرد، گنگی و بی دقتی در متن قانون اساسی مِی جی، به ویژه در مورد جایگاه امپراتور بود. این قانون بدنه قانون گذاری را نه در برابر مردم، بلکه در برابر پادشاه پاسخ گو می دانست.
در سال ۱۹۳۱، ژنرال آراکی سادائو به عنوان وزیر جنگ منصوب شد. او به عنوان یکی از اصلی ترین نظریه پردازان سیاسی راست گرای ملی در امپراتوری ژاپن، به عنوان رهبر جناح رادیکال جناح راه امپراتور در درون ارتش ژاپن قلمداد می شد. او همچون بسیاری دیگر از مقام های بلندپایهٔ ارتش ژاپن باور داشت که ژاپن یا باید به کشوری امپریالیستی بدل شود یا منتظر نابود شدن ملتش بنشیند. او به منادی علنی تمامیت خواهی، نظامی گری، توسعه طلبی و کوکوتای بدل شد. او همچنین به عنوان رئیس جنبش بسیج معنوی ملی ( ژاپن ) خدمت می کرد.
اگرچه او در سال ۱۹۳۶، از ارتش بازنشسته شد، ولی سپس به وزارت آموزش، فرهنگ، ورزش، علوم و فناوری منصوب شد، که فرصتی را برایش فراهم آورد تا باورهایش را در مدارس و کالج ها تبلیغ کند، و جوانان ژاپنی را با مرام سامورایی پرورش دهد. اصل اساسی در کوکوتای این است که امپراتور و مردم، و زمین و اخلاق، یکی هستند و نمی توان آنها را از هم جدا کرد. ارتش قرار بود، حافظ نظام تازه ای باشد که بر مبنای این اصل شکل می گرفت، و هدف این بود که ملتی ساخته شود که خود را نادیده می گرفت و چنان التزامی به امپراتوری داشت که مرگ در راه او را موهبت می دانست. هدف نهایی این بود که روح یک سرباز در کلیت ملت نگاشته شود.
فرماندهان نظامی عمیقاً باور داشتند که ترکیب خودنگهداری ( خویشتن داری ) و قدرت اراده می تواند بر هر مانعی فائق بیاید، و اگر این باور در سرباز ژاپنی نهادینه شود، آن سرباز می تواند در وخیمترین شرایط نیز به مبارزه ادامه دهد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۱۹۳۱، ژنرال آراکی سادائو به عنوان وزیر جنگ منصوب شد. او به عنوان یکی از اصلی ترین نظریه پردازان سیاسی راست گرای ملی در امپراتوری ژاپن، به عنوان رهبر جناح رادیکال جناح راه امپراتور در درون ارتش ژاپن قلمداد می شد. او همچون بسیاری دیگر از مقام های بلندپایهٔ ارتش ژاپن باور داشت که ژاپن یا باید به کشوری امپریالیستی بدل شود یا منتظر نابود شدن ملتش بنشیند. او به منادی علنی تمامیت خواهی، نظامی گری، توسعه طلبی و کوکوتای بدل شد. او همچنین به عنوان رئیس جنبش بسیج معنوی ملی ( ژاپن ) خدمت می کرد.
اگرچه او در سال ۱۹۳۶، از ارتش بازنشسته شد، ولی سپس به وزارت آموزش، فرهنگ، ورزش، علوم و فناوری منصوب شد، که فرصتی را برایش فراهم آورد تا باورهایش را در مدارس و کالج ها تبلیغ کند، و جوانان ژاپنی را با مرام سامورایی پرورش دهد. اصل اساسی در کوکوتای این است که امپراتور و مردم، و زمین و اخلاق، یکی هستند و نمی توان آنها را از هم جدا کرد. ارتش قرار بود، حافظ نظام تازه ای باشد که بر مبنای این اصل شکل می گرفت، و هدف این بود که ملتی ساخته شود که خود را نادیده می گرفت و چنان التزامی به امپراتوری داشت که مرگ در راه او را موهبت می دانست. هدف نهایی این بود که روح یک سرباز در کلیت ملت نگاشته شود.
فرماندهان نظامی عمیقاً باور داشتند که ترکیب خودنگهداری ( خویشتن داری ) و قدرت اراده می تواند بر هر مانعی فائق بیاید، و اگر این باور در سرباز ژاپنی نهادینه شود، آن سرباز می تواند در وخیمترین شرایط نیز به مبارزه ادامه دهد.
wiki: نظامی گری ژاپن