نشانگان آنتی فسفولیپید. سندرم آنتی فسفولیپید ( به انگلیسی: Aphospholipid syndromenti ) یا سندرم آنتی بادی علیه فسفولیپید ( به انگلیسی: antiphospholipid antibody syndrome ) ؛ به اصطلاح: APS یا APLS، یک بیماری خودایمنی است که به علت آنتی بادی های ضد فسفولیپید ایجاد می شود. APS هم در شریان ها و هم در وریدها لخته شدن خون ( ترومبوز ) را برمی انگیزد؛ علاوه بر این، عوارض مرتبط با بارداری مثل سقط جنین، مرده زایی، زایمان زودرس و پره اکلامپسی شدید ایجاد می کند. برای تأیید تشخیص به یک تابلوی بالینی ( یعنی ترومبوز یا عوارض حاملگی ) ، و دو نتیجه مثبت سرولوژی ( شناسایی آنتی بادی هایی مثل آنتی - β۲ - گلیکوپروتئین - I در خون ) با حداقل سه ماه فاصله، نیاز است. [ ۱] [ ۲]
سندرم آنتی فسفولیپید ممکن است اولیه یا ثانویه باشد. سندرم آنتی فسفولیپید اولیه در غیاب سایر بیماری های مشابه اتفاق می افتد، در حالیکه سندرم آنتی فسفولیپید ثانویه همراه با بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک ( SLE ) رخ می دهد. در موارد نادر، APS به علت ترومبوز جنرالیزه منجر به نارسایی ناگهانی بعضی ارگان های بدن مثل کلیه می شود؛ که «سندرم فاجعه آمیز آنتی فسفولیپید» ( به انگلیسی: catastrophic antiphospholipid syndrome ) نامیده می شود که با خطر بالای مرگ همراه است.
سندرم آنتی فسفولیپید اغلب نیاز به درمان با داروهای ضد انعقاد مانند هپارین برای کاهش خطر ترومبوز و بهبود پیش آگهی حاملگی دارد. وارفارین در دوران بارداری استفاده نمی شود، زیرا بر خلاف هپارین می تواند از جفت عبور کند و تراتوژنیک باشد. [ ۱]
وجود آنتی بادی های ضد فسفولیپید ( aPL ) بدون ترومبوز ( لخته خون ) یا عوارض مربوط به بارداری، نشان دهنده APS نیست. سندرم آنتی فسفولیپید می تواند باعث تشکیل لخته های خون شریانی یا وریدی، در هر کدام از سیستم های بدن شود، یا عوارض مرتبط با بارداری ایجاد کند. در بیماران APS، شایع ترین حادثه وریدی، ترومبوز ورید عمقی اندام های تحتانی است و شایع ترین حادثه شریانی سکته مغزی است. در زنان باردار مبتلا به APS، خطر سقط مکرر، اختلال رشد داخل رحمی جنین و زایمان زودرس وجود دارد. غالباً علت این عوارض، آنفارکتوس جفت است. در بعضی موارد به نظر می رسد APS با مهار تمایز تروفوبلاست ها تحت تأثیر aPL، باعث عقب ماندگی ذهنی یا رشد نوزاد می شود. در بیشتر موارد سقط جنین به ویژه در سه ماهه دوم و سوم، نقش سندرم آنتی فسفولیپید در کنار لوپوس اریتماتوز سیستمیک پررنگ دیده شده است. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسندرم آنتی فسفولیپید ممکن است اولیه یا ثانویه باشد. سندرم آنتی فسفولیپید اولیه در غیاب سایر بیماری های مشابه اتفاق می افتد، در حالیکه سندرم آنتی فسفولیپید ثانویه همراه با بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک ( SLE ) رخ می دهد. در موارد نادر، APS به علت ترومبوز جنرالیزه منجر به نارسایی ناگهانی بعضی ارگان های بدن مثل کلیه می شود؛ که «سندرم فاجعه آمیز آنتی فسفولیپید» ( به انگلیسی: catastrophic antiphospholipid syndrome ) نامیده می شود که با خطر بالای مرگ همراه است.
سندرم آنتی فسفولیپید اغلب نیاز به درمان با داروهای ضد انعقاد مانند هپارین برای کاهش خطر ترومبوز و بهبود پیش آگهی حاملگی دارد. وارفارین در دوران بارداری استفاده نمی شود، زیرا بر خلاف هپارین می تواند از جفت عبور کند و تراتوژنیک باشد. [ ۱]
وجود آنتی بادی های ضد فسفولیپید ( aPL ) بدون ترومبوز ( لخته خون ) یا عوارض مربوط به بارداری، نشان دهنده APS نیست. سندرم آنتی فسفولیپید می تواند باعث تشکیل لخته های خون شریانی یا وریدی، در هر کدام از سیستم های بدن شود، یا عوارض مرتبط با بارداری ایجاد کند. در بیماران APS، شایع ترین حادثه وریدی، ترومبوز ورید عمقی اندام های تحتانی است و شایع ترین حادثه شریانی سکته مغزی است. در زنان باردار مبتلا به APS، خطر سقط مکرر، اختلال رشد داخل رحمی جنین و زایمان زودرس وجود دارد. غالباً علت این عوارض، آنفارکتوس جفت است. در بعضی موارد به نظر می رسد APS با مهار تمایز تروفوبلاست ها تحت تأثیر aPL، باعث عقب ماندگی ذهنی یا رشد نوزاد می شود. در بیشتر موارد سقط جنین به ویژه در سه ماهه دوم و سوم، نقش سندرم آنتی فسفولیپید در کنار لوپوس اریتماتوز سیستمیک پررنگ دیده شده است. [ ۱]
wiki: نشانگان آنتی فسفولیپید