نشانه های رستاخیز

[ویکی فقه] در قرآن کریم برای برپایی قیامت و وقوع رستاخیز نشانه هایی ذکر گردیده است، که از آن ها به «اشراط الساعة» تعبیر می شود. این نشانه ها عبارتند از یک سلسله حوادث سهم گین و مهیب که در جهان طبیعت رخ داده و پایان یافتن عمر دنیا، و فرارسیدن عالم آخرت را اعلان می دارند. در اینجا برخی از این نشانه ها را با بهره گیری از آیات قرآنی مورد بررسی قرار می دهیم.
وضعیت آسمان در لحظه پایانی عمر جهان در
قرآن کریم وضعیت زمین را در لحظه پایانی عمر دنیا با استفاده از واژه ها و عبارت های مختلف بیان نموده است:۱. زلزال (لرزش): «اذا زلزلت الارض زلزالها و اخرجت الارض اثقالها». و «ان زلزلة الساعة شی ء عظیم». ۲. تشقق (شکافتگی): «یوم تشقق الارض عنهم سراعا ذلک حشر علینا یسیر». ۳. انداک (فروپاشیدگی، محو شدن): «اذا دکت الارض دکا دکا». ۴. رج (حرکت شدید، تزلزل و اضطراب): «اذا رجت الارض رجا». ۵. مد (کشیدن، صاف کردن): «اذا الارض مدت». وضعیتی را که آیات یاد شده برای زمین در لحظه برپایی قیامت ترسیم نموده، چنین است: لرزش سختی زمین را فرا می گیرد، و آن چه سطح زمین را فرا گرفته، فرو پاشیده و محو می گردند، زمین شکافته می شود و مردگان از آن بیرون می آیند و در سرای آخرت محشور می شوند.
وضع خورشید ماه و ستارگان
در آیات قرآن در مورد وضعیت خورشید، ماه و ستارگان در لحظه برپایی قیامت واژه ها و تعبیرهای زیر به کار رفته است:۱. تکویر (در هم پیچیدن): «اذا الشمس کورت». در هم پیچیده شدن خورشید کنایه از محو و زایل شدن روشنایی آن است.۲. خسف (محو، تاریکی): «و خسف القمر». ۳. جمع (مقارنت مکانی یا زمانی دو چیز): «و جمع الشمس و القمر». در پاسخ این پرسش که «مقصود از جمع میان خورشید و ماه چیست؟» اختلاف نظر وجود دارد برخی گفته اند:مقصود این است که نور هر دو زایل شده و تاریک می گردند.بعضی گفته اند: مراد این است که هر دو از مغرب طلوع می کنند. احتمال سوم این است که منظور این باشد که هر دو در یک نقطه به یکدیگر برخورد می کنند این احتمال دو مؤید دارد:یکی این که: معنای حقیقی کلمه جمع، مقارنت دو چیز در یک مکان یا در یک زمان است.دیگر این که: وضعیت کنونی آن ها در لحظه برپایی قیامت دگرگون خواهد شد: یوم تبدل الارض غیر الارض و السماوات و این حکم شامل کرات آسمانی نیز می شود. و وضعیت کنونی خورشید و ماه این است که هیچ گاه آن دو با یکدیگر برخورد نمی کنند. «لا الشمس ینبغی لها ان تدرک القمر و لا اللیل سابق النهار و کل فی فلک یسبحون». ۴. طمس (محو و زایل شدن): «فاذا النجوم طمست». ۵. انکدار (فرو ریختن، تاریکی): «و اذا النجوم انکدرت». ۶. انتثار (واژگون شدن): «و اذا الکواکب انتثرت».
وضع دریاها و کوه ها
...